Eνώ η Αθήνα αδειάζει με το θερμόμετρο ν’ ανεβαίνει πυρετωδώς, τα γραφεία κινηματογραφικής εκμετάλλευσης ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Πέντε ταινίες Α΄προβολής και τρεις επανεκδόσεις στην εβδομάδα του 15Αύγουστου, μια ακόμη υπερβολή για αυτό το σινέ καλοκαίρι που από πλευράς πρεμιερών μας άφησε αδιάφορους. Ταυτόχρονα συνεχίζεται η προβολή των δεκάδων ταινιών που έχουν ήδη ανοίξει τις προηγούμενες εβδομάδες του καλοκαιριού. Σε εκείνες που συνιστούμε ολόψυχα ανήκουν το ψυχολογικό δράμα «Ποια νομίζεις ότι είμαι;» με την Ζιλιέτ Μπινός και το ισπανικό πολιτικό θρίλερ «Ο έκπτωτος» που υπήρξε μια από τις σινέ εκπλήξεις του εφετινού καλοκαιριού.

***

Ενδιαφέρον βρίσκεις στο «Τσάι με τις κυρίες» («Nothing like a Dame», Aγγλία, 2018) ένα ντοκιμαντέρ που αφορά τέσσερις μεγάλες κυρίες του βρετανικού θεάτρου και κινηματογράφου, τέσσερις Λαίδες του Ηνωμένου Βασιλείου: Μάγκι Σμιθ, Τζόαν Πλούραϊτ, Τζούντι Ντεντς και Αϊλίν Ατκινς. Οι τέσσερις αυτές κυρίες συναντιούνται για τσάι on camera, μια συνάντηση που θα γίνει εξομολογητήριο των αν όχι των σημαντικότερων, σίγουρα αρκετών ενδιαφερόντων στιγμών της πλούσιας καριέρας τους. Εχει επίσης αρκετό κουτσομπολιό, αν και επιπέδου και θα αρέσει σε όσους αγαπούν την Ιστορία και το παρασκήνιο της σόου μπιζ. Συμπαθέστατο αποτέλεσμα από τον Ρότζερ Μισέλ, σκηνοθέτη της επιτυχίας «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ».

***

Ο «Πρίγκηπας των καρτέλ» («Driven», ΗΠΑ, 2018) του Νικ Χαμ, είναι μια ταινία εμπνευσμένη από πραγματικά περιστατικά και που τοποθετείται στα τέλη των έξαλλων, ανέμελων seventies. Ακολουθεί την πορεία ενός πιλότου – μεταφορέα ναρκωτικών (Τζέισον Σουντέικις), ο οποίος γίνεται άνθρωπος του FBI όταν τον συλλαμβάνουν. Κάτι σαν κινητήριος μοχλός της ιστορίας είναι το περίφημο σκάνδαλο του μεγαλοεπιχειρηματία Τζον Ντε Λορέαν (Λι Πέις), γείτονα του πιλότου ο οποίος θυμίζει αρκετά τον πιλότο που υποδύθηκε ο Τομ Κρουζ στην παρόμοιου ύφους (αλλά καλύτερη) περιπέτεια «American made» που είδαμε πριν από δύο χρόνια. Τίποτε το αξέχαστο, η ώρα περνά.

***

Παίζοντας έναν ήρωα μακρινό σε σχέση με αυτούς που μας έχει συνηθίσει, ο Ζαν Ντιζαρντέν είναι ο παλμός της «λοξής» δραματικής κομεντί «Ετοιμος για όλα» («I feel good», Γαλλία, 2018) των Μπενουά Ντελεπίν, Γκουστάβ Κελβέρν. Εμφανίζεται κυριολεκτικά από το πουθενά (τον βλέπουμε για πρώτη φορά να περπατά σε μια εθνική οδό φορώντας λευκό μπουρνούζι και παντόφλες) και καταλήγει στο χωριό απόρων που διευθύνει η αδελφή του (Γιολάντ Μορό). Το χωριό απόρων δουλεύει στην ανακύκλωση κι εκείνος, «στον κόσμο του» και γεμάτος ιδέες που συνήθως πατώνουν σκέφτεται την δημιουργία μιας πατέντας σχετικής με φτηνά προϊόντα πλαστικής χειρουργικής. Μπορεί να τα καταφέρει, μπορεί και όχι, πάντως παρά τα ευπρόσδεκτα αντικαπιταλιστικά μηνύματα της ταινίας, η όλη ιδέα δείχνει από την αρχή πολύ αδύναμη για να ενθουσιάσει αλλά και αρκετά αφελής παρά τις καλές της προθέσεις. Δεν έχει ταυτότητα και η αβάν γκαρντ κινηματογράφηση δείχνει κάπως δήθεν.

