Συγκρατούμενοι και φίλοι

Ο Νίκος Ψαρράς και ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο Αντι και ο Ρεντ στην «Τελευταία έξοδο – Ρίτα Χέιγουορθ», μοιράζονται μια φιλία πάνω και κάτω από το σανίδι (θέατρο Ανεσις). Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, σε θεατρική διασκευή Οουεν Ο’Νιλ – Ντέιβ Τζονς.

Δύο φίλοι

Νίκος Ψαρράς: «Είναι η έκτη φορά που δουλεύουμε μαζί – “Χίμελβεγκ”, “Ριχάρδος Γ'”, “Αμλετ”, “Ορέστεια”, “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”».

Δημήτρης Παπανικολάου: «Και είμαστε και φίλοι».

Ν.Ψ.: «Κατ’ αρχάς στον Δημήτρη χρωστάω τη σχέση με τη γυναίκα μου, γιατί ήταν φίλοι πριν από εμένα. Οταν γνώρισα την Ελενα (σ.σ.: Καρακούλη) στο Εθνικό, εκείνη έναν άνθρωπο ρώτησε “Τι εστί Ψαρράς;”, τον Δημήτρη».

Δ.Π.: «Ισχύει».

Ν.Ψ.: «Και ο Δημήτρης πήρε τηλέφωνο τον Γιώργο Γάλλο για να μάθει. Ευτυχώς της είπαν καλά πράγματα. Προσωπικά νιώθω μια ασφάλεια με τον Δημήτρη στη σκηνή».

Δ.Π.: «Υπάρχει μια ησυχία με τον Νίκο. Επίσης μας ενώνει ο τρόπος προετοιμασίας, συγκέντρωσης. Θα βρεθούμε νωρίτερα για να περάσουμε το κείμενο, θα μιλήσουμε μετά για ό,τι συνέβη. Σπάνια κάποιος νοιάζεται την παράσταση ενώ “τρέχει”. Και τώρα που πάμε σεζόν, δεν θα άντεχα αν δεν υπήρχε η σκέψη ότι αυτό πρέπει να προχωράει και να γίνεται όλο και καλύτερο. Νομίζω ότι το δημιουργικό είναι αυτό που μας ενώνει».

Ν.Ψ.: «Είμαστε και οι δύο της απόψεως ότι η πρόβα, η παράσταση δεν τελειώνουν ποτέ – είναι ζωντανός οργανισμός. Και όταν φύγει πια η κόπωση των προβών και το άγχος της πρεμιέρας, αρχίζει το ωραίο κομμάτι με το υπέροχο ρήμα “παίζω”. Είναι ωραίο να συναντιέσαι και να παίζεις με τον συμπαίκτη σου».

Δ.Π.: «Οποτε βρεθούμε μαζί – θυμάμαι, κυρίως στο “Χίμελβεγκ” –, ακόμα και στις δύσκολες πρόβες, όταν με τον Νίκο πούμε “πάμε”, αυτό μας δίνει απίστευτη δύναμη – εμένα τουλάχιστον. Ξέρουμε ότι έχουμε ήδη υπερνικήσει ένα μεγάλο κομμάτι της δυσκολίας».

Ν.Ψ.: «Η ιδέα του έργου ήρθε από τον παραγωγό. Ξαφνιάστηκα στην αρχή γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχει θεατρική βερσιόν. Ξέρουμε το διήγημα του Στίβεν Κινγκ, ξέρουμε την ταινία. Είναι όμως από τα κείμενα που μας γοητεύουν. Αναρωτήθηκα ποιον ενδιαφέρει να δει 15 φυλακισμένους να κακοποιούνται, αλλά, ευτυχώς, το θέμα δεν επικεντρώνεται εκεί».

Δ.Π.: «Ελεγα “Ποιος θέλει να ξαναδεί αυτή την εμβληματική ταινία στο θέατρο;”, αν και προσωπικά το έχω απαντήσει: Το θέατρο δίνει χώρο για ένα άλλο πεδίο ποίησης».

Η συνεργασία

Δ.Π.: «Για εμένα, πρώτα απ’ όλα ήταν ο Νίκος. Τα τελευταία χρόνια βάζω τους συνεργάτες πάνω από το ταλέντο, βάζω την καλή συνεργασία πάνω από τον ταλαντούχο ηθοποιό – πολλά έχουν συμβεί».

Ν.Ψ.: «Και για εμένα ήταν πολύ σημαντικό ότι είναι ο Δημήτρης. Οταν σου δίνεται η πολυτέλεια να διαλέξεις συνεργάτες, πάντα θέλεις ανθρώπους που είναι φίλοι σου, τους πιστεύεις και κυρίως χαίρεσαι να τους βλέπεις κάθε βράδυ. Επειδή οι πρόβες γίνονται όλο και πιο λίγες, ψάχνεις το κοινό σύμπαν με τους συμπαίκτες σου, το κοινό παρελθόν με τους ρόλους. Οπότε, όταν είσαι με γνώριμους ανθρώπους, έχεις κερδίσει αυτό το κομμάτι».

Δ.Π.: «Στο έργο είναι και βασικό θέμα η φιλία, οπότε αμέσως λειτουργεί το ότι προϋπάρχει σχέση. Οταν το διάβασα, με συγκλόνισε. Μια ατάκα που λέει ο ένας μέσα από τη φυλακή στον άλλο που ετοιμάζεται να βγει έξω τη λέω συχνά στα παιδιά μου όταν δεν είμαστε μαζί το καλοκαίρι, για παράδειγμα, “κάντε μια βουτιά για εμένα”. Γιατί την ώρα που το λέω αισθάνομαι ότι το κάνω κιόλας».

