Τα θύματα ενός τροχαίου είναι άνθρωποι, όχι αριθμοί. Είναι άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους, άνθρωποι που συνεχίζουν να ζουν με αναπηρίες, σωματικές και ψυχικές, άνθρωποι που μένουν πίσω συντροφιά με τις αναμνήσεις τους, που αναπνέουν, αλλά δεν ζουν…

Με αφορμή τη συζήτηση για τον νέο Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΚΟΚ) και τον καθημερινό «πόλεμο» που εκτυλίσσεται στους ελληνικούς δρόμους, το Βήμα μίλησε με τους γονείς τριών παιδιών που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, την τελευταία τριετία, και τον αδελφό ενός νέου ανθρώπου που σώθηκε, αλλά ζει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Μιλούν για την Πένυ, την Μαρίνα, τον Μιχάλη και τον Νίκο – όλα τους νέα παιδιά, από 20 έως 26 ετών, για τη μέρα που σφράγισε τη ζωή τους, αλλά και για τις προσδοκίες τους σχετικά με τον νέο ΚΟΚ, τους ελέγχους στους δρόμους και την απόδοση δικαιοσύνης.

«Όταν ακούω για τροχαίο σκέφτομαι “άλλο ένα σπίτι έκλεισε”»

«Όσοι έχουμε χάσει παιδί, δεν βγαίνουμε από την κατάσταση ποτέ. Ζούμε με αυτό. Τι μένει μετά; Τίποτα. Παρασέρνει τα πάντα μαζί του. Κάθε φορά που ακούω ότι έγινε τροχαίο, σκέφτομαι “άλλο ένα σπίτι έκλεισε”. Γι’ αυτό, αν μπορούμε να βοηθήσουμε, μιλώντας γι’ αυτό που συνέβη σε εμάς, για το πώς συνέβη, με σκοπό να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, να σώσουμε ένα παιδί… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Πόσο σημαντικό είναι;».

Η Ρίτσα Γραμματικάκη, μέλος του Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα», έχασε στην άσφαλτο την «Πένυ της» πριν από δύο χρόνια. Ένα κορίτσι που δεν πρόλαβε να σβήσει τα 22 κεράκια. Ήταν πρωταθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης και φοιτήτρια. «Σπούδαζε εργοθεραπεία. Το όνειρό της ήταν να συνδυάσει το άθλημά της με αυτό που σπούδαζε».

Η Πένυ ήταν πρωταθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης

Ήταν βράδυ 25ης Μαρτίου του 2023 όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι της κυρίας Γραμματικάκη. «Από το πρωί, είχε πάει βόλτα με μια φίλη της, στην παρέλαση, μετά για καφέ, να φάνε. Η τελευταία μέρα ήταν όλη γιορτινή. Το βράδυ ξαναβγήκαν για ποτό. Στην επιστροφή προς το σπίτι της – έμενε με τον φίλο της στις Αρχάνες, λίγο έξω από το Ηράκλειο Κρήτης – οδηγούσε η φίλη της. Η κόρη μου ήταν συνοδηγός. Η οδηγός του αυτοκινήτου έχασε τον έλεγχο και έπεσαν πάνω σε ένα δέντρο. Συνέχισε να οδηγεί χωρίς να καταλάβει ότι το παιδί μου ήταν αιμόφυρτο. Σταμάτησε το αυτοκίνητο μετά από 500 μέτρα, αναγκαστικά – δεν πήγαινε άλλο, είχε διαλυθεί η ζάντα. Η οδηγός δεν είχε συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη την ώρα ότι το παιδί μου ήταν βαριά χτυπημένο, μέσα στα αίματα».

Η μητέρα της Πένυς σκέφτεται πόσο κακός «σύμβουλος» της οδήγησης είναι το αλκοόλ. «Ακόμη και ένα ποτηράκι, πόσο μάλλον πολύ πάνω από το όριο. Δεν έχεις αντανακλαστικά, δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Είναι δυνατόν να πέσεις πάνω σε δέντρο σε μια ευθεία, χωρίς να υπάρχει άλλο εμπλεκόμενο όχημα; Σε μία ευθεία… Ένα άδικο ταξίδι για το δικό μου το παιδί… Αν δεν υπήρχε το ποτό και είχε η οδηγός τα σωστά αντανακλαστικά δεν θα είχε συμβεί τίποτα. Ευθύνεται ξεκάθαρα το ποτό. Ειδικά σε μία ευθεία, μπορεί να σε πάρει ο ύπνος».

