Μην ξεχνάτε την αγροτική πολιτική

Θα έλεγε κανείς πως ήρθε η ώρα του αγρότη, η ώρα της αγροτιάς…Οι αγρότες με την παραγωγή τους πάντοτε στήριζαν το κράτος και εντέλει ήταν η βάση της ελληνικής οικονομίας. Ο κυριότερος λόγος που αναπτύχθηκε η ελληνική οικονομία μεταπολεμικά ήταν η αγροτική και γενικά η γεωργική παραγωγή.

Η παραγωγή έδωσε αφενός μεν την δυνατότητα να τραφεί ο λαός για δεκαετίες ολόκληρες και μάλιστα κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Την εποχή λοιπόν εκείνη είχε δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στον αγροτικό τομέα, μέσω της πάλαι ποτέ «Αγροτικής Τράπεζας» με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένας ιστός επιχειρήσεων αγροτικής-γεωργικής κατεύθυνσης με εξαγωγικό χαρακτήρα , τόσο στα προϊόντα που αφορούν τα εσπεριδοειδή όσο και στα προϊόντα καπνού-ροδάκινα-μήλα, κ.λ.π. Για το λάδι βέβαια δεν υπάρχει χρόνος που υπάρχει κενό στην εξαγωγική κατεύθυνση.

Οι συνεταιρισμοί άρχισαν να δημιουργούνται και έκαναν θαύματα τόσο για την γενικότερη οικονομική πορεία του τόπου, όσο και για τους συνεταίρους , αγρότες-γεωργούς. Ήρθε όμως η εποχή που άρχισαν οι παρεμβάσεις της Κοινότητας.

Ιδιαίτερα μετά την πλήρη ένταξη μας με αποτελέσματα που αποδείχθηκαν εντέλει ολέθρια.

Ολέθρια γιατί μας αποτέλεσαν κίνητρο διαφθοράς και γιατί στην ουσία υπήρξε κατεύθυνση στην παραγωγή μέσω κάποιων επιδοτήσεων για συγκεκριμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα να χαθεί κυριολεκτικά αφενός μεν η αγροτική-οικιακή οικονομία και αφετέρου να γίνει στις περισσότερες περιπτώσεις ασύμφορη η καλλιέργεια πολλών προϊόντων και να εγκαταλειφθούν πολλές καλλιέργειες.

Στην πορεία λοιπόν, μετά το 1980, οι καλλιέργειες έγιναν στοχευμένα υπό την καθοδήγηση των επιδοτήσεων, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις μας διέφθειρε, δημιουργώντας το πρόβλημα του «απανωγραψίματος» από κάποιους επιτήδειους με τις γνωστές συνέπειες τόσο στη γεωργία, όσο και την κτηνοτροφία.

Η αγροτική ανάπτυξη, σήμερα, είναι άκρως απαραίτητη για την σταθεροποίηση της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση.

Οπως και παλαιότερες εποχές καλείται η αγροτική οικονομία να δώσει λύσεις και να συμβάλει στην αύξηση του ΑΕΠ. Ομως ο αγρότης- γεωργός –κτηνοτρόφος βρίσκεται σε δύσκολη θέση λόγω του κόστους παραγωγής των προϊόντων.

Τα προϊόντα, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν υψηλό κόστος παραγωγής λόγω αγοράς των πρώτων υλών, με αποτέλεσμα να μην έχουν δυνατότητα παραγωγής όπως απαιτούν οι καιροί.

Για να μπορέσει λοιπόν ο αγωνιστής της υπαίθρου να επιβιώσει και να προσφέρει στην ανάπτυξη, πρέπει να γίνουν πολλές ενέργειες όπως:

-Να δημιουργηθούν τα γνωστά Clusters που είναι μια σύγχρονη μορφή συνεταιριστικών επιχειρήσεων στην θέση των χρεοκοπημένων συνεταιρισμών, μόνο που αυτά τα σύγχρονα εργαλεία, έχουν στόχο καλύτερα, φτηνότερα και έντονα ποιοτικά προϊόντα ή υπηρεσίες, είτε από πλευράς κόστους, είτε από πλευράς διάθεσης, με στόχο την αναβάθμιση της παραγωγής. Πρέπει σαφέστατα να δοθεί προτεραιότητα στην μείωση του κόστους κάθε καλλιεργητή, εξασφαλίζοντας ενισχύσεις στα γεωργικά φάρμακα, λιπάσματα, αλλά και μείωση της τιμής του νερού άρδευσης και επιδότησης των οποίων εργαλείων χρησιμοποιούνται.

Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς αυτό που ακούμε από τους παραγωγούς «δε με συμφέρει να παράγω». Πρέπει να δοθεί κίνητρο στους ανθρώπους της υπαίθρου να παράγουν και να αξιοποιήσουν τον τόπο τους.