Η ιστορία έμοιαζε γνώριμη. H Πάφος ύψωσε το γνωστό της τείχος – συμπαγές, πειθαρχημένο, οργανωμένο – και ο Ολυμπιακός βρέθηκε για άλλη μία φορά αντιμέτωπος με το φάντασμα που τον στοιχειώνει: τη δυσκολία απέναντι σε κλειστές άμυνες. Το τελικό αποτέλεσμα ίσως να μη λέει όλη την αλήθεια, αλλά σίγουρα ψιθυρίζει ένα μοτίβο που έχει επαναληφθεί περισσότερες φορές απ’ όσες θα ήθελε ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Ο Ολυμπιακός, με το γνώριμό του στυλ (κατοχή, κυκλοφορία, πίεση, επιμονή), μπήκε στο γήπεδο με διάθεση να επιβάλει τον ρυθμό του. Ομως, η Πάφος δεν είχε σκοπό να παίξει το παιχνίδι του. Οπισθοχώρησε έξυπνα, γέμισε τον χώρο μπροστά από την περιοχή της με κορμιά και κατέστρεψε, μεθοδικά και δίχως πανικό, κάθε απόπειρα των Ερυθρόλευκων να δημιουργήσουν κάτι ουσιαστικό. Σύμμαχός της ο ρουμάνος διαιτητής που ανέχθηκε ότι οι παίκτες της Πάφου αξιοποιούσαν το χορτάρι λιγότερο για να κυλούν την μπάλα και περισσότερο για να ξαπλώνουν οι ίδιοι…
Το αναπάντεχο…
Και κάπου εκεί φάνηκε ξανά το πρόβλημα: ο Ολυμπιακός, όταν καλείται να «σπάσει» μια τέτοια αμυντική διάταξη, μοιάζει να ξεμένει από φαντασία, από κίνηση, από την αναπάντεχη ιδέα που θα φέρει το απρόβλεπτο και μαζί του το γκολ. Οι σέντρες από τα πλάγια έγιναν προβλέψιμες, οι κάθετες μεταβιβάσεις σπάνιες και διστακτικές, ενώ η επιμονή να απειλήσει από τον άξονα έμοιαζε περισσότερο με ευχή παρά με οργανωμένο σχέδιο.
Για άλλη μια φορά σπαταλήθηκε ένα ημίχρονο ώστε η ομάδα του Μεντιλίμπαρ να πάρει μπροστά. Κι όταν πήρε, η τύχη αποφάσισε να συμμαχήσει με τα σώματα των Κυπρίων πάνω στα οποία σταματούσαν τα σουτ του Μουζακίτη και του Ταρέμι. Και όμως, δεν είναι όλα δυσοίωνα.
Καμία από τις ομάδες που θα βρει μπροστά του από εδώ και πέρα στο Champions League ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να αγωνιστεί τόσο παθητικά όσο η Πάφος. Οι αγώνες αυτοί θα έχουν χώρο, ρυθμό και, πάνω απ’ όλα, ανοιχτό γήπεδο. Και σε τέτοιο σκηνικό, η ομάδα του Μεντιλίμπαρ μπορεί να μεταμορφωθεί.
Άλλα παιχνίδια
Μεσοεπιθετικά, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν παίκτες που ευδοκιμούν στο transition, σε παιχνίδι με ταχύτητα και σε αμυντικές γραμμές που δεν είναι στατικές. Παίκτες όπως o Ποντένσε μπορούν να αποδώσουν πολύ καλύτερα όταν δεν χρειάζεται να «ξεκλειδώσουν» μια άμυνα με 10 παίκτες πίσω από την μπάλα.
Η αναμέτρηση με την Πάφο ήρθε λοιπόν ως μια υπενθύμιση: η πρόοδος είναι πραγματική, αλλά οι αδυναμίες δεν έχουν ακόμη εξαφανιστεί. Γιατί στον δρόμο που ανοίγεται μπροστά, ο Ολυμπιακός θα πατήσει σε άλλα γήπεδα, με άλλες συνθήκες. Με ομάδες που θα βγαίνουν μπροστά και θα παίζουν για τη νίκη.
Και εκεί, ενδεχομένως, να βρει τη δική του άνοιξη. Αυτή που προσωρινά του στέρησε ένα βράδυ φθινοπώρου η Πάφος…
