Ημέρα ήταν η 27η Αυγούστου, το έτος 1829, το τελευταίο της Ελληνικής Επανάστασης. Εφτά νεαροί ναύτες από την Υδρα αποβιβάστηκαν στο Port Jackson, στο Σίδνεϊ. Μέλη του πληρώματος του πλοίου «Ηρακλής» είχαν κουρσέψει το βρετανικό πλοίο «Αλκηστις» και καταδικαστεί για πειρατεία από τις βρετανικές αρχές. Οι ίδιοι ισχυρίστηκαν ότι πολεμούσαν για την ελευθερία και ότι το βρετανικό πλοίο ανεφοδίαζε την οθωμανική πλευρά στον πόλεμο της ανεξαρτησίας. Η ποινή τους, εξορία και καταναγκαστικά έργα στην Αυστραλία. Το 1836 τους απονέμεται χάρη και είναι ελεύθεροι να επιστρέψουν στο νεοσυσταθέν Βασίλειο της Ελλάδος. Ωστόσο, δύο από τους εφτά αποφασίζουν να παραμείνουν στην Αυστραλία ως ελεύθεροι πλέον έποικοι. Ο Γκίκας Βούλγαρης και ο Αντώνης Μανώλης δημιουργούν οικογένειες, ασχολούνται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και αφήνουν την τελευταία τους πνοή στη γη της Αυστραλίας, όπου μπορεί κανείς ακόμη και σήμερα να επισκεφτεί τους τάφους τους.
Οι δύο άντρες θεωρούνται οι προπάτορες της ελληνοαυστραλιανής κοινότητας. Οι ίδιοι, φυσικά, δεν υποψιάζονταν ότι θα τους ακολουθούσαν κύματα χιλιάδων Ελλήνων μέσα στους δύο αιώνες που κύλησαν έκτοτε. Στην αρχή, ήρθαν λίγοι, δελεασμένοι από τον πυρετό του χρυσού (1850-1890). Στη συνέχεια, μαζικότερα, πρώτα μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Επειτα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Ελληνικό Εμφύλιο, κινητοποιημένοι από τα μεταπολεμικά προγράμματα μετανάστευσης που είχε υιοθετήσει η Αυστραλία. Από την Ιθάκη μέχρι το Καστελόριζο και από τα Κύθηρα μέχρι την Κοζάνη, οι Ελληνες εγκαταστάθηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη της Αυστραλίας, από το Περθ μέχρι το Σίδνεϊ και από τη Μελβούρνη μέχρι το Ντάργουιν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
