Ο ούγγρος σκηνοθέτης Λάζλο Νέμες ήταν 38 χρόνων όταν το 2015 σε μια στιγμή σπάνιας δημιουργικής ωριμότητας από πρωτοεμφανιζόμενο, μίλησε για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στον «Γιο του Σαούλ»· αδιαμφισβήτητα την καλύτερη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ πάνω στο επίμαχο αυτό το θέμα. Ηταν μια ταινία που γεννήθηκε μέσα από θυμό. Οργισμένος από το πώς το σινεμά είχε ως τότε αγγίξει το ευαίσθητο ζήτημα του Ολοκαυτώματος, ο Νέμες θέλησε να ωθήσει τον θεατή να το προσεγγίσει «στο επίπεδο της ανθρωπιάς. Γιατί νομίζω ότι ο ίδιος ο άνθρωπος και η στάση του απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση είχαν χαθεί μέσα στην ευκολία των κλισέ της δραματουργίας και της εξωραϊσμένης εικονογράφησής της» όπως είχε πει τότε στο «Βήμα».
Ο «Γιος το Σαούλ» κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, κάποια χρόνια πέρασαν μέσα στη σιωπή και να που πέρυσι ήρθε η επιστροφή του Λάζλο Νέμες με τη «Δύση ηλίου», μια ταινία που επίσης τοποθετείται στο παρελθόν: βρισκόμαστε στη Βουδαπέστη του 1910 και παρακολουθούμε μια γυναίκα, την Ιρις (Γιούλι Γιάκαμπ) που έχει επιστρέψει στην πόλη της αναζητώντας τα ίχνη του αδελφού της. Αυτός και το παλιό κατάστημα καπέλων του πατέρα της (στο οποίο η νέα διεύθυνση την προσλαμβάνει ως υπάλληλο) είναι οι μόνοι κρίκοι που συνδέουν την Ιρις με το παρελθόν και τη μνήμη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