«Είναι τραγικό να κυνηγάς τα αυτονόητα»

Και ενώ οι γονείς προσπαθούν να διαχειριστούν την τραγωδία που τους χτύπησε αναπάντεχα την πόρτα και τη διάλυση της ζωή τους σε κλάσμα δευτερολέπτου, έχουν να αντιμετωπίσουν ατέρμονες δικαστικές διαδικασίες.

«Η δική μας δικογραφία πηγαινοέρχεται από αστυνομία σε εισαγγελέα διότι η οδηγός δεν έρχεται να απολογηθεί. Δεν υπάρχει “φρένο” στην όλη διαδικασία… Και έχουμε μείνει οι γονείς που προσπαθούμε μπας και αλλάξουν τα πράγματα για να σωθούν άλλα παιδιά, αλλά και για να αποδίδεται δικαιοσύνη. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες… Είναι τραγικό να μην μπορείς να πενθήσεις και να πρέπει να κυνηγάς τα αυτονόητα. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να πίνει, να κρατάει το τιμόνι, να προκαλεί τροχαίο, χωρίς την εμπλοκή άλλου οχήματος, να στερεί τη ζωή ενός ανθρώπου και να μην απολογείται. Δεν μπορείς να αφήνεις έναν άνθρωπο αιμόφυρτο να πεθάνει, και εσύ που είσαι ο υπεύθυνος γι’ αυτή την κατάσταση να συνεχίζεις τη ζωή σου, έτσι απλά. Δεν μπορείς να συνεχίζεις να οδηγείς κανονικά. Πρέπει το κράτος να βάλει κάποια όρια, πρέπει να μας προστατεύσει».

«Βλέπω ασθενοφόρο και παγώνω»

Για τη δική της Οδύσσεια τον τελευταίο χρόνο μιλά η Μάγδα Σταματάκη, μητέρα της 26χρονης Μαρίνας – της κοπέλας που σκοτώθηκε πέρυσι, στις 2 Μαΐου, Μεγάλη Πέμπτη, στον ΒΟΑΚ (Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης) με κατεύθυνση προς το Ηράκλειο.

«Ήταν συνεπιβάτης σε μηχανή. Ο οδηγός έτρεχε, δεν είχε δίπλωμα και το αλκοόλ ήταν πάνω από το όριο. Η ζωή μας από εκεί και έπειτα; Προσπαθούμε να υπάρξουμε. Αγωνιζόμαστε κάθε μέρα να είμαστε καλά. Πρέπει να ζήσω, έχω οικογένεια, έχω άλλες δύο κόρες… Αναγκαστικά πηγαίνουμε στη δουλειά μας… Προσπαθείς να είσαι ένας άλλος άνθρωπος έξω από το σπίτι. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς νιώθεις. Έξω προσπαθώ να είμαι εντάξει, αλλά μόλις έρχομαι στο σπίτι είμαι κάτι άλλο. Ακούω σειρήνες ασθενοφόρου και δεν μπορώ, βλέπω ασθενοφόρο και παγώνω… Ο οδηγός της μηχανής μπήκε στο νοσοκομείο για κάποιες μέρες, και σήμερα συνεχίζει τη ζωή του. Εργάζεται και ζει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Περιμένω να αποδοθεί δικαιοσύνη».

Η Μαρίνα

«Ζητάμε μια ανάσα»

Μας μιλά για τις άλλες δύο κόρες της. «Η μικρή μου τελειώνει παιδαγωγός. Έχει γράψει και ένα βιβλίο με τίτλο “Αγγελικές αναμνήσεις”, που προσπαθούμε να το εκδώσουμε στη μνήμη της Μαρίνας. Η μεγάλη μου κόρη τής μοιάζει καταπληκτικά. Βλέπουμε και τη Μαρίνα μας στο πρόσωπό της. Όλοι μας, αυτό που ζητάμε είναι μια ανάσα, να νιώσουμε δικαίωση, να δικαιωθεί η μνήμη της».

