“Αδερφές, νεράιδες  όχι της γέννησης  μα του θανάτου,  γύρω  από το φέρετρο σου που στίβει τα σώματά μας. Η άλλοτε  αθλιότητα σου, η φθίση σου, απόψε  ακτινοβόλα, μας θαμπώνει “.*

Γιατί  δεν είμαστε  μόνο  “Βερολινέζοι”, μπροστά  στο τείχος της ντροπής αλλά   και “αδερφές” μπροστά  στο τείχος  της απόγνωσης.

*Ζαν Ζενέ, “Αποσπάσματα… “, εκδόσεις  ύψιλον,2015.