Εργο και ρόλοι

Ν.Ψ.: «Εμένα με τράβηξε κατ’ αρχάς η δυσκολία και του ρόλου και της παράστασης. Απαιτούνται φοβερές ψυχικές και σωματικές αντοχές. Ο Αντι μού λέει πολλά. Είναι από τους ρόλους που θα κουβαλάω χρόνια. Οπως και η γραμμή που μας δίνουν οι δύο νέοι σκηνοθέτες, μιας ησυχίας, μιας εσωστρέφειας. Εχω μπει σε φυλακές και δεν θα άντεχα ούτε μία βραδιά. Κι όμως, ο Αντι, μιλώντας για τη ζωή του πριν από τη φυλακή, παρόμοια κατάσταση περιγράφει».

Δ.Π.: «Ο Ρεντ μετρά ήδη είκοσι χρόνια μέσα όταν τον συναντάμε, αρκετά για να πει πως δεν συνάντησε ποτέ ξανά άνθρωπο σαν τον Αντι. Το έργο αναφέρεται και στον ιδρυματισμό και τι μπορείς να πάθεις άμα βγεις μετά από πολύ καιρό».

Αντι και Ρεντ

Δ.Π.: «Νομίζω ότι σταδιακά χτίζεται η σχέση ανάμεσά τους, ενώ υπάρχει κι αυτό το ιδιαίτερο φίλτρο, ότι όλα είναι στη μνήμη του Ρεντ. Και ενώ τα έχει ζήσει, καθώς τα αφηγείται είναι και μέσα στη στιγμή. Αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο και υποκριτικά. Είναι τρομερό πράγμα η αφήγηση. Καμιά φορά είναι πιο ζωντανή και από τη στιγμή που το ζεις».

Ν.Ψ.: «Η σχέση ξεκινά με κόντρα. Και αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει κάποιος σε βάθος χρόνου με την επιμονή. Ο Αντι σκάβει μεθοδικά με ένα τόσο δα σφυράκι, καθημερινά, επί είκοσι χρόνια».

Δίδυμοι σκηνοθέτες

Δ.Π.: «Το δύσκολο είναι να μην υπάρχει διάλογος. Οι σκηνοθέτες έχουν ένα φρέσκο μάτι. Συχνά σου λένε κάτι που δεν το περίμενες και το δοκιμάζεις γιατί έχει ενδιαφέρον».

Ν.Ψ.: «Το διπλό είναι λίγο δύσκολο, αλλά σε γενικές γραμμές έχουν κοινή πλεύση».

Δ.Π.: «Σιγά-σιγά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε και πού είναι καλύτερος ο καθένας».

Ν.Ψ.: «Είναι παιδιά που έχουν επηρεαστεί από τους δασκάλους τους, και από τον Καραθάνο, τον Μοσχόπουλο – ευφάνταστα παιδιά».

Ανδρική φιλία

Ν.Ψ.: «Είναι πολύ σημαντική. Είναι ωραίο να έχεις φίλους. Είμαστε σε μια δουλειά που δυστυχώς βρίσκεσαι, αγαπιέσαι με ανθρώπους και την επόμενη σεζόν συναντάς καινούργιους. Οχι ότι δεν σου μένουν οι προηγούμενοι, αλλά είναι τόσο καταιγιστικά οι ρυθμοί και η πίεση που χάνεσαι».

Δ.Π.: «Εμένα οι καλύτεροι φίλοι είναι φίλες. Εχω έναν παιδικό φίλο από το σχολείο, λίγους από τη δουλειά. Ισως επειδή από μικρός διαχωρίζω τον φίλο από τον γνωστό».

Ν.Ψ.: «Η φιλία είναι κάτι που δοκιμάζεται στο πέρας του χρόνου. Φίλοι είναι αυτοί που σου λείπουν, που θες να τους ξαναβρείς, που τους ψάχνεις, που νιώθεις καλά μαζί τους και τους θέλεις κοντά σου σε μια δύσκολη στιγμή».

Ρόλοι: Καλός ή κακός;

Δ.Π.: «Δεν ξέρω, μου είναι αδύνατον να τα διαχωρίσω. Οσο πιο σύνθετο υποκριτικά είναι κάτι τόσο πιο ενδιαφέρον έχει, γιατί είναι προκλητικό. Κακός, σατανάς, είναι ο “Μαρκόπουλος” στον “Αγιο Ερωτα”».

Ν.Ψ.: «Ο κακός είναι ένα αποτέλεσμα που φθάνει στο θεατή. Οταν καλείσαι να υποδυθείς έναν τύπο του υποκόσμου, έναν μαφιόζο, όπως τώρα στον “Δικαστή”, η δράση του είναι αυτή που θα τον κάνει να φανεί θετικός ή αρνητικός στο μάτι του θεατή. Είναι πιο δύσκολο να παίζεις θετικούς χαρακτήρες».

Δ.Π.: «Υποκριτικά, για εμένα τουλάχιστον, και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να φωτίσεις το αντίθετό του, αλλιώς δεν είναι τρισδιάστατος ο χαρακτήρας. Ο ηθοποιός οφείλει να το ανακαλύψει και να το αναδείξει».

INFO «Τελευταία έξοδος – Ρίτα Χέιγουορθ». Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος, σκηνοθεσία: Δημήτρης και Ορέστης Σταυρόπουλος, μουσική: Αγγελος Τριανταφύλλου, σκηνικά: Εύα Μανιδάκη. Παίζουν: Νίκος Ψαρράς, Δημήτρης Παπανικολάου, Μάνος Βακούσης, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Νέστορας Κοψιδάς, Γιώργος Ρούφας, Κρις Ραντάνοφ κ.ά. Στο θέατρο Ανεσις (Λ. Κηφισίας 14).