Η ασφάλεια, από τον δημόσιο χώρο έως τον ιδιωτικό του καθενός, συνοδεύεται από δυο βασικές παραμέτρους αποτροπής.
Η πρώτη είναι η φύλαξη – κανένας δεν αφήνει το σπίτι του ξεκλείδωτο. Η δεύτερη είναι η σύλληψη και η τιμωρία των παραβατών – όσες φορές και αν κλειδώσει κανείς, θα βρίσκεται πάντα σε κίνδυνο, εάν οι διαρρήκτες κυκλοφορούν ανενόχλητοι.
Στην περίπτωση των πανεπιστημίων, η Πολιτεία αναθέτει την πλήρωση της πρώτης προϋπόθεσης στις πανεπιστημιακές αρχές, ενώ έχει αποτύχει καταφανώς στη δεύτερη. Ελάχιστοι έχουν συλληφθεί και ουδείς έχει καταδικαστεί.
Στο μεταξύ, εξαγγέλλονται μέτρα που, είτε δεν εφαρμόζονται είτε δεν αποδίδουν. Η πανεπιστημιακή αστυνομία ουδέποτε εμφανίστηκε στα πανεπιστήμια. Και τώρα η κυβέρνηση διατείνεται πως η θεραπεία βρίσκεται στην αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας και εντέλει στη διαγραφή, όταν είναι γνωστό πως παραβατικές συμπεριφορές εκδηλώνονται κυρίως από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία.
Ο καθένας πρέπει ασφαλώς να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί. Η μετάθεση των ευθυνών, ωστόσο, δεν αποτελεί μέρος της ευθύνης, αλλά φαύλο κύκλο.
