Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, για μία ακόμη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις. Η δικομματική κυβέρνηση βρίσκεται και πάλι στον κυκλώνα της τρόικας, η οποία δυσπιστεί με τις τελευταίες κινήσεις, όπως τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Χάρη Θεοχάρη από τη θέση του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων.
Καμπανάκι από το Βερολίνο


Οι πιστωτές φαίνεται να επιθυμούν την παραμονή του Γιάννη Στουρνάρα στο υπουργείο Οικονομικών, αν και ο Αντώνης Σαμαράς αναζητεί τον αντικαταστάτη του, ενώ εμφανίζονται προβληματισμένοι για την παράλυση που έχει επικρατήσει λόγω ευρωεκλογών και ανασχηματισμού.
Από το Βερολίνο ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε υπενθυμίζει τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας και τι πρέπει να γίνει ως προς την υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Την ίδια στιγμή έχει αρχίσει και το σκληρό πόκερ με το ΔΝΤ για το ζήτημα του ελληνικού δημόσιου χρέους, μια πρώτη συζήτηση για το οποίο έγινε σε μυστική σύναξη στο Παρίσι του κ. Στουρνάρα με την Κριστίν Λαγκάρντ και τον Πόουλ Τόμσεν.
Η κυβέρνηση έλαβε τα μέτρα της και θα ελέγξει καλύτερα, όπως πιστεύει, τις επικείμενες ψηφοφορίες επί κρίσιμων νομοσχεδίων, π.χ. για τη «μικρή ΔΕΗ», διακόπτοντας πολύ νωρίτερα τις εργασίες της Ολομέλειας και αποφασίζοντας την έναρξη των θερινών τμημάτων.
Το βασικό συμπέρασμα όμως που προκύπτει από τα όσα διαδραματίζονται στον πολιτικό χάρτη της χώρας, από το βράδυ των ευρωεκλογών, είναι ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα είναι «όμηροι» της κάλπης.
Οι συμπεριφορές, οι ενέργειες και οι αποφάσεις γίνονται επί τη βάσει του εκλογικού αποτελέσματος που έχει πολλαπλές αναγνώσεις για το κάθε κόμμα, είτε έχει κατανοήσει πλήρως είτε όχι το μήνυμα της κάλπης. Παράλληλα και υπό τη σκιά της Χρυσής Αυγής, η οποία με τον «πολιτικό πρωτογονισμό» της δημιουργεί πρωτοφανείς πολιτικές συνθήκες, ο κ. Σαμαράς, ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Ευάγγελος Βενιζέλος και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας αναζητούν συμμάχους. Σε ΝΔ, ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ η κινητικότητα είναι έντονη και δεν παραπέμπει σε μια κανονική περίοδο, ενώ όλες οι επαφές, οι ζυμώσεις και οι διεργασίες έχουν φόντο την επόμενη περίοδο.
Το κεντρικό όμως σημείο της πολιτικής ζωής, ειδικά την τελευταία εβδομάδα, είναι το έντονο παρασκήνιο που εκτυλίσσεται για τον επικείμενο ανασχηματισμό, ο οποίος έχει όλα τα κλασικά στοιχεία: θυσίες, παζάρια, πιέσεις, αγωνία και συμβιβασμούς. Το «γαλλικό κλειδί» του ανασχηματισμού είναι ο διάδοχος του κ. Στουρνάρα, ο οποίος παραμένει πιθανός αντικαταστάτης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργου Προβόπουλου.
Η ριζική αναδόμηση του οικονομικού επιτελείου είναι το βασικό χαρακτηριστικό των αλλαγών που επιθυμεί ο Πρωθυπουργός, ενώ θα υπάρξει και στροφή στην οικονομική πολιτική, στο πλαίσιο συμφωνίας με την τρόικα, η οποία φέρεται να συζητεί υπό προϋποθέσεις τη μείωση των φορολογικών συντελεστών.
Ο κ. Σαμαράς θέλει να μεταδοθεί ένα μήνυμα αλλαγής σελίδας και γι’ αυτό προκρίνει ως υπουργό Οικονομικών πολιτικό στέλεχος για να συμβολίσει τη μεταμνημονιακή εποχή. Ο ίδιος όμως πρέπει να ισορροπήσει μεταξύ του Μνημονίου που έχει συγκεκριμένες νόρμες για την τήρηση των συμφωνηθέντων και του να πείσει την κοινωνία ότι διορθώνει αδικίες και αλλάζει την οικονομική πολιτική, π.χ. με μείωση φόρων. «Ολα διεκδικούνται και είναι υπό διαπραγμάτευση» τονίζουν από το Μέγαρο Μαξίμου.
