Τις περισσότερες φορές οι πολίτες – και καθόλου άδικα – πιστεύουν πως οι αποφάσεις που εκδίδει το Συμβούλιο της Επικρατείας, ειδικά για θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, περιορισμού της άθλιας εικόνας με την αυθαίρετη δόμηση και τις καταστροφικές πολιτικές για τους οικισμούς, τα νησιά και τις πόλεις, αποτελούν στην πράξη νομικά ευχολόγια.

Ο λόγος είναι πολύ απλός. Πολλές, οι περισσότερες κατά καιρούς, αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, ακόμα και της Ολομέλειάς του, ειδικά εκείνες που αφορούν το περιβάλλον, δεν εφαρμόζονται από το κράτος και ασφαλώς δεν τηρούνται από τους πολίτες, που χωρίς συνέπειες συνεχίζουν να παρανομούν, εξαπολύοντας χαριστικές βολές σε ευαίσθητα οικοσυστήματα που έχουν υποστεί ζημιές και κακομεταχείριση, η οποία σε πολλές περιπτώσεις, δυστυχώς, είναι μη αναστρέψιμη.

Η εικόνα άλλωστε των νησιών, των πόλεων, των οικισμών και των χωριών αποτελεί αψευδή μάρτυρα της τεράστιας οικιστικής βλάβης των τελευταίων δεκαετιών στο φυσικό και το οικιστικό περιβάλλον του τόπου μας.

Μην αναφερθώ εδώ σε σημαντικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για το περιβάλλον που δεν εφαρμόστηκαν ή εφαρμόστηκαν κατά το δοκούν στη λογική του πολιτικού κόστους. Ας θυμίσω μόνο ότι ακόμα δεν έχουν γκρεμιστεί οι όροφοι ενός ξενοδοχείου που χτίστηκε παράνομα δίπλα στην Ακρόπολη, παρά τις επανειλημμένες καταδικαστικές κρίσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και τα πρόστιμα που έχουν επιβληθεί (πρόστιμα για γέλια) προς δόξα του νεοελληνικού μπάχαλου και της παραβίασης κάθε έννοιας κράτους δικαίου.

Αλλά ας έρθω στα πρόσφατα.

Η Ολομέλεια του Ανώτατου Δικαστηρίου εξέδωσε την απόφαση για τον λεγόμενο ΝΟΚ (Νέος Οικοδομικός Κανονισμός) που κρίθηκε αντισυνταγματικός. Βέβαια μόνο νέος δεν ήταν. Είχε ψηφιστεί από το 2012. Αλλά αυτά συμβαίνουν εν Ελλάδι.

Σε αυτή την απόφαση το Δικαστήριο επανέλαβε ηχηρά πως δεν μπορεί σε όλες τις περιοχές να χτίζει κανείς κατά τον ίδιο τρόπο. Χρειάζονται ειδικά πολεοδομικά σχέδια, γιατί άλλο το νησί, άλλο η Αθήνα, άλλο το παραλιακό της μέτωπο, άλλο η Κηφισιά, άλλο η Δράμα.

Με το πες-πες από το Συμβούλιο της Επικρατείας, επιτέλους από την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος αποφασίστηκε, έστω και μετά την καταστροφή, μετά τον βιασμό μοναδικής ομορφιάς νησιών, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, να μπουν τα νησιά αυτά σε κάποιο πλαίσιο, πλαίσιο που θα ίσχυε από δεκαετίες σε οποιαδήποτε άλλη χώρα που θα ήθελε να διαφυλάξει το πολύτιμο και προσοδοφόρο οικιστικό της περιβάλλον.

Ετσι, λοιπόν, με καθυστέρηση δεκαετιών και μετά τον οικιστικό όλεθρο σε αυτά τα πολύπαθα νησιά, έρχονται στο Συμβούλιο της Επικρατείας για έλεγχο με προεδρικά διατάγματα νέα πολεοδομικά σχέδια.

Τι προβλέπουν; Aυτά που από χρόνια όφειλαν να ισχύουν. Τέσσερα στρέμματα για να χτίσει κάποιος κύρια κατοικία, 6 για εξοχική, 30 για τουριστική εκμετάλλευση στη Μύκονο και στη Σαντορίνη, που κοντεύει να καταρρεύσει από τις πισίνες στην μοναδική Καλντέρα, για τις τουριστικές επενδύσεις προβλέπεται τα στρέμματα να είναι 40.

Τα προεδρικά αυτά διατάγματα θα κριθούν από το ΣτΕ και θα ακολουθήσουν και άλλα για άλλες περιοχές. Θα πει κανείς, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Για να δούμε όμως αν αυτά τα ειδικά πολεοδομικά σχέδια θα εκπονηθούν και για άλλες περιοχές οι οποίες βρίσκονται ήδη στο χείλος του γκρεμού από περιβαλλοντικά εγκλήματα και αυθαιρεσίες που συνταντά κανείς σε χώρες που βρίσκονται σε ανάπτυξη.

Γιατί η Ελλάδα, μην το ξεχνάμε, είναι 50 χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ακόμα είναι τόσο πίσω σε θέματα δόμησης και περιβάλλοντος.