***

Η «Γειτόνισσα» («Madame Mills, une voisine si parfaite», 2018) που έγραψε και σκηνοθέτησε η πρωταγωνίστριά της Σοφί Μαρσό, είναι αμιγώς κωμωδία και μοιάζει επηρεασμένη από ανάλογες αισθηματικές κομεντί εκ Δύσης (πολλές από τις οποίες είναι ριμέικ …γαλλικών επιτυχιών). Η Μαρσό παίζει την εκδότρια ροζ αισθηματικών μυθιστορημάτων που βλέπει την ζωή της ν’αλλάξει ριζικά όταν γνωρίζεται με τη νέα της γειτόνισσα, την κυρία Μιλς, μια αμερικανίδα. Δροσερή και συγχρόνως σαχλή ταινία προορίζεται για θεατές που θέλουν να βλέπουν σινεμά χωρίς να πολυσκέφτονται.Ο Γάλλος θρυλικός κωμικός Πιέρ Ρισάρ συμπρωταγωνιστεί.

***

Με την χιλιανή ταινία «Πολύ αργά για να πεθάνουν νέοι» («Tarde para morir joven», 2018) της Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ τo μενού των νέων ταινιών αυτής της εβδομάδας. Φόντο η ζωή σε μια απομονωμένη κοινότητα της Χιλής, κάτω από τις Ανδεις, αρχές της δεκαετίας του 1990. Η κοινότητα είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας κάποιων ανθρώπων να αφήσουν πίσω τους τα σκληρά χρόνια της δικτατορίας του Πινοσέτ και η σκηνοθέτρια εστιάζει στην προσπάθεια τριών παιδιών να βρουν τον δρόμο τους ξεφεύγοντας από ένα περιβάλλον αγνό μεν αλλά και ασφυχτικό. Για την ιστορία πρόκειται για την πρώτη ταινία σκηνοθετημένη από γυναίκα που βραβεύθηκε με την Χρυσή Λεοπάρδαλη του Φεστιβάλ του Λοκάρνο.

*** *** ***

Επανεκδόσεις

Σε πλήρως αποκαταστημένη κόπια και μετά από πολλά χρόνια, προβάλλεται η ταινία «Carousel» («Korhinta», Ουγγαρία, 1955) του Ζόλταν Φάμπρι, η οποία συγκαταλέγεται στις ιστορικές δημιουργίες του ουγγρικού κινηματογράφου. Κάτι σαν παραλλαγή του σεξπιρικού μύθου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», συναρτώμενη με την αγροτική κοινωνία της ουγγρικής επαρχίας στα σκληρά χρόνια του κομμουνισμού, η ταινία εξετάζει την σχέση ανάμεσα στον Μάτε (Ιμρε Σόος) και την Μάρι (Μάρι Τέρετσικ) που προέρχονται από διαφορετικά περιβάλλοντα, λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να δουν την σχέση τους να ανθίζει. Εκείνη είναι κόρη γαιοκτήμονα που έχει αποχωρήσει από τον συνεταιρισμό των αγροτών, εκείνος είναι ένας από τους υπερμάχους του, γεγονός που τον θέτει αντιμέτωπο με τα συμφέροντα του πατέρα της. Ο Φάμπρι δεν υποκύπτει στην παράδοση του στρατευμένου κινηματογράφου της εποχής αλλά κοιτάζει τον άνθρωπο δίνοντας χώρο στο συναίσθημα απομακρύνοντας την ταινία από το κλισέ της ταξικής σύγκρουσης. Επίσης, τεχνικά μιλώντας, μια πρωτοποριακή ταινία, κυρίως γα τις σκηνές ντου καρουζέλ και της φιέστας.

***

Η «Μονομαχία στον Κόκκινο Ηλιο» («Red Sun»,1971) του Τέρενς Γιανγκ, είναι ένα αξιοπρεπές ευρωπαϊκό γουέστερν στο οποίο γίνεται μια προσπάθεια «ένωσης» της κουλούρας της Αγιας Δύσης με το στοιχείο του σαμουράι της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ο εν λόγω σαμουράι είναι ο Τοσίρο Μιφούνε ο οποίος βρίσκεται στην Δύση για μια σημαντική αποστολή και αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον παλικαρά Τσαρλς Μπρόνσον.Σε δεύτερο ρόλο ο Αλέν Ντελόν κλέβει την παράσταση ως «κακός» της ιστορίας ενώ χαρακτηριστικούς γυναικείους ρόλους κρατούν η Ούρσουλα Αντρες και η Καπισίν.

***

Δύσκολα τις ημέρες του 15Αύγουστου μπορεί κανείς να κλειστεί στο Στούντιο της Πλατείας Αμερικής για να δεί μουσειακή ταινία, πάντως εκεί διανέμεται – και μάλιστα για πρώτη φορά στην Ελλάδα – το αντιπολεμικό έπος «Ο Ηρεμος Ντον» (1928- 1932). Βασίζεται στο διάσημο ομότιτλο έργο του Μιχαήλ Σόλοκοφ (βραβείο Νομπέλ 1965) και περιέχει αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα που μεγάλωσε σε ένα χωριό των Κοζάκων στις όχθες του ποταμού Ντον, παρόμοιο με αυτό της ταινίας. Συνσκηνοθετημένη από τους συνσεανριογράφους της (Iβάν Πράβοφ, Ολγκα Πρεομπραζένσκαγια και Μιχαίλ Προβόρ) η ταινία πραγματεύεται την ζωή των Κοζάκων της περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, φτάνοντας ως τα γεγονότα της Επανάστασης του 1917.