Αγρια μάχη

Για ψώνια στο σουπερμάρκετ του Γιάννη στο Νιοχώρι

Ολη την ημέρα ήμουν ιππότης πλήρης και ηρωικός: με πανοπλία, κράνος, κοντάρι, σπαθί πολέμησα και κατατρόπωσα όλους τους εχθρούς. Τα αφτιά μου βουίζουν ακόμη από τα 120 ντεσιμπέλ της μάχης, τα χέρια μου τρέμουν από τις δονήσεις του κονταριού, τα γόνατά μου είναι λυμένα από την ορθοστασία, η μέση μου πονά από τα βάρη των εξαρτημάτων, ο γοφός μου έχει μελανιάσει γιατί εκεί στηριζόταν το κοντάρι –κατά τα άλλα είμαι αρτιμελής, σώος και υγιής, ημερολόγιό μου.

Ολοι οι εχθροί που αντιμετώπισα κείτονται νεκροί πάνω στο πεδίο της μάχης, το ένα τέταρτο του κήπου μου, μένουν τα τρία τέταρτα να ξεβοτανίσω ακόμη. Είμαι ήρωας.
Ξεκίνησα νωρίς την αναμέτρηση, η πανοπλία μου (φόρμα εργασίας μπλέ βαθύ χρώμα από χοντρό ύφασμα) έλαμπε φρεσκοπλυμένη· το κοντάρι μου (δύο μέτρα χορτοκοπτικό) ολοκαίνουργο, του κουτιού, με πετονιά στη μία άκρη του που τη στριφογύριζε σαν τρελή μοτεράκι στην άλλη άκρη του –αυτό θορυβεί 120 ντεσιμπέλ, έτσι γράφει πάνω. Μούγκριζε το μοτεράκι, γύριζε με 7.400 στροφές το λεπτό η μεσηνέζα, σωριάζονταν κάτω τα αγριόχορτα, θεριεμένα ραδίκια τα περισσότερα, ένα μέτρο ύψος.
Στο κεφάλι διαφανές προστατευτικό να εμποδίζει κλαδάκια και χόρτα που εκτόξευαν οι εχθροί να φθάσουν ως τα μάτια, στη μέση πριόνι κρεμασμένο για να κόβω ξερόκλαδα από τα ξινόδεντρα, γαλότσες ψηλές να προστατεύουν τη γάμπα από τους μύδρους που δημιουργούσε η δρεπανηφόρος μανία της μεσηνέζας. Πάνω στον γοφό ισορροπούσε το κοντάρι-χορτοκοπτικό, όπως συμβαίνει και με τα φλογοβόλα που χειρίζονται τρομεροί πολεμιστές όπως ο Ρομποκόπ, ο Εξολοθρευτής και άλλοι αντίστοιχοί μου.
Κάθε τόσο ξαπόσταινα, να κάνω τσιγάρο και να ρίχνω ματιές στο Κάστρο Χλεμούτσι-Κλερμόν-Τορνέζε, βέβαιος ότι από εκεί με παρακολουθεί η Πριγκιπέσα Ιζαμπώ και με θαυμάζει.
Ο Κολοκοτρώνης δικαιώνεται


