Το 2013 ο Βασίλης Γερογιάννης έτρεξε τον πρώτο μαραθώνιο της ζωής του. Όχι για να αναμετρηθεί με τη σωματική αντοχή και την πνευματική ανθεκτικότητά του. Αλλά γιατί, παρακινημένος από το παράδειγμα της θρυλικής ομάδας Χόιτ, είχε αποφασίσει να κατέβει την επόμενη χρονιά στον αγώνα μαζί με κόρη του, την Μαριλένα, η οποία αντιμετωπίζει αναπηρία.
Στο 40ο χιλιόμετρο εκείνης της διαδρομής βρέθηκε να τρέχει πλάι πλάι με τον Αχιλλέα Τσακιλτσίδη και τον Γιαννάκη Μητρούλη από την Πτολεμαΐδα. Ο Αχιλλέας ωθούσε το αμαξίδιο που είχε κατασκευάσει ο ίδιος για το γειτονόπουλό του και έτρεχαν μαζί. Ο Βασίλης, ο Αχιλλέας και ο Γιαννάκης έφτασαν τελικά παρέα στη γραμμή του τερματισμού και κυρίως έδωσαν υπόσχεση να τρέξουν μαζί την επόμενη χρονιά.
Ο Βασίλης Γερογιάννης με την Δήμητρα Λουκάκη & τον Ευθύμη Σιουμπόλη, δύο από τους αθλητές του «Τρέξε Μαζί» μου και τη συνοδό της ομάδας Έλενα Ανυφαντή
Εκείνη η συμπτωματική αλλά σημαδιακή συνάντηση στο 40ο χιλιόμετρο του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας έγινε η μαγιά για τη δημιουργία του «Τρέξε Μαζί Μου». Μιας δρομικής ομάδας που βάλθηκε και τελικά κατάφερε να αποδείξει ότι ακόμα και το θεωρητικά άφθαστο ή ακατόρθωτο μπορεί να γίνει απτό, εφικτό και πραγματοποιήσιμο.
Υπάρχει κι άλλη μια σύμπτωση που λειτούργησε καθοριστικά στη γέννηση του «Τρέξε Μαζί Μου». Λίγες εβδομάδες μετά από εκείνον τον πρώτο μαραθώνιο ο Βασίλης Γερογιάννης είδε στην τηλεόραση τον οραματιστή αρχιτέκτονα Δημήτρη Κορρέ να εξηγεί σε μια εκπομπή αυτοκινητικού ενδιαφέροντος το σχέδιό του για ένα πρωτότυπο όχημα για άτομα με αναπηρία.
Τον αναζήτησε, του τηλεφώνησε και του ζήτησε εάν θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα ελαφρύ, εύχρηστο και οικονομικά προσιτό αμαξίδιο δρομικών αγώνων.
Ο Κορρές έφτιαξε ένα σχέδιο ειδικά για την ομάδα και το παραχώρησε δωρεάν. Έγινε με άλλα λόγια το μέσον, ώστε η ομάδα του «Τρέξε Μαζί Μου» όχι μόνο να αποκτήσει υπόσταση, αλλά να διανύσει μια διαδρομή χωρίς όριο, να διεκδικήσει την ορατότητα και τη συμμετοχή και να βρεθεί στη γραμμή εκκίνησης του φετινού, 42ου Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας με 17 αθλητές σε αμαξίδια και πολλαπλάσιους εθελοντές που θα κάνουν για μία ακόμα φορά το όνομα της ομάδας πράξη.
Περάσαμε μια μέρα με τον Βασίλη Γερογιάννη και τον Παύλο Λουκάκη, δύο από τους μπαμπάδες-στυλοβάτες της ομάδας, τρέξαμε με τον Ευθύμη Σιουμπόλη και την Δήμητρα Λουκάκη και κυρίως μάθαμε γιατί η νίκη δεν κρίνεται στο φώτο φίνις αλλά στη συμμετοχή.
