Η Εύα Στεφανή κάθεται απέναντί μου στο Mikel της πλατείας Κοραή. Χωρίς να την ξέρω πολύ καλά, παρότι γνωριζόμαστε χρόνια, ξέρω ότι είναι άνθρωπος συνεσταλμένος και χαμηλών τόνων. Αναμφίβολα, το έργο της – το σκηνοθετικό, το εικαστικό, το συγγραφικό και κυρίως το εκπαιδευτικό (εκείνο που η ίδια αγαπά περισσότερο) – είναι αν όχι τεράστιο, σίγουρα ποικιλόμορφο. Ομως η Εύα Στεφανή προτιμά να μην το χρησιμοποιεί ως εργαλείο προβολής του εαυτού της. «Δεν αισθάνομαι και τόσο άνετα να μιλάω για μένα» λέει πίνοντας διακριτικά λίγο από τον σκέτο καφέ της. Την πιστεύω.
Ημουν εξάλλου παρών όταν πριν από λίγο καιρό σε μια παρουσίαση των μελλοντικών αφιερωμάτων της Ταινιοθήκης της Ελλάδος η Μαρία Κομνηνού, πρόεδρος του ΔΣ του οργανισμού, ανακοίνωνε ότι μέσα στον χρόνο θα γίνει ένα μεγάλο αφιέρωμα στις ταινίες τεκμηρίωσης της Εύας Στεφανή. Οταν η Κομνηνού κάλεσε τη σκηνοθέτρια στο πόντιουμ για να πει δυο κουβέντες στο κοινό, η Στεφανή με το ζόρι σηκώθηκε και με χαμηλωμένο το βλέμμα ψέλλισε ένα απλό «ευχαριστώ πολύ» για να επιστρέψει άρον-άρον στη θέση της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
