Τελευταία ο μεσαίος χώρος μοιάζει με τα οικόπεδα που έχουν μπλέξει τα όριά τους και την κυριότητά τους. Aλλος τα έχει κληρονομήσει κι άλλος έχει χτίσει, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις τελικά σε ποιον ανήκουν τα στρέμματα. Το ιδεολογικό και ψηφοθηρικό αυτό οικόπεδο ήταν πάντα εθιμοτυπικά αλλά και ουσιαστικά ιδιοκτησίας του ΠαΣοΚ, μέχρι το σημείο που η κρίση πέρασε σαν θύελλα και πυρκαγιά μαζί, διαλύοντας στο πέρασμά της όποιο συρματόπλεγμα ή άλλο διαχωριστικό είχε βάλει το ορθόδοξο ή το εκσυγχρονιστικό ΠαΣοΚ σε αυτό. Σήμερα, στοn μεσαίο χώρο έχουν χτίσει ή προσπαθούν να βάλουν πόδι οι περισσότεροι παίκτες του πολιτικού συστήματος.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το 2016 που ανέλαβε πρόεδρος της ΝΔ αναπτύσσει διαρκώς ένα κεντρώο ρόστερ, με κεντροδεξιές πολιτικές που όμως πρέπει να μιλούν και στο δεξιό ακροατήριο της συντηρητικής παράταξης. Δεν ξέρουμε αν ολοκλήρωσε τις κινήσεις με τη μεταγραφή του Ανδρέα Λοβέρδου, αλλά οριακά το τερμάτισε.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης στο τιμόνι του ΠαΣοΚ μιλάει για έναν δικαιωματικά δικό του κεντρώο χώρο, αλλά μετά τους πρώτους μήνες της επανεκλογής του στην προεδρία του κόμματος, η φωνή του δεν φτάνει πιο μακριά από το εντυπωσιακά επίμονο 14% των δημοσκοπήσεων.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να τον θυμόμαστε ως τον αριστερό που εισέβαλε στην πολιτική ζωή του τόπου με ορμή και ριζοσπαστικές ιδέες ή αυταπάτες, αλλά ως τον επόμενο δημοκρατικό πατριώτη που θα εκσυγχρονίσει την Ελλάδα. Στον μεσαίο χώρο κι αυτός, αναμένουμε αν θέλει μια μπάλα, δηλαδή ένα κόμμα μόνος του. Μέχρι και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανεβοκατέβηκε τις θέσεις των δημοσκοπικών προτιμήσεων περνώντας και από τους μεσαίους ορόφους του ακροατηρίου.

Αυτός ο συνωστισμός για τα μάτια του κεντρώου έχει γεμίσει τις αίθουσες αναμονής της αδιευκρίνιστης ψήφου, αφού κανείς από τους διεκδικητές του οικοπέδου δεν φαίνεται να πείθει ότι θα δώσει λύσεις στα πρακτικά και ορθολογιστικά ζητήματα που απασχολούν το συγκεκριμένο ακροατήριο. Ακρίβεια, αποτελεσματικό και διαφανές κράτος, ουσιαστική ανάπτυξη της χώρας με παρόν και μέλλον για τα παιδιά που τους ζητούν να κάνουν· αυτές είναι οι βασικές ανάγκες και ανησυχίες των ανθρώπων του μεσαίου χώρου.

Η μικροπολιτική, τα σκάνδαλα, ο ρεβανσισμός και τα comebacks, αλλά και η ανόρεχτη κινητικότητα κομμάτων που δυσκολεύονται να μιλήσουν στους νέους Ελληνες και τις νέες Ελληνίδες δεν αποτελούν δρόμους που οδηγούν στο μεσαίο οικόπεδο. Μάλιστα, έτσι όπως έχουν στριμωχτεί εκεί μέσα όλοι, δεν ξέρουμε πια από ποια πόρτα να μπούμε και ποια να βγούμε. Καθόμαστε απ’ έξω και περιμένουμε να λύσουν τα κληρονομικά τους – και ως τότε ο μεσαίος χώρος παραμένει μια ανοιχτή υπόθεση, περισσότερο αίνιγμα παρά απάντηση για τον μέσο πολίτη.