Παρουσιάζει βελτίωση η Κρήτη

Σύμφωνα με την κυρία Σταματάκη, μετά από εκατοντάδες τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα στην Κρήτη, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια αλλαγή προς το καλύτερο. «Βλέπω τελευταίως μια αλλαγή, περισσότερους ελέγχους στους δρόμους και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Νιώθουμε μεγαλύτερη ασφάλεια».

Το θετικό αυτό στοιχείο επιβεβαιώνει και ο Μανόλης Σταυρουλάκης, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου «SOS Τροχαία Εγκλήματα».

Το πρώτο εξάμηνο του 2025 καταγράφηκε μείωση των τροχαίων στο νησί κατά 60% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2024. Στοιχεία που αναφέρει δείχνουν ότι το 2024 ήταν πολύ δύσκολο έτος για την Κρήτη, καθώς υπήρξε αύξηση των τροχαίων κατά 65% σε σχέση με το 2023. «Το 2024, μόνο στην Κρήτη, είχαμε 65 νεκρούς από τροχαία. Τραγικός απολογισμός. Ασχοληθήκαμε όλοι, και τα Μέσα Ενημέρωσης και εμείς, ως Σύλλογοι, μ’ αυτό το πολύ σοβαρό θέμα, το επικοινωνήσαμε σωστά και είδαμε ότι το πρώτο εξάμηνο του 2025 υπήρξε μείωση των τροχαίων στο νησί κατά 60% σε σχέση με το αντίστοιχο εξάμηνο του 2024».

Ένα φρεάτιο και ένα κολωνάκι του αφαίρεσαν τη ζωή

Δεν πρόλαβε να χαρεί το παλιό, αλλά «σαν καινούργιο», παπάκι του πατέρα του. Παρότι οδηγούσε σιγά, στη δεξιά λωρίδα, φορώντας κράνος και ειδικό προστατευτικό μπουφάν, ένα φρεάτιο και ένα σιδερένιο κολονάκι έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο, στο Μαρούσι, προκάλεσαν τον σοβαρό τραυματισμό του. Άντεξε μόλις 19 ημέρες…

«Ο Μιχάλης, ήταν 23 ετών και 10 ημερών όταν χτύπησε. Τού είχα δώσει το δικό μου μηχανάκι, αυτό που είχα και εγώ ως νέος. Ένα παπάκι 100 κυβικά εκατοστά άριστα συντηρημένο. Επειδή οδηγούσα πολλά χρόνια μηχανή, σκεφτόμουν ότι όταν μεγαλώσει ο γιος μου θα του τη δώσω, για συναισθηματικούς λόγους. Περάσαμε ΚΤΕΟ, ελέγξαμε τη μηχανή… Όλα καλά. Έναν μήνα πριν χτυπήσει είχε βγάλει δίπλωμα. Πρόλαβε να την καβαλήσει 3-4 φορές», θυμάται ο πατέρας του, Γιάννης Σφυράκης.

Ο Μιχάλης

«Πίστευα ότι όποιος προσέχει, δεν κινδυνεύει»

Το ατύχημα συνέβη στις 15 Φεβρουαρίου 2022 – μία μέρα μετά του Αγίου Βαλεντίνου, σημειώνει ο πατέρας του. Ο Μιχάλης πήγαινε στην Κυψέλη, σε κάποια προσωπική δουλειά. «Περνούσε μπροστά από το Ολυμπιακό Στάδιο, στη Σπύρου Λούη, σιγά – σιγά, δεξιά. Είχε πάρει από μένα την κουλτούρα του οδηγού μηχανής: δεν έτρεχε, φορούσε κράνος και ειδικό προστατευτικό μπουφάν.

Επειδή, στα 40 και πλέον χρόνια που οδηγώ μηχανή, δεν μου έχει συμβεί ποτέ σοβαρό ατύχημα, θεωρούσα μέχρι τότε ότι όποιος προσέχει, δεν κινδυνεύει. Ότι είναι ασφαλής. Αυτά μέχρι τότε… Μπήκαν και οι δύο ρόδες της μηχανής του – και η μπροστινή και η πίσω – σε φρεάτιο ομβρίων, έχασε τον έλεγχο και έπεσε με την κοιλιά σε ένα από τα σιδερένια κολονάκια που βρίσκονται στην οδό Σπύρου Λούη, επί του πεζοδρομίου και δίπλα στο οδόστρωμα.

