Πέραν των όσων σημαντικών περιέγραψε, προανήγγειλε και εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός με την συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», μία φράση του ίσως και να συμπυκώνει το μεγάλο ζητούμενο της νέας περιόδου διακυβέρνησης: «Η κανονικότητα συνεπάγεται κανόνες».

Ακούγεται ως σύνθημα, είναι όμως και μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής. Και δεν αφορά μόνον την διαχείριση των ολιγομελών διαδηλώσεων που ταλαιπωρούν τους πολλούς…

Το γενικό ξεχαρβάλωμα των τελευταίων ετών, η αίσθηση του «δεν βαριέσαι», η θλιβερή προσαρμογή σε ολοένα και χαμηλότερες συνθήκες καθημερινότητας, η συνήθεια στην ανωμαλία, την ένταση και την εκτός θέματος συζήτηση, επέβαλαν μία γενική έκπτωση. Σε ό,τι αφορά αξίες, προσδοκίες, στόχους – σε εθνικό, οικονομικό, επιχειρηματικό και προσωπικό επίπεδο. Η έκπτωση αυτή υπήρξε διαβρωτική και διαλυτική και ενδεχομένως να ανακόπηκε σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή. Πιθανώς λίγο πριν από το «μη παρέκει».

Από εδώ κι έπειτα, σε μία εποχή γεμάτη προκλήσεις πολύ σοβαρότερες από τον φαντασιακό «κοινωνικό μετασχηματισμό» που οραματιζόταν η προηγούμενη κυβέρνηση, η Ελλάδα είναι υποχωρεωμένη να βρει την νέα ισορροπία της: μεταξύ «κανονικότητας», ωριμότητας και εξεύρεσης μίας νέας αυτογνωσίας.

Στο εσωτερικό οφείλουν να διαμορφωθούν συνθήκες ομαλότητας, προκειμένου να αντεπεξέλθει η χώρα στις προκλήσεις που έρχονται από το εξωτερικό.

Τα ελληνοτουρκικά και η θέση της χώρας στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον είναι παράμετροι με υπαρξιακή κρισιμότητα. Και αν δεν αντιληφθούμε όλοι – ή έστω η κρίσιμη πλειονότητα – πού βρισκόμαστε και πού πάμε, πιθανώς και να βρεθούμε στο πουθενά.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ίσως να μην γίνεται αντιληπτό στον βαθμό που θα έπρεπε, ότι η χώρα εξακολουθεί να διαθέτει προνόμια και πλεονεκτήματα πολύτιμα και κρίσιμα.

Είναι το μοναδικό κράτος της περιοχής που συνδυάζει την συμμετοχή σε όλες τις οικονομικές και στρατιωτικές συμμαχίες, είναι και εκείνη που παρά την μακρά και βαθιά κρίση, παραμένει η πλέον ανεπτυγμένη και με προϋποθέσεις ανάκαμψης και περαιτέρω ανάπτυξης.

Οι προϋποθέσεις αυτές πρέπει να διαφυλαχθούν και να αξιοποιηθούν. Μόνο που αυτό πρέπει να γίνει με τρόπο που ποτέ έως σήμερα δεν έχει γίνει.

Βασικος όρος για κάτι τέτοιο είναι η προστασία της «κανονικότητας» ή η διαμόρφωση μίας νέας.

Και το πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι ο σεβασμός των κανόνων σε όλα τα επίπεδα. Η συνεννόηση ή αν παραστεί αναγκαίο και η επιβολή μίας κοινής βάσης θεσμικής, νομικής, κοινωνικής και πολιτικής, ενός πλαισίου μέσα στο οποίο θα λειτουργούν όλοι, προκειμένου να πάμε όλοι παραπέρα.

Η εμπειρία της τελευταίας δεκαετίας θα μπορούσε και θα όφειλε να λειτουργήσει ως αφορμή για σκέψη και αναστοχασμό. Ως η – κυριολεκτικά – τελευταία ευκαιρία.

Αν δεν την αρπάξουμε, δύσκολα θα υπάρξουν κι άλλες.