Τα σενάρια και τα ονόματα


Ιδιαίτερο βάρος, εκτός από το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο έχει ξεκαθαριστεί ότι δεν αναλαμβάνει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ούτε ο στενός του συνεργάτης Σταύρος Παπασταύρου, ο οποίος παραμένει στο Μέγαρο Μαξίμου, θα πέσει στο υπουργείο Ανάπτυξης που θα έχει νέο υπουργό, καθώς ο Κωστής Χατζηδάκης θα αποχωρήσει. Ο ίδιος φέρεται να διεκδικεί θέση κοινοτικού επιτρόπου, όπως και η Ντόρα Μπακογιάννη αλλά και η Μαρία Δαμανάκη που επιθυμεί και δεύτερη θητεία.
Στην κυβέρνηση οι σταθερές, εκτός από τον κ. Βενιζέλο στο υπουργείο Εξωτερικών, είναι ο Δ. Αβραμόπουλος στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας, ο κ. Ν. Δένδιας στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, ο Ι. Μανιάτης στο υπουργείο Ενέργειας, ο Μιχ. Χρυσοχοΐδης στο υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και η Ολγα Κεφαλογιάννη στο υπουργείο Τουρισμού. Επίσης την ύστατη στιγμή φαίνεται ότι παραμένει ο Χ. Αθανασίου στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Εντός σχήματος θα είναι μεταξύ άλλων ο Κ. Μητσοτάκης και ο Χρ. Σταϊκούρας. Ερωτηματικό υπάρχει για τα πόστα που θα έχουν οι Π. Παναγιωτόπουλος, Κ. Αρβανιτόπουλος, Γ. Μιχελάκης και Μ. Βαρβιτσιώτης και δεν έχει ξεκαθαριστεί τι θα γίνει με τον Αδωνι Γεωργιάδη. Σίγουρη είναι η υπουργοποίηση του Ανδρέα Λοβέρδου (ΠαΣοΚ) και πιθανότατα του Μάκη Βορίδη (ΝΔ), αλλά και βουλευτών όπως ο Κώστας Μαρκόπουλος.
Το μεγάλο ζήτημα για την ΚΟ της ΝΔ είναι να μην υπάρξει διευρυμένη συμμετοχή του ΠαΣοΚ και το όριο είναι ως τέσσερα υπουργεία, εκτός του κ. Βενιζέλου. Εκτός του κ. Λοβέρδου, συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση ενδέχεται να έχουν οι Π. Κουκουλόπουλος, Οδ. Κωνσταντινόπουλος και Γ. Κουτρουμάνης, φέρεται να παραμένει ο Λ. Γρηγοράκος, ενώ συζητούνται προς αξιοποίηση και τα ονόματα του Κυρ. Πιερρακάκη, της Συλβάνας Ράπτη και του Π. Καψή, ενώ δεν αποκλείεται να υπάρξουν εκπλήξεις με συμμετοχή βουλευτών, όπως του Χρ. Γκόκα. Απόφαση του κ. Σαμαρά είναι να φανεί στον ανασχηματισμό το πνεύμα της διεύρυνσης της ΝΔ, ενώ έχει αποφασίσει να κάνει εκπλήξεις σε πολλά υπουργεία.

Οι αιτίες και οι αντιδράσεις
Ο φόβος των διαρροών έκλεισε τη Βουλή
Η πρόωρη λήξη των εργασιών της Ολομέλειας της Βουλής πυροδότησε ένα έντονο παρασκήνιο σεναριολογίας και ερμηνειών σχετικά με τους πραγματικούς και βαθύτερους λόγους που οδήγησαν την κυβέρνηση σε αυτή την αιφνιδιαστική κίνηση. Παρά την υφέρπουσα φημολογία των τελευταίων ημερών, κόμματα και βουλευτές –και της συμπολίτευσης –δεν ανέμεναν να κλείσει άρον άρον η Βουλή και μάλιστα λίγες ώρες μετά τις εικόνες ντροπής που εκτυλίχθηκαν εντός και εκτός της αίθουσας της Ολομέλειας με την προκλητική επίδειξη δύναμης και την αμαύρωση των κοινοβουλευτικών θεσμών εκ μέρους των χρυσαυγιτών. Οπως τόνιζαν κάποιοι βουλευτές, «και μόνον για λόγους συμβολικούς η Βουλή δεν έπρεπε να κλείσει αμέσως μετά τις αθλιότητες από τους νοσταλγούς του Χίτλερ». Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι δύο μόλις ώρες πριν θυροκολληθεί το προεδρικό διάταγμα με το οποίο κηρύχθηκε «η λήξη των εργασιών της Β’ Συνόδου της ΙΕ’ Βουλευτικής Περιόδου», συνεδρίασε η Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου υπό τον Γ. Βλάχο και παρουσία του Κ. Χατζηδάκη και οι επόμενες συνεδριάσεις της προσεχούς εβδομάδας με ακρόαση φορέων κ.λπ., που φυσικά αναβάλλονται όπως και οι συνεδριάσεις της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής για υποθέσεις άρσης ασυλιών, μεταξύ των οποίων και εκείνη του χρυσαυγίτη Ηλ. Κασιδιάρη για την υποκλαπείσα συνομιλία με τον Τ. Μπαλτάκο, του υπουργού Εσωτερικών Ι. Μιχελάκη για την υπόθεση του επιχειρηματία Πάλλη, του υπουργού Υγείας Αδ. Γεωργιάδη για αναληθές πόθεν έσχες κ.ά.