Η κοιλιά του απορρόφησε όλη την κρούση. Αν τα κολονάκια ήταν πλαστικά, το παιδί μου σήμερα θα ζούσε. Αν υπήρχε μπάρα προδιαγραφών, το παιδί μου σήμερα θα ζούσε. Θα σηκωνόταν, θα ξεσκονιζόταν, και θα συνέχιζε. Επειδή όμως, ήταν σιδερένια, έπαθε ρήξη διαφράγματος, κοιλιακού τοιχώματος, συκωτιού, κεντρικής αρτηρίας, ουρητήρα, νεφρού, επινεφριδίου και πολλαπλή ρήξη εντέρου.

Όταν ήρθε το ασθενοφόρο να τον παραλάβει είχε τις αισθήσεις του. Μάλιστα ο ίδιος ξεκλείδωσε το τηλέφωνό του και το έδωσε στον τραυματιοφορέα για να καλέσει την μητέρα του και εμένα. Εγώ ήμουν στην επαρχία και ήρθα άρον άρον. Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο “Γεννηματάς”. Φθάνοντας εκεί είδα ότι ο Μιχάλης είχε τις αισθήσεις του και σκέφτηκα ότι όλα θα πάνε καλά. Σκεφθείτε ότι στο πρόσωπο, στα χέρια, δεν είχε ούτε γρατζουνιά. Υποβλήθηκε σε αξονική τομογραφία. Βλέποντας ο γιατρός τα αποτελέσματα μάς είπε ότι μπαίνει εσπευσμένα στο χειρουργείο. Λίγο πριν μπει, τον χάιδεψα στην πλάτη και τον ρώτησα: “Πονάς”; “Πονάει η κοιλιά μου”, μου απάντησε. “Μη φοβάσαι τίποτα. Εγώ είμαι εδώ”, του ξαναείπα. “Πατέρα, θα τα πούμε όταν βγω”, μου είπε εκείνος, και δεν γύρισα να του πω, ο βλάκας, πόσο πολύ τον αγαπάω. Αυτό δεν μπορεί να φύγει από το μυαλό μου… Αυτά τα πράγματα σε τρώνε…».

Το χειρουργείο έγινε, και στη συνέχεια ο Μιχάλης εισήχθη στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Άντεξε 19 μέρες. «Έφυγε» από ένα φρεάτιο και ένα κολονάκι…

Ο πατέρας του μιλά για το ήθος και την εργατικότητα που διέκριναν τον Μιχάλη. «Ήταν εξαιρετικό παιδί. Είχε ήθος, ήταν εργατικός, σπούδαζε μηχανικός αντιρύπανσης στην Κοζάνη. Το Πανεπιστήμιο θα μου δώσει το πτυχίο του, τιμής ένεκεν».

Ζούμε στη χώρα του «μη σου τύχει»

Σύμφωνα με τον κ. Σφυράκη, έχει ασκηθεί δίωξη κατά παντός υπευθύνου. «Ο εισαγγελέας κατέληξε ότι φέρει ευθύνες ο Δήμος Αμαρουσίου. Αυτά τα κολονάκια είχαν τοποθετηθεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και θα έπρεπε να έχουν αφαιρεθεί. Στο σημείο, έπρεπε να υπάρχει μπάρα. Ωστόσο, ακόμη και τώρα, τρία χρόνια μετά το δυστύχημα, ο Δήμος Αμαρουσίου δεν έχει αφαιρέσει τα κολονάκια, ισχυριζόμενος ότι δεν το έχει υποδείξει η Δημοτική Αστυνομία.

Προκειμένου να μην παραδεχτεί το λάθος του, ρισκάρει ένα νέο ατύχημα, έναν νέο θάνατο», αναφέρει και συνεχίζει: «Έχουν γεμίσει όλα τα πεζοδρόμια κολονάκια, κάγκελα, ζαρντινιέρες… Δεν καταλαβαίνει κανείς από τους δημόσιους φορείς πόσο μοιραία για τη ζωή ενός ανθρώπου μπορεί να σταθούν τα παρόδια εμπόδια. Ζούμε στη χώρα του “μη σου τύχει”…».

