Στη σημερινή κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας, της εξέλιξης και της ταχύτητας, που η τεχνολογία έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, δεν νοείται η απαγόρευση του κινητού τηλεφώνου στα σχολεία. Οι συζητήσεις γύρω από το θέμα και οι αποφάσεις που παίρνονται, βασίζονται στις γνώμες των ενηλίκων, ενώ κάνεις δεν ακούει τη γνώμη των νέων, των πραγματικά ενδιαφερόμενων. Είναι ώρα να ακουστεί η φωνή μας.
Σε μια εποχή που το κινητό τηλέφωνο αποτελεί ένα απαραίτητο εργαλείο της καθημερινότητάς μας, που ρυθμίζει από το ξυπνητήρι ως τη διασκέδασή μας, στο σχολείο, ένας χώρος που οφείλει να προετοιμάζει τους νέους για το μέλλον, επιβάλλονται μέτρα που ενισχύουν την οπισθοδρομικότητα που ήδη υπάρχει στις σχολικές αίθουσες. Το σχολείο, η μικρογραφία της κοινωνίας, δεν μπορεί να απαγορεύει στον νέο να αξιοποιεί το εργαλείο του μέλλοντος.
Η δαιμονοποίηση ενός μέσου επικοινωνίας, πληροφόρησης και εξέλιξης δεν είναι λύση στο πρόβλημα. Η απαγόρευση χρήσης του κινητού τηλεφώνου δεν βελτιώνει την κατάσταση, ίσως και να τη δυσχεραίνει. Δεν θα γυρίσουμε 30 χρόνια πίσω τα σχολεία μας.
Το κινητό δεν είναι μια απλή συσκευή, είναι ένα εργαλείο, μια πύλη προς όλες τις πληροφορίες και τις ιδέες, ένα μέσο επικοινωνίας που ενώνει τους ανθρώπους και σίγουρα ελκύει τους νέους. Η οθόνη, η διάδραση, η τεχνολογία τραβάει το ενδιαφέρον του έφηβου μαθητή και βοηθά στη διάσπαση προσοχής, που ταλαιπωρεί μεγάλο ποσοστό νέων.
Πολλοί υποστηρίζουν πως το κινητό είναι αυτό που δημιουργεί τη διάσπαση, που μειώνει το ενδιαφέρον για το μάθημα. Μήπως όμως η διάσπαση οφείλεται περισσότερο στο «βαρετό» μάθημα;
Άλλωστε πολλοί μαθητές ισχυρίζονται ότι νιώθουν τεράστιο άγχος όταν το κινητό τους είναι κλειστό. Αν η ένταξή του όμως στη σχολική καθημερινότητα γίνει σωστά, η χρήση του κινητού δεν θα αποτελεί πρόβλημα. Αντί να εντάξουμε διαδραστικά βιβλία, παιχνίδια εκπαιδευτικού περιεχομένου και δραστηριότητες στο σχολικό πρόγραμμα, απαγορεύουμε ένα χρήσιμο εργαλείο που προσφέρει λύσεις σε κάθε πρόβλημα.
Η κοινωνικοποίηση
Πολλοί θα πουν ότι οι νέοι λόγω της τεχνολογίας έχουν ξεχάσει την έννοια των πραγματικών σχέσεων, πως οι έφηβοι δεν κοινωνικοποιούνται, έχουν μόνο απρόσωπες σχέσεις. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως όλα αυτά είναι λεγόμενα ενηλίκων. Οι εποχές έχουν αλλάξει, μαζί με τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους.
Ο νέος δεν κοινωνικοποιείται μόνο μέσω σχέσεων «πρόσωπο με πρόσωπο», πλέον προτιμά τις οθόνες. Εύκολη, γρήγορη, απλή επικοινωνία που προσφέρει ασφάλεια και ταχύτητα. Ο νέος αλλάζει τα δεδομένα, προσαρμόζει τις περιστάσεις στις ανάγκες του, φέρνει την πραγματικότητα «στα μέτρα του» όσο κι αν δεν θέλουν οι ενήλικοι να το πιστέψουν.
Οταν όλοι θα μιλήσουν για διαδικτυακό εκφοβισμό, θύματα μέσω της οθόνης και απρόσωπους θύτες, θυμηθείτε πως ο σχολικός εκφοβισμός υπήρχε πολύ πριν από τα πρώτα κινητά και πως μια απαγόρευση δεν σημαίνει την υπακοή απ’ όλους. Οποιος θελήσει να βλάψει θα βρει τρόπο, χωρίς να γνωρίζει όρια και απαγορεύσεις, χωρίς να χρειάζεται οθόνες και κινητά τηλέφωνα.
Κι όποιος νομίζει πως η λύση είναι να αφήνουμε τους μαθητές στην άγνοια, χωρίς να γνωρίζουν να χρησιμοποιήσουν τις δυνατότητες αυτής της συσκευής, δεν μπορεί να μιλά για εξέλιξη και ελευθερία. Δεν είναι λύση η ποινή όταν πρώτα δεν έχουμε προσπαθήσει την πρόληψη. Πώς απαιτούμε από τους νέους σωστή διαχείριση, όταν κανείς δεν τους έχει δείξει τη σωστή χρήση; Αν το σχολείο δεν αναλάβει αυτόν τον ρόλο, τότε ποιος;
Χρειάζεται επομένως επαναπροσδιορισμός του θέματος των κινητών. Χρειάζεται αλλαγή τώρα! Σε όλα: στους κανόνες, στο πρόγραμμα, στην ύλη, στον εξοπλισμό. Στόχος του σχολείου δεν πρέπει να είναι η ομαλή λειτουργία του με απαγορεύσεις και ποινές, αλλά να επιτευχθεί ένα επίπεδο παιδείας που να καθιστά περιττή την απαγόρευση των κινητών.
