«Αιδεσιμότατε
Είναι, ομολογουμένως, δύσκολο να γράψει κανείς ένα πρόλογο για το διεθνώς αναγνωρισμένο έργο σας, μία κατάθεση ήθους και ψυχής, που γράψατε, πριν από δεκαετίες. Δεν είχα την τύχη να το διαβάσω τότε. Τώρα, όμως, επανέρχεται η έκδοσή του και τύχη αγαθή μού δίνει αυτήν τη μοναδική ευκαιρία. Αντί προλόγου, λοιπόν, αποφάσισα να σας αποστείλω αυτή την επιστολή. Είμαι βέβαιος ότι θα τη λάβετε στη διεύθυνσή σας, καθώς δεν ξεχνάμε τα λόγια του Περικλή: «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος». Θα ήθελα, επίσης, να τονίσω ότι η γραφή μου επιβαρύνεται από συναισθήματα ποικίλα, γιατί μισό αιώνα μετά τη συγγραφή του βιβλίου σας έχω την ευκαιρία να μπορώ να δω σήμερα τι κατορθώσαμε ως κοινωνία να υλοποιήσουμε και τι όχι. Καταθέτω, λοιπόν, από την αρχή ότι μαζί με τον πρόλογό μου θα παρεισφρήσουν σκέψεις επιλόγου, γιατί οι συνταρακτικές σας ιδέες και παραινέσεις μπορούν σήμερα να μετρηθούν και σαν καρπός του σπόρου που σπείρατε και σαν στοιχεία που ακόμα εμείς οι άνθρωποι της Γης τούτης δεν κατορθώσαμε να ενστερνιστούμε. Αρχίζετε τον λόγο σας με την προτροπή να είμαστε φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως οι περιστερές, ως προέτρεψε ο Χριστός τούς μαθητές του: «γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί». Δυστυχώς, όμως εν συνεχεία, πολλοί εκ των ανθρώπων εννόησαν, επέλεξαν, πιθανόν, από τις ιδιότητες του όφεως όχι τη φρόνηση αλλά πολλές από τις αρνητικές ιδιότητές του, όπως την υπομονετική παραφύλαξη του θύματος και την ακαριαία θανατηφόρο επίθεση. Είμαστε, δυστυχώς, Αιδεσιμότατε, πολύ μακριά από το να υπερηφανευόμαστε την ύπαρξή μας σαν κοινωνίες περιστερών, ιδία λευκών και αθώων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
