Εναλλαγή συναισθημάτων και έντονο αίσθημα ευθύνης χαρακτηρίζουν την περίοδο που διανύσαμε. Από το θετικό δεδομένο της έναρξης της αποσυμφόρησης των νησιών μας, στη διαρκή ανησυχία μιας επικείμενης ανόδου των μεταναστευτικών ροών. Από την ικανοποίηση για την έκβαση της μάχης σε χερσαία και θαλάσσια σύνορα, στην αγωνία για να προστατευθούν οι δομές και οι περίοικοι από τον κορωνοϊό. Από τη λύπη για τα τραγικά γεγονότα στα νησιά, στη γενική διαπίστωση της ανάγκης δημιουργίας κλειστών κέντρων για την προστασία και των διαμενόντων και των τοπικών κοινωνιών.
Ξεκινήσαμε με ξεκάθαρους στόχους: τη δραστική μείωση των μεταναστευτικών ροών και τον περιορισμό των επιπτώσεων της κρίσης στις τοπικές κοινωνίες. Δεν θέλουμε μεταναστευτικές ροές, δεν θέλουμε να είμαστε δίοδος διακινητών. Βάζουμε κανόνες, βάζουμε τάξη, δεν είμαστε ξέφραγο αμπέλι. Ζήσαμε μια εποχή που οι δικαιωματιστές θεωρούσαν ως θέσφατο ότι τα κράτη έχουν μόνο υποχρεώσεις και πρέπει να δρουν με τη λογική του κυνηγημένου. Αυτό το κλίμα πλέον αλλάζει, οι υποχρεώσεις των κρατών είναι πρωτίστως προς τους πολίτες τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
