Αισθανόμουν πάντοτε ότι η απελευθέρωση – η ελευθερία – η αίσθηση της προσωπικής πλήρωσης δεν έρχεται μέσα από επεμβάσεις επί της φύσης – με τη διττή έννοια – αλλά ως στοιχείο της ίδιας της φύσης, μέσα από μια εγγενή, αρχαϊκή, πρωτεϊκή δύναμη που διασχίζει τα εκατομμύρια των αιώνων που έχει ζήσει ο άνθρωπος σε αυτόν τον πλανήτη. Μια δύναμη που την έχουμε κληρονομήσει και την περνάμε από γενιά σε γενιά. Αυτή η συλλογιστική στην αρχή της ενήλικης ζωής μου με οδήγησε αρχικά σε πολλές παρεξηγήσεις, σε μυθοπλασίες, ταυτίσεις, ατσαλοσύνες και υπερβολές. Μεγαλώνοντας, έχοντας διασχίσει την περίοδο της – δυστυχώς κυνικής – ενηλικίωσης με τις διαψεύσεις, τις απομυθοποιήσεις και τις αποδομήσεις, παραδόξως επανέρχομαι στην αίσθηση αυτή, από μια άλλη εσωτερική μελωδία που με ενώνει με την αρχή μου.
Ανήκουμε σε κάτι μεγάλο, τεράστιο, ανεξάντλητο. Και, μαζί, μας ανήκει. Υπάρχει επειδή υπάρχουμε εμείς. Αλλος θα πει, υπάρχει αυτή η τεραδομή κι εμείς (οι τυχεροί των σπερματοζωαρίων) για ένα τσαφ του χρόνου παίρνουμε μια γεύση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