Το ζεστό ντους στο τέλος της ημέρας έδιωξε μέρος από την καταπόνηση και κάθησα να γεμίσω τις σελίδες σου –το ένα τέταρτο του κήπου πρόκαμα σήμερα, άλλες τρεις ημέρες δουλειάς μπροστά μου. Η δυσκολότερη θα είναι μέσα στο κλαδεμένο αμπέλι γιατί θα πρέπει να προσέχω το μοτεράκι που βρίσκεται πίσω από την πλάτη μου να μη χτυπά τα κούρβουλα και τα πληγώσει –επωφελήθηκαν από τις λαμπρές λιακάδες των ημερών και άρχισαν να πετάνε μάτια που θα γίνουν κλαδιά φορτωμένα σταφύλια, φιλέρια.
Πρώτη φορά κάνω αυτή τη δουλειά και πάω καλά –στην Αθήνα τέσσερα χρόνια διαπραγματεύονται με την τρόικα και ακόμη να μάθουν. Μικρόνοες μικροπολιτικοί: ξέρουν πολύ καλά ποιες είναι οι δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει λόγω του Μνημονίου αλλά δεν τις εφαρμόζουν. Και φθάνει το χτένι στον κόμπο: «Ως την Κυριακή να έχετε τελειώσει» διαμηνύουν από το Eurogroup.
Και τι θα κάνουν ως την Κυριακή οι κυβερνώντες; Ή θα καταθέσουν για μία ακόμη φορά νομοσχέδιο-σκούπα και θα γίνουν ο περίγελως της αντιπολίτευσης ή θα τα σπάσουν με την ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ –θα πέσουμε ενδόξως αγωνιζόμενοι για τα ντεπόν, τις ασπιρίνες, τις εχινάτσιες και τις λεπτεπίλεπτες ελληνικές αγελάδες που το γάλα τους μένει για μόνο πέντε ημέρες φρέσκο.
  • Υπάρχουν και σοβαρότερα ζητήματα: καταργείται το ίδρυμα «Γέρος του Μοριά» –και ξεσπάθωσε ο πατριώτης εκατομμυριούχος συριζαίος βουλευτής εργατολόγος Αλέξης Μητρόπουλος: «Πώς καταργείτε το Ιδρυμα Κολοκοτρώνη; Μας απελευθέρωσε, εμείς οι αγνώμονες τον φυλακίσαμε και θα τον ξεχάσουμε κιόλας; Θα ξεχάσουμε την ιστορία μας;»· σαν να μην υπάρχουν χιλιάδες προτομές, ανδριάντες, δρόμοι με το όνομά του, σαν να μην υπάρχουν λεπτομερείς αφηγήσεις του παραφουσκωμένου μεγαλείου του στα σχολικά βιβλία. Πρέπει να υπάρχει και ίδρυμα, κάποιοι αργόσχολοι να τρώνε και να πίνουν εις υγείαν των κορόιδων φορολογουμένων.
  • Η ΑΔΕΔΥ έκανε μία ακόμη γενική απεργία και έχει προκηρύξει άλλη διήμερη για την επόμενη εβδομάδα –δεν τις αριθμεί τουλάχιστον να ξέρουμε πού βρισκόμαστε; Βεβαίως, ουδείς δημόσιος υπάλληλος απεργεί, απλώς μερικές εκατοντάδες συνδικαλιστές που δεν έχουν υποχρέωση να είναι στη δουλειά τους κλείνουν το κέντρο της Αθήνας για μερικές ώρες έτσι ώστε να κλείσουν μερικά ακόμη μαγαζιά, να νιώθουν περήφανοι.
Από όσο καταλαβαίνω, ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα υπάρχει που καίει κόσμο και κοσμάκη: οι ομαδικές απολύσεις. Αλλά, αντί να επικεντρωθεί η διαπραγμάτευση σε αυτό, δίνονται αγώνες για τον Γέρο του Μοριά, τις εχινάτσιες και τις αγελάδες –α, και τους μισθούς των δικαστικών, να πάρουν κάτι τις από το πλεόνασμα αυτοί οι αδικημένοι.
Πράσινα αγκάθια, λευκές σελίδες


