Όπως προκύπτει από το Σύνταγμα κάθε πολίτης έχει δικαίωμα πρόσβασης στο αγαθό της θάλασσας και της παραλίας καθότι ως κοινόχρηστα αγαθά και χώροι οφείλουν να είναι ελεύθερα προσβάσιμα σε όλους και η νομοθεσία οφείλει και αυτή να κινείται σε αυτή την κατεύθυνση.

Όμως η εφαρμογή και ο έλεγχος των διαδικασιών παραχώρησης είναι μία ξεχωριστή κατάσταση που αποτελεί και το κρίσιμο σημείο για το ελληνικό καλοκαίρι και για την δυνατότητα κάθε πολίτη να έχει πρόσβαση σε μία παραλία η οποία να μην εξαρτάται από την εκάστοτε βούληση του κάθε παραχωρησιούχου.

Αν το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι συνδυασμένο με τον τουρισμό από το εξωτερικό αλλά και τη δυνατότητα των Ελλήνων να επισκέπτονται τις παραλίες είτε πρόκειται για την Αττική είτε για κάποιο νησί, τότε το τί συμβαίνει τελικά στην παραχώρηση εκμετάλλευσης χώρων παραλιών μας αφορά όλους.

Η επίτευξη κέρδους πέραν των κανόνων με την καταπάτηση χώρου, με την υπέρβαση χώρου και με την εγκατάσταση αυθαίρετων κατασκευών που ως πράξεις δυσχεραίνουν και ενίοτε αποκλείουν πλήρως μια παραλία, καθιστώντας την πρόσβαση μέσω του παραχωρησιούχου ως μοναδική δυνατότητα.

Οι κανόνες και οι έλεγχοι

Ας δούμε συνοπτικά τους βασικούς κανόνες παραχώρησης μετά και το ν.5092/2024:

  • Παραχώρηση ως το 50% του εμβαδού κάθε παραλίας και ως 30% σε περιοχές Natura
  • 500τμ το Ανώτατο εμβαδόν κάθε παραχώρησης
  • Σε μέχρι 60% της παραχωρούμενης έκτασης (30% για περιοχές Natura) επιτρεπτή η τοποθέτηση ομπρελών, ξαπλωστρών
  • Απαραίτητη η απόσταση των 6 μέτρων μεταξύ των τμημάτων που παραχωρούνται
  • Απαγορεύεται συνολικά η παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας, όταν το συνολικό μήκος ή το πλάτος είναι μικρότερο των 4 μέτρων ή όταν το συνολικό εμβαδόν του αιγιαλού είναι μικρότερο των 150τμ

*Ο κ. Σταύρος Τασιόπουλος είναι Δικηγόρος Παρ Αρείω – Νομικός Σύμβουλος, ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης