Οι πρώτες μου προσλαμβάνουσες για το φεμινισμό: τέλη ’70, αρχές ’80. Μαμάδες με κοτλέ παντελόνια. Μπαμπάδες με σοσιαλιστικά μούσια. Το «δωμάτιο απασχόλησης παιδιών» με την πράσινη μοκέτα όπου εγώ και ο αδελφός μου σκοτώνουμε την ώρα μας ζωγραφίζοντας όσο στη διπλανή αίθουσα νεαρά μέλη της Ένωσης Γυναικών Ελλάδος της τοπικής οργάνωσης Αλεξανδρούπολης γράφουν συνθήματα και λόγους και λίστες που προορίζονται (φαντάζομαι εγώ) να κάνουν τους άνδρες τους να σφουγγαρίζουν κι εκείνοι μια στο τόσο το σπίτι.
Το μοντέρνο διαμέρισμά μας με τη βιβλιοθήκη, το μπαρ και ένα αντίγραφο της Γκουέρνικα πάνω από τον καναπέ. Μυρωδιά από πίπα. Μαρκόπουλος στο πικάπ. Ο μπαμπάς διαβάζει ή γράφει. Έχει δημόσια ζωή. Η μαμά συζητάει για πολιτική και είναι φεμινίστρια -θεωρητικά: μετά τη δουλειά γυρίζει σ’ εμάς. Ο μπαμπάς είναι τρυφερός μαζί μας και πιστεύει στην ισότητα -θεωρητικά: όταν λείπει στις ατελείωτες συνεδριάσεις με το κόμμα κάποιος άλλος προσέχει τα παιδιά. Όμως με μεγαλώνει για να γίνω κάτι σημαντικό. Χρηματοδοτεί πέντε χρόνια σπουδών στην Αθήνα και ένα χρόνο μεταπτυχιακού σε άλλη χώρα. Με αποτρέπει από το να παντρευτώ στα 25. Με εμπνέει. Είναι ο λόγος που είμαι φεμινίστρια. Είμαι. Ορίστε, το είπα.
Περισσότερο ανθρωπίστρια» (Ντέμι Μουρ, ηθοποιός). Τον όρο «humanist» προτιμάει ακόμα και η 68χρονη Σούζαν Σαράντον γιατί «είναι λιγότερο αποξενωτικός για τον κόσμο που πιστεύει ότι φεμινισμός είναι ένα τσούρμο άγριες σκύλες». Αν η αριστερή ακτιβίστρια Σαράντον, που ήταν σε μια 23χρονη εκτός γάμου σχέση με τον Τιμ Ρόμπινς από τον οποίο έχει δύο παιδιά και τώρα βγαίνει με έναν 36χρονο παραγωγό, φοβάται να μην την χαρακτηρίσουν «ταγάρι» τότε κάτι έχει πάει πραγματικά στραβά με αυτήν τη λέξη.
