Μέχρι τώρα ξέραμε ότι τα ναρκωτικά και ιδίως η ηρωίνη ήταν ταυτισμένα είτε με εξαθλιωμένους χρήστες που αναζητούσαν τη δόση τους σε κάποια γωνιά της Αθήνας, είτε με περιθωριακούς τύπους του υποκόσμου.Τώρα αποκαλύφθηκε ότι δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με ανθρώπους του περιθωρίου, αλλά και με κυκλώματα της υψηλής κοινωνίας, ανθρώπους θεωρητικά, υπεράνω πάσης υποψίας.
Με περισσότερους από 200 εκατομμύρια χρήστες σε όλο τον κόσμο, με τζίρο δεκάδων ή και εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, είναι προφανές ότι η διακίνηση και το εμπόριο των ναρκωτικών αποτελεί μια τεράστια παράνομη βιομηχανία, που δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο σε μαφιόζικα κυκλώματα ή ανθρώπους του περιθωρίου.
Παρά τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, παρά τη διεθνή συνεργασία και την ανάμειξη μυστικών υπηρεσιών, που συμβάλλουν στην αποκάλυψη των βαρόνων αυτής της βιομηχανίας, όπως συνέβη και στην περίπτωση του εφοπλιστή της Φιλοθέης, το οικονομικό κίνητρο είναι τεράστιο, για να σταματήσει τη διακίνηση των ναρκωτικών Τα κυκλώματα αυτά, αξιοποιώντας την έκρηξη των θαλάσσιων και αεροπορικών διηπειρωτικών μεταφορών, καθώς και την επικράτηση της «πολιτικής ανοικτών θυρών » που περιορίζει τους τελωνειακούς ελέγχους,εκμεταλλεύονται τη στρατηγική θέση χωρών, όπως η Ελλάδα για να διοχετεύσουν στις μεγάλες ευρωπαϊκές “αγορές” κάθε είδος ναρκωτικών ουσιών.
Με νομιμοφανείς δραστηριότητες, με δεσμούς με κατεστημένα συμφέροντα, με ευυπόληπτους επιχειρηματίες, με εξαγορά κρατικών αξιωματούχων ελεγκτικών μηχανισμών, τα καρτέλ των ναρκωτικών καταφέρνουν, παρά τις απώλειες, να αποκομίζουν τεράστια κέρδη από το εμπόριο του λευκού θανάτου. Οι επιτυχίες των διωκτικών αρχών, όσο εντυπωσιακές κι αν είναι μερικές φορές, περιορίζουν, αλλά δεν σταματούν τα κυκλώματα των ναρκωτικών.
Δεν είναι τυχαίο, ότι δεκάδες ειδικοί από όλο τον κόσμο, με πιο πρόσφατη την έκθεση από πέντε νομπελίστες οικονομολόγους, προειδοποιούν ότι χρειάζεται να αναθεωρηθεί ριζικά η διεθνής πολιτική κατά της καταπολέμησης των ναρκωτικών. Έχουν δαπανηθεί τεράστια ποσά τις τελευταίες δεκαετίες – πάνω από ένα τρις δολάρια – έχουν γεμίσει οι φυλακές με χρήστες και διακινητές, αλλά η μάστιγα του αιώνα, παραμένει σχεδόν αλώβητη. Δυστυχώς το ερώτημα ποιες διαφορετικές πολιτικές, πέρα από την καταστολή, χρειάζονται, παραμένει ακόμα αναπάντητο.
ΤΟ ΒΗΜΑ