Η μοιραία παραγγελία

Ο 26χρονος Νίκος από την Αταλάντη, στάθηκε λίγο πιο τυχερός από τα άλλα παιδιά. Το σοβαρό ατύχημα που είχε στις 9 Σεπτεμβρίου του ’19, κατά τη σύγκρουσή του με φορτηγό ιδιωτικής χρήσεως, ενώ οδηγούσε μηχανάκι διανομέα, δεν του στέρησε τη ζωή. Τον άφησε όμως, με 90% αναπηρία, καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι, καθώς υπέστη σοβαρές εγκεφαλικές και μυοσκελετικές κακώσεις.

«Ο Νίκος, ήταν 20 χρονών όταν τραυματίστηκε. Σπούδαζε στην Αθήνα, αλλά τα καλοκαίρια δούλευε delivery, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας του. Εκείνη την ημέρα, είχε πάει παραγγελία έξω από την Αταλάντη και επέστρεφε στη δουλειά του, όταν έξω από το Αστυνομικό Τμήμα, το οποίο βρίσκεται στην είσοδο της πόλης, τον χτύπησε ο οδηγός ενός ΙΧ φορτηγού που είχε μπει παρατύπως στον αύλειο χώρο του Τμήματος για να κάνει αναστροφή, φράζοντας και τα δύο ρεύματα της επαρχιακής οδού Αταλάντης – Σκάλας.

Ο Νίκος μόλις τον αντίκρυσε έκανε ελιγμό και τροχοπέδηση, προσπάθησε να τον αποφύγει, αλλά ο οδηγός συνέχισε να κινείται κάθετα στο οδόστρωμα με αποτέλεσμα ο Νίκος να μην μπορέσει να τον αποφύγει. Έγινε σύγκρουση και ξεκίνησε το δράμα μας και ο Γολγοθάς που ανεβαίνουμε οικογενειακώς μέχρι σήμερα», μας λέει ο αδερφός του, Πάνος Ιωάννου.

Αρχικά, ο Νίκος μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας Αταλάντης όπου του παρείχαν τις Πρώτες Βοήθειες, και μετά στο Νοσοκομείο Λαμίας που απέχει 80 χλμ. από το σημείο στο οποίο βρίσκονταν. «Υποβλήθηκε σε κρανιεκτομή και επέμβαση για την αφαίρεση τμήματος του εγκεφάλου, λόγω των σοβαρών κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων, και εισήχθη στην εντατική. Τα πρώτα λόγια των γιατρών, μετά το χειρουργείο, ήταν “μετράμε ώρες”. Εκεί καταρρεύσαμε. Ως εκ θαύματος, ο αδερφός μου έζησε.

Στην εντατική έμεινε τρεις μήνες. Αρχές Δεκεμβρίου βγήκε και αφού σταθεροποιήθηκε η κατάσταση της υγείας του, μεταφέρθηκε σε ιδιωτικό Κέντρο Αποκατάστασης, καθώς το Δημόσιο δεν διαθέτει δομές που να αναλαμβάνουν τέτοια περιστατικά».

Στο Κέντρο Αποκατάστασης έμειναν δύο χρόνια. «Για να ανταπεξέλθουμε, οικονομικά, πήραμε δανεικά, ξεπουληθήκαμε… Το κέντρο μάς στοίχιζε περισσότερα από 10.000 ευρώ τον μήνα, εκ των οποίων τα 5.580 ευρώ τα πληρώναμε από την τσέπη μας. Άλλες 5.000 πλήρωνε ο ΕΟΠΥΥ. Κι όλα αυτά επειδή ο οδηγός του φορτηγού, έκανε αρνητική δήλωση στην αστυνομία. Δηλαδή, δεν παραδέχθηκε την πράξη του…».

