Ποιος θα πετάξει τις πέτρες;

Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας μια είδηση πέρασε στα ψιλά. Αλλωστε, εν συγκρίσει προς τον όλο και πιο πιθανό οικονομικό κατακλυσμό της χώρας μας, μικρή σημασία είχε αν το σύνολο μιας δημοτικής παράταξης, στην ουσία, διέγραψε τον αρχηγό της: όλοι οι δημοτικοί και κοινοτικοί σύμβουλοι της παράταξης του Αρη Σπηλιωτόπουλου ανεξαρτητοποιήθηκαν! Ηταν η παραδοχή μιας λάθος επιλογής, η οποία όμως έγινε πολύ αργά…

Στο γραφείο του Πρωθυπουργού στη Βουλή τον Φεβρουάριο του περασμένου έτους έλαβε χώρα μια δυσάρεστη συνάντηση. Συνομιλητής του, που είχε το προνόμιο αλλά και τη διάθεση να του μιλάει με ειλικρίνεια, τον προειδοποίησε ότι η υποψηφιότητα του κ. Σπηλιωτοπούλου δεν θα είχε καμία τύχη και ως εκ τούτου θα ήταν ένα μεγάλο λάθος. Οι λάθος επιλογές σε άτομα και στρατηγικές έχουν κόστος –ακόμη και της απώλειας της κυβέρνησης.

Τρίτος και καταϊδρωμένος βγήκε ο Σπηλιωτόπουλος, λίγες ψήφους πάνω από υπόδικο συνυποψήφιο της Χρυσής Αυγής, ενώ σήμερα ο «ένοικος» του εν λόγω γραφείου είναι άλλος.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η εικόνα του κ. Βαρουφάκη έχει αρκετά κοινά στοιχεία με αυτήν του κ. Σπηλιωτόπουλου. Περισσότερο γνωστοί για επιλογές λάιφσταϊλ (ενδυμασίας, διασκέδασης, φωτογραφιών κ.τ.λ.) παρά πολιτικής ουσίας, στον σκεπτόμενο πολίτη αλλά και στους συνομιλητές τους δημιουργούν τουλάχιστον προβληματισμό. Η έμμεση αποπομπή του από τον Πρωθυπουργό μετά τις πληροφορίες που του περιήλθαν όμως δεν φαίνεται να είναι αρκετή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε προεκλογικά κατά κράτος τη Νέα Δημοκρατία και λόγω επικοινωνιακής πολιτικής του. Παραδόξως όμως η πολιτική του αυτή παρουσιάζει σήμερα, όπως και στην περίπτωση επιλογής στελεχών, ομοιότητες με αυτήν του κ. Σαμαρά: βραχυπρόθεσμοι στόχοι για συγκεκριμένες ομάδες πολιτών και όχι μακροπρόθεσμοι για όλους τους πολίτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι κυβερνητικά στελέχη επαναλαμβάνουν όποτε τους δίνεται η δυνατότητα πως οι μισθοί και οι συντάξεις θα πληρωθούν σε κάθε περίπτωση (δίχως βέβαια να μπορεί να το πράξει, όπως και πολλά άλλα που υποσχέθηκε). Η κυβέρνηση προφανώς βλέπει ότι δημοσκοπικά κερδίζει στην ομάδα των συνταξιούχων και επενδύει σε αυτήν στην περίπτωση που θα χρειαστεί προσφυγή στις κάλπες. Ποτίζει το δέντρο αλλά καίγεται το δάσος!

Την ίδια στιγμή όμως το κράτος έχει ουσιαστικά προβεί σε παύση πληρωμών/οφειλών στον ιδιωτικό τομέα στραγγαλίζοντας στην ουσία την αγορά. Ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις, μηδέν.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται, ο κατακλυσμός έρχεται και δεν υπάρχει Δευκαλίωνας!