Ας μελετήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την επικράτηση της ιδεολογίας του εθνικολαϊκισμού, με την εμπειρία του τραγικού παρελθόντος της Ευρώπης και το βλέμμα στο σήμερα της Ελλάδας.

1. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΛΑΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ: Η κατασκευή του μύθου ενός ενιαίου λαού με καθολική και συμπαγή νόμιμη έκφραση, με φορέα της έκφρασής του το ΚΟΜΜΑ ή στην περίπτωσή μας τα ετερόκλητα κόμματα της κυβερνητικής συμμαχίας ή τα ακόμη πιο ετερόκλητα της συμμαχίας του ΟΧΙ. Ο μύθος ενισχύεται από την ταυτόχρονη ενεργοποίηση των μυθευμάτων της «ανωτερότητας της φυλής» (όταν οι Έλληνες φιλοσοφούσαν, αυτοί έτρωγαν βαλανίδια), της «λαϊκής υπερηφάνειας» (όπως ο Μεταξάς είπε το ΟΧΙ στους γερμανούς το 40), της «παντοδυναμίας της λαϊκής βούλησης» (οι Έλληνες είναι αυτοί που δια της ψήφου τους θα αποφασίσουν τι είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΑΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ).

2. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ: Όλοι όσοι δε συμφωνούν με την ενιαία λαϊκή βούληση, όπως το ΚΟΜΜΑ την εκφράζει αυθεντικά, χαρακτηρίζονται προδότες, υπονομευτές, εξυπηρετούντες άνομα συμφέροντα μη συμβατά με τις λαϊκές επιταγές (Πέμπτη φάλαγγα, γερμανοτσολιάδες, Μερκελιστές κ.λπ.), εξευτελίζονται ακόμη και με σεξιστικές αναφορές (σκυμμένοι στα τέσσερα) και τελικά στοχοποιούνται απειλούμενοι με εξευτελισμό και βίαιη τιμωρία (θα σας κουρέψουμε, γουναράδικα, κρέμασμα στο Σύνταγμα, πειθαρχικές και ποινικές διώξεις δημοσιογράφων, κ.ά.).

3. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΕΧΘΡΟΥ: Ο «Εχθρός» στην παρούσα φάση έχει προσδιοριστεί με μεγάλη ελαφρότητα από τον Πρωθυπουργό και τα κυβερνητικά στελέχη. Εχθρός είναι οι εταίροι μας στο κοινό μας σπίτι την Ευρώπη, οι αδίστακτοι δανειστές, οι οποίοι κατά τον Υπουργό Ανάπτυξης κ. Λαφαζάνη είναι χειρότεροι από τους τυπικούς ιμπεριαλιστές και κατά άλλους εκφραστές του γνήσιου λαϊκού αισθήματος συγκρίνονται με τους Ναζί και την κατοχή της χώρας. Ο διάλογος με τους «θεσμούς» χαρακτηρίζεται «εκβιασμός» ή «πόλεμος» και επιτρέπει ανορθόδοξες για διάλογο μεθόδους, όπως τους εκβιασμούς για αποστολή ακραίων τζιχαντιστών, για Κούγκι, ακόμη και για διασφάλιση της ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ από τον ΣΤΡΑΤΟ (Καμένος).

4. ΟΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΜΑΖΕΣ: Οι περιθωριοποιημένες μάζες που βιώνουν ή νιώθουν ότι βιώνουν την εξαθλίωση ή και απλά την τραγική υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής τους, τις κοινωνικές ανισότητες, και τον κοινωνικό αποκλεισμό είναι αυτές που εγκολπώνονται και δίνουν περιεχόμενο στην ιδεολογία.

Είναι μάλλον βέβαιο ότι η Ελλάδα δεν είναι η Γερμανία της μεγάλης ύφεσης του μεσοπολέμου, ούτε σε καμία περίπτωση προσομοιάζει με τις χώρες της Λατινικής και της Νότιας Αμερικής με τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων κατοίκων των παραγκουπόλεων και των φαβέλων.

Είναι όμως επίσης βέβαιο, ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία της μετά τον Εμφύλιο έχει 1,5 εκατομμύριο ανέργους και 30% του πληθυσμού κάτω από ή στα όρια της φτώχειας. Το πιο ριζοσπαστικό και ευαίσθητο τμήμα της κοινωνίας, οι νέοι πληρώνουν το βαρύτερο τμήμα της ύφεσης και γίνονται υποκείμενο μιας ρητορικής περί μετανάστευσης, που επίσης καλλιεργεί το αίσθημα της αδικίας και τις κοινωνικές εντάσεις (κανένα επίσημο στόμα ή ΜΜΕ δεν έχει πει, στις ώρες ατέλειωτου κλάματος για τους επιστήμονες που εγκαταλείπουν τη χώρα, ότι η μετανάστευση είναι εσωτερική, γιατί η Ευρώπη είναι ακόμη το κοινό μας σπίτι). Οι νέοι μη έχοντας και προσλαμβάνουσες παραστάσεις και ιστορική μνήμη, έχοντας την ορμή που η νεότητα παρέχει και την ανάγκη να επενδύσουν στην ελπίδα, στρατεύονται σε αυτό που η προπαγάνδα πρεσβεύει. Ένα άλλο τμήμα του πληθυσμού που είχε τη βεβαιότητα και τα προνόμια που του παρείχε η απασχόληση στο δημόσιο τομέα, αισθάνεται τα «κεκτημένα του δικαιώματα» να κινδυνεύουν και προσχωρεί με ευκολία στον εθνικολαϊκισμό στο όνομα της διατήρησής τους.

Σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα ο εθνικολαϊκισμός ού βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης, πυροδοτώντας την κοινωνική μισαλλοδοξία, ενισχύοντας τις προσδοκίες μιας μαγικής «λύσης» που δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα και στην ορθολογική επεξεργασία της κατάστασης, αλλά σε ρήξεις με τον «φανταστικό» εχθρό.

Η παγκόσμια Ιστορία (Γερμανία του Χίτλερ, Ιταλία του Μουσολίνι και Ισπανία του Φράνκο, Αργεντινή του Περόν, Ρωσία του Λένιν) μας έχει διδάξει για το πώς η εθνικολαΐκιστική ρητορική έχει χρησιμοποιήσει αυτά τα ανακουφιστικά ψυχολογικά στοιχεία για τον φανατισμό και τον έλεγχο των μαζών, τις οποίες χρησιμοποιεί για την άνοδο στην εξουσία, ώστε τελικά να εγκαταστήσει ολοκληρωτικό καθεστώς.

Στην εθνικολαϊκιστική προπαγάνδα ο παντοδύναμος και περιούσιος ΛΑΟΣ θα δώσει τη λύση μέσω του αυθεντικού εκφραστή του, του ΚΟΜΜΑΤΟΣ. Η λύση δε θα λαμβάνει υπόψη κανόνες, υποχρεώσεις, σεβασμό σε άλλους λαούς, συμβιβασμούς, αλλά θα στηριχθεί στην αδιαλλαξία, την υπερηφάνεια και την a priori ανωτερότητα του λαού, θα είναι δηλαδή μια λύση αναίμακτη, ευχάριστη που ταυτόχρονα θα ταπεινώνει τον αντίπαλο.

Ο εχθρός προ των πυλών

Η επικράτηση της ιδεολογίας του εθνικολαϊκισμού, όπως αποτυπώθηκε, στο εκ των πραγμάτων διχαστικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, μέσα από την ετερόκλητη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ των ΑΝΕΛ και της Χρυσής Αυγής (62% του λαού) αποτελεί ισχυρή ένδειξη για τον εκφασισμό της «αριστεράς» και της κοινωνίας. Η διχοτομική ρητορική των εκπροσώπων του κυβερνώντος κόμματος με διχαστικές δηλώσεις που διαχώριζαν τους ψηφοφόρους σε πατριώτες-προδότες, σε Έλληνες-Γερμανοτσολιάδες και σε αγωνιστές και συνένοχους (Διάγγελμα Τσίπρα-2/7/15),οι αναφορές σε ηρωισμούς της φυλής, η επίκληση στην εθνική υπερηφάνεια, ο αντιευρωπαϊσμός (εκβιαστές, ιμπεριαλιστές κλπ.), η συστηματική περιφρόνηση των δημοκρατικά εκλεγμένων εκπροσώπων των άλλων λαών, η καλλιέργεια μιας διχαστικής μισαλλοδοξίας συνιστούν τη διολίσθηση προς τον εκφασισμό. Η εκλεκτική συγγένεια που ένιωσαν κύριοι εκφραστές του Λατινοαμερικανικής πατέντας ολοκληρωτισμού (Κάστρο, Μαδούρο, Κίρχνερ κ.λπ.) με το θριαμβευτή Τσίπρα έρχεται να υποδηλώσει τη συνάφεια με συμβολικό τρόπο.

ΥΓ. Η άποψη αυτή διατυπώθηκε πριν το δραματικό τριήμερο 17-20 Ιουλίου του 2015, αλλά δεν εστάλη για δημοσίευση για να μη δημιουργήσει αντιθέσεις εν μέσω διαπραγμάτευσης. Παραμένει όμως ως άποψη σε ισχύ, μόνο που στην κατηγορία των εθνοπροδοτών εντάχθηκε από τους φορείς του εθνικολαϊκισμού και ο Πρωθυπουργός της χώρας που έστω και την τελευταία στιγμή αγωνίστηκε για να αποφύγει την ολοκληρωτική, κατά τη γνώμη μου, καταστροφή.