Προτιμάς να σε φωνάζουν Εμμανουήλ ή Μανώλη; «Εμμανουήλ. Νομίζω ότι ξεχωρίζει κάπως αυτό το όνομα, δεν το έχουν πολλοί. Είναι του παππού μου. Είναι ιερέας, πατέρα Εμμανουήλ τον φωνάζουν».
Είσαι 16 χρόνων, κατέρριψες το παγκόσμιο ρεκόρ παίδων. Είναι δύσκολο να μείνεις προσγειωμένος; «Είναι επιλογή. Εχω τους γονείς μου, τον προπονητή μου, Βασίλη Μεγαλοοικονόμου, και όλους τους ανθρώπους που με αγαπούν και με κρατούν προσγειωμένο. Αλλά και εγώ από μόνος μου ως χαρακτήρας πατώ στη γη, είμαι χαμηλών τόνων, δεν προκαλώ».
Γιατί διάλεξες το άλμα επί κοντώ; «Ο πατέρας μου ήταν πρωταθλητής στο δέκαθλο και η μητέρα μου έκανε πρωταθλητισμό, έχω και μια δίδυμη αδελφή που είναι πρωταθλήτρια στο έπταθλο. Αθλητική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήθελε να ασχοληθώ με το δέκαθλο και ξεκίνησα από το άλμα επί κοντώ επειδή είναι το πιο δύσκολο άθλημα του δεκάθλου. Από την πρώτη στιγμή το αγάπησα. Συνέχισα τις προπονήσεις, αυτές άρχισαν να αυξάνονται και έφτασα εδώ που είμαι».
Γιατί η Ελλάδα έχει τόσο καλούς εκπροσώπους στο συγκεκριμένο άθλημα; «Υπάρχει πράγματι μια παράδοση. Αρχικά ο Χρήστος Παπανικολάου έκανε παγκόσμιο ρεκόρ το 1970, πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Και σήμερα έχουμε κορυφαίους αθλητές, τον Φιλιππίδη, την Κυριακοπούλου, τη Στεφανίδη. Εχουμε καλούς προπονητές και όλοι εμείς οι επικοντιστές αγαπάμε το άθλημα. Γιατί εγκαταστάσεις, όπως βλέπετε…».
Μπορείς να γίνεις πιο σαφής; «Οι συνθήκες δεν είναι καθόλου καλές. Ο ΣΕΓΑΣ, η Ομοσπονδία μας, έχει ξεκινήσει τα έργα και προσπαθεί να κάνει καλύτερο το ΟΑΚΑ. Υπάρχει μια βελτίωση, πιστεύουμε πως θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Προσωπικά, και στον δρόμο να έπρεπε να κάνω προπόνηση, θα συνέχιζα. Με ό,τι έχουμε δουλεύουμε. Το έχω φιλοσοφήσει».
Συνεχώς ακούμε για κρούσματα ντόπινγκ. Ποια είναι η γνώμη σου; «Στο λεξιλόγιό μου η λέξη “ντόπινγκ” δεν υπάρχει. Αυτό που κάνω το κάνω για να χαίρομαι και όχι για να ντρέπομαι. Σίγουρα είναι δυσάρεστα αυτά που συμβαίνουν με το ντόπινγκ, αλλά ο καθένας είναι άξιος της μοίρας του».
Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Παίδων, στο Κάλι της Κολομβίας, γνώρισες τον Σεργκέι Μπούμπκα. Τι θυμάσαι πιο έντονα; «Τον γνώρισα όταν ήμουν στο βάθρο. Δεν περίμενα ότι θα ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ηρθε, έγινε η απονομή. Moυ είπε ότι είμαι πολύ χαμογελαστός και ότι θα φτάσω ψηλά. Είχα πάθει σοκ. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι άγγιξα τον Μπούμπκα, ότι μου έκανε απονομή και μου είπε αυτά τα λόγια».
Αλήθεια, με τον Κώστα Φιλιππίδη πώς είναι η σχέση σας; «Γνωριζόμαστε. Δεν έχουμε τις ίδιες ώρες προπόνησης γιατί εκείνος προπονείται το πρωί και εγώ, επειδή έχω το σχολείο, το απόγευμα. Ο Κώστας μού είχε δώσει τα πρώτα μου spikes (σ.σ.: ειδικά παπούτσια για τον στίβο). Οπότε, το να έχω τα spikes ενός παγκόσμιου πρωταθλητή είναι μεγάλη υπόθεση».
Γίνεται μεγάλη συζήτηση τον τελευταίο καιρό για το μπούλινγκ μεταξύ παιδιών της ηλικίας σου. Ποια είναι η γνώμη σου; «Είχα δεχτεί και εγώ μπούλινγκ στο δημοτικό σχολείο, εγώ και η αδελφή μου συγκεκριμένα. Συνέβαινε για πολύ καιρό, αλλά μίλησα στη μητέρα μου, στο σχολείο, και όλα έφτιαξαν. Το βασικό είναι να μιλήσεις για αυτό που συμβαίνει. Το να το κρατάς μέσα σου μόνο κακό θα σου κάνει».
Παίζεις κιθάρα. Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι; «Εξαρτάται από τη στιγμή. Μου άρεσε πολύ το κομμάτι “Black Magic Woman” του Σαντάνα. Παίζω κιθάρα για να χαλαρώνω πριν από τους αγώνες. Παίζω τζαζ, μπλουζ, αλλά δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο… Απλώς “τζαμάρω”».
Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου ύστερα από πέντε χρόνια; «Θα έχω βγάλει μούσι λογικά (γέλια). Θέλω να υπάρχει μια άνοδος, να είμαστε καλά, και σε τέσσερα-πέντε χρόνια θα είναι και οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Μακάρι να συμμετέχω…».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 20 Μαρτίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