Ο Νίκος πριν το τροχαίο που τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι

«Τρέχουμε ακόμη στα δικαστήρια»

Έχουν περάσει 6 χρόνια από το ατύχημα που άφησε 90% αναπηρία στον Νίκο, και η οικογένειά του συνεχίζει να ταλαιπωρείται στα δικαστήρια. Το αστικό, που αφορά την αποζημίωση των εξόδων για την αποκατάσταση του Νίκου – αναφέρει ο κ. Ιωάννου – έχει πάει στον Άρειο Πάγο όπου θα εκδικαστεί τον Μάρτιο του ΄26, ενώ το ποινικό δεν έχει καν δικαστεί πρωτόδικα. «Έξι χρόνια μετά και δεν έχουμε δικαιωθεί. Οι γονείς μας βρίσκονται 24 ώρες το 24ωρο από πάνω του, και το δικαστήριο δεν αναγνώρισε την ανάγκη να έχει ο Νίκος αποκλειστική νοσοκόμα. Αναγνώρισε ότι επαρκεί μία 8ωρη βάρδια, τη στιγμή που το παιδί έχει 90% αναπηρία. Σε καταδικάζουν να ζεις μια ζωή στην ανέχεια, την οργή και την απόγνωση».

Το σπίτι έχει μετατραπεί σε ένα μικρό νοσοκομείο

Σήμερα, τα μηνιαία έξοδα του Νίκου ανέρχονται σε 3.500 ευρώ, καθώς οι δύο συντάξεις που παίρνει (αναπηρική και εργατική) δεν ξεπερνούν τα 1.400 ευρώ. «Το υπόλοιπο ποσόν καλούμαστε κάθε φορά να το βρούμε, με μαγικό τρόπο», λέει ο αδερφός του.

Το σπίτι τους στην Αταλάντη έχει μετατραπεί σε ένα μικρό Νοσοκομείο, για τις μισές μέρες της εβδομάδας που βρίσκονται εκεί. Τις υπόλοιπες ζουν στην Αθήνα. Νοικιάζουν σπίτι έναντι 600 ευρώ τον μήνα για να μπορεί ο Νίκος να κάνει φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, και ό,τι άλλο απαιτείται, σε δύο Κέντρα Αποκατάστασης.

«Είναι σαν να έχεις απέναντί σου μικρό παιδί»

«Επικοινωνούμε, μιλάμε κανονικά. Δεν είναι όμως, όπως πριν. Κάποιες φορές είναι σαν να έχεις απέναντί σου ένα μικρό παιδί».

Η οικογένεια του Νίκου ανεβαίνει διπλό Γολγοθά κάθε μήνα: ο πρώτος αφορά την φροντίδα του παιδιού, και ο δεύτερος την εύρεση χρημάτων για τις θεραπείες του. «Αυτή είναι η καθημερινότητά μας, και εγώ είμαι πάντα με το άγχος μη συμβεί κάτι στους γονείς μας. Πως θα τα καταφέρω μόνος μου;».

Ο Νίκος μετά το τροχαίο, με τον αδερφό του, Πάνο

Μετά το τραγικό τροχαίο, ο κ. Ιωάννου ήρθε σε επαφή με τον Σύλλογο SOS Τροχαία Εγκλήματα, που απαρτίζεται από συγγενείς θυμάτων τροχαίων. «Έχει ιδρυθεί για να κάνει ευρέως γνωστές τις αιτίες που προκαλούν καθημερινά τροχαία εγκλήματα στους δρόμους, με σκοπό να διεκδικήσουμε από τη Πολιτεία και το κράτος να νομοθετήσουν τα αναγκαία για την εξάλειψη των αιτιών αυτών, αλλά και να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο που αντιμετωπίζει το τροχαίο ως πλημμέλημα και όχι ως κακούργημα όπως θα έπρεπε, κι ας υπάρχουν κάθε χρόνο 700 νεκροί και χιλιάδες ανάπηροι και σοβαρά τραυματίες από τη μάστιγα των τροχαίων. Όλοι εμείς στο σύλλογο», συνεχίζει, «μπορεί να έχουμε καταστραφεί από εγκληματίες οδηγούς αλλά βρίσκουμε το ψυχικό σθένος και το θάρρος να παλέψουμε για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο να μη βιώσει αυτά που βιώνουμε εμείς λόγω τροχαίου εγκλήματος».