Η κυβέρνηση φαίνεται ότι προτίμησε να κλείσει άμεσα την Ολομέλεια και να δρομολογήσει την έγκαιρη ψήφιση μιας σειράς κρίσιμων νομοσχεδίων στα θερινά τμήματα στα οποία η σύνθεσή τους αποφασίζεται από τον πρόεδρο της κάθε ΚΟ. Στόχος, να αποφευχθούν τυχόν διαρροές και να μην απειληθεί η καταβολή των δόσεων. Υπενθυμίζεται ότι μεταξύ των προαπαιτούμενων που εκκρεμούν είναι η πώληση της «μικρής» ΔΕΗ, η μείωση του περιθωρίου κέρδους των φαρμακοποιών, ο διαχωρισμός παραγωγών και εμπόρων στις λαϊκές αγορές, ο νόμος για τον αιγιαλό, η κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων κ.ά.
Ενα ακόμη ερώτημα που τέθηκε στα πηγαδάκια της Βουλής είναι εάν η πρόωρη λήξη της Ολομέλειας σχετίζεται με την παραγραφή τυχόν αδικημάτων, αφού, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, η Βουλή μπορεί να προχωρήσει στην απόδοση ευθυνών μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος. Σε αυτή την περίπτωση, τυχόν θέμα παραγραφής θα αφορά στις περιόδους των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου. Ωστόσο, κυβερνητικοί παράγοντες διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει θέμα παραγραφής, αφού καμία υπόθεση δεν είναι σε εκκρεμότητα.
Σε κάθε περίπτωση οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης ήταν μεγάλες, με ηχηρότερη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία κατήγγειλε ως απαράδεκτο το «εσπευσμένο και αναιτιολόγητο κλείσιμο της Βουλής» καταλογίζοντας στον Πρωθυπουργό Αντ. Σαμαρά ότι «επιλέγει τις “ασφαλείς” συνθέσεις των θερινών τμημάτων για να ολοκληρώσει τις μνημονιακές του υποχρεώσεις με τον πιο ανώδυνο για την κυβέρνηση τρόπο, αλλά και για να μεταφερθούν οι συζητήσεις άρσης ασυλίας, μεταξύ των οποίων του υπουργού Εσωτερικών, αλλά και του Ηλ. Κασιδιάρη για την υπόθεση Μπαλτάκου, τον Οκτώβριο».
Η τελευταία φορά που είχε κλείσει κυβέρνηση πρόωρα τις εργασίες της Ολομέλειας ήταν τον Μάιο 2009 επί διακυβέρνησης Καραμανλή, κίνηση η οποία είχε συνδεθεί με την παραγραφή τυχόν αδικημάτων για τις υποθέσεις που ταλάνιζαν τότε το πολιτικό σύστημα, μεταξύ των οποίων η υπόθεση Παυλίδη – Μανούση, το Βατοπέδι κ.ά. Πρόωρη λήξη εργασιών της Ολομέλειας είχαμε και το 1984 με ταυτόχρονη λήξη συνόδου, ενώ το 1989 η Βουλή έκλεισε 37 ημέρες νωρίτερα καθώς θα διεξάγονταν διπλές εκλογές. Επίσης, το 1994 έκλεισε για 18 ημέρες χωρίς λήξη συνόδου και η Ολομέλεια συνέχισε τις εργασίες της στις 14 Ιουνίου, ενώ το 1999 έκλεισε για 16 ημέρες με ταυτόχρονη λήξη συνόδου. Τέλος, το 2004 η Βουλή έκλεισε για 10 ημέρες χωρίς λήξη συνόδου, καθώς είχαν προηγηθεί οι εθνικές εκλογές του Μαρτίου.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