Οταν λοιπόν βλέπουμε πώς διαπραγματεύεται η κυβέρνηση και τι υπερασπίζεται η αντιπολίτευση, πώς να μην είναι στο 15% τα ποσοστά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και 40% οι αναποφάσιστοι; Πώς να μη μετριέται το ΠαΣοΚ στα πέντε δάχτυλα της ανοιχτής παλάμης και να μην έχει γίνει η ΔΗΜΑΡ κολοβωμένο δαχτυλάκι;
Αλλά καρφάκι δεν καίγεται στα κόμματα για αναποφάσιστους και αποχές, επί των εγκύρων μοιράζονται οι έδρες. Σε λίγο οι εκλογές θα γίνουν σαν τις απεργίες: θα ψηφίζουν μόνο οι επαγγελματίες πολιτικοί μεταξύ τους.
Στην Ιταλία είναι αλλιώς, για του Αλέξη Τσίπρα την εύνοια σφάζονται παλικάρια –ποιος είναι ο συνεπέστερος εκφραστής της σκέψης του ώστε να κατοχυρώσει θέση στο ψηφοδέλτιο «Η Αλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα». Θα μπορούσε να λέγεται και «Η Αλλη Ευρώπη Χωρίς την Ελλάδα», αλλά ας μην κολλάμε στα ονόματα: για να διευκολυνθούν οι οπαδοί θα κυκλοφορήσει κατακόκκινο βιβλιαράκι με τη «Σκέψη του Προέδρου Τσίπρα» –320 λευκές σελίδες.
  • Νύχτωσε, ημερολόγιό μου· το φεγγάρι κοντεύει να γεμίσει, ο ουρανός είναι διαυγέστατος, αλλά ευτυχώς η ΕΜΥ δεν προβλέπει πάγο –είναι ό,τι χειρότερο τούτη την εποχή που τα φυτά γεμίζουν χυμούς. Θα ακολουθήσουν οι άνθρωποι σε λίγο –και ποιος μας κρατά τότε: κάθε ημέρα γενικές απεργίες, κάθε χωριό και λέσχη κολοκοτρωναίικη, κάθε πόλη και ίδρυμα.
Θα κοιμηθώ νωρίς, να ξεκινήσω νωρίς τα ιπποτικά μου καθήκοντα, να ευχαριστηθεί η Ιζαμπώ που θα με βλέπει από το κάστρο, να μου δώσει το παράσημο Πράσινο Αγκάθι της Αγριαγκινάρας, την ανώτατη διάκριση του συνεπούς κηποκαλλιεργητή. Θα την κερδίσω με το κοντάρι μου και το σπαθί μου –ο καθείς και τα όπλα του, ημερολόγιό μου.
γραμματοκιβώτιο
diodorus@tovima.gr

Δεν έχω αντίρρηση να εκδίδονται τα απομνημονεύματα τρομοκρατών και να αποδεικνύεται έτσι η νοητική τους υστέρηση. Αμφισβητώ,ωστόσο, την πληρωμή δικαιωμάτων και προκαταβολών από τους εκδότες, τα κέρδη θα έπρεπε να περιέρχονται στο κράτος που τους συντηρεί. Τα δικά τους δικαιώματα δεν είναι υπεράνω του δικαιώματος συνανθρώπων στη ζωή. Δεν δικαιούται ο αυτόκλητος ήρωας να επιβραβεύεται με διαφήμιση της ιδεολογίαςτου, όταν καταφεύγει στις εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων προκειμένου να δικαιωθεί.
Πίτερ Ορτον, Αθήνα
***
«Τι δικαίωμα έχουμε να αφαιρούμε τη ζωή ενός ανθρώπου;» ρωτά τον Νετσάγιεφ ένας από τους συντρόφους του. «Δεν πρόκειται για δικαίωμα αλλά για το καθήκον μας να εξαλείψουμε καθετί που στέκεται εμπόδιο στην επανάσταση». Με μια άμεση όμως αντιστροφή, παρατηρεί ο Καμύ, στο όνομα αυτών των καθηκόντων αποκτούμε κάθε δικαίωμα. Ετσι, ο Νετσάγιεφ δεν διστάζει να δολοφονήσει τον φοιτητή Ιβάνοφ μόνο και μόνο επειδή αμφισβητούσε την αρχηγία του. Ο Μπακούνιν αποδοκιμάζει, o Ντοστογιέφσκι το κάνει θέμα στους «Δαιμονισμένους».
Γ.Κ., @otenet.gr
***
Αν οι εποχές ήταν παλιές, Βενιζέλος – Παπανδρέου θα έλυναν τις διαφορές του σε μονομαχία παρουσία μαρτύρων. Στην εποχή μας, που μας αρέσει να την χαρακτηρίζουμεπιο πολιτισμένη, οι δύο αντίπαλοι θα έπαιζαν την ηγεσίασε μια παρτίδα σκάκι ή και σε έναν αγώνα τένις. Ομως με το κόμμα – έπαθλο να έχει απαξιωθεί τόσο δραστικά, μοναδική λύση που φαίνεται είναι παρτίδα πινγκ-πονγκ.
ο εκ Ξάνθης 8
***
Αυτή είναι η αποστολή των πανεπιστημίων: η παραγωγή γνώσης και η διάχυσή της στην κοινωνία. Με χαρά δεχθήκαμε τη συμβολή τής πρώην ΑΣΟΕΕ μέσω του νέου επιτεύγματός της: «Κλειστόν, λόγω μικροπωλητών στο πεζοδρόμιο της Σχολής».
Δημήτριος Τσεχίας

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