Το πρόσωπό του, το οποίο, όπως έλεγε ο ίδιος, μοιάζει με «τούρτα που έλιωσε στη βροχή», είναι τραχύ. Πίσω από τη αυστηρή πρόσοψη, που αποτελούσε ασπίδα προστασίας του Γ. Χ. Όντεν (1907-1973) από τον ίδιο του τον εαυτό και τον μύθο που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του, βρισκόταν ένας εξαιρετικά φιλεύσπλαχνος άνθρωπος, γράφει ο Έντουαρντ Μέλντελσον στο επικείμενο τεύχος του «New York Review of Books».
Ο Έντουαρντ Μέντελσον, καθηγητής Αγγλικής και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Columbia και σύμβουλος στο Ίδρυμα που διαχειρίζεται τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Όντεν, αποκαλύπτει περιστατικά που φωτίζουν αυτή την πτυχή της προσωπικότητας του βρετανο-αμερικανού ποιητή την οποία ο ίδιος κρατούσε κρυφή. Περιστατικά, τα οποία υπογραμμίζουν τη σταθερότητα και την ακεραιότητα του χαρακτήρα του ακόμη και στην περίπτωση που διακυβευόταν η υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Λογοτεχνίας.
Κάποτε, αφηγείται ο Μέντελσον, ο Όντεν πληροφορήθηκε ότι μια ηλικιωμένη γυναίκα από την ενορία του στη Νέα Υόρκη ταλαιπωρούνταν από αϋπνίες γιατί ξυπνούσε από αιφνίδιο τρόμο στη διάρκεια της νύχτας και δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί. Ο Όντεν πήρε μια κουβέρτα και κοιμόταν για μέρες στον διάδρομο έξω από την πόρτα του διαμερίσματός της μέχρι η γυναίκα να αισθανθεί και πάλι ασφαλής.
Μια άλλη φορά, όταν έμαθε ότι κάποιος από το φιλικό του περιβάλλον είχε ανάγκη από χρήματα για μια εγχείρηση, τον κάλεσε στο σπίτι του για φαγητό, χωρίς να πει κουβέντα για την εγχείρηση, και ξεπροβοδίζοντάς τον του χάρισε ένα τετράδιο με το χειρόγραφο της ποιητικής του σύνθεσης «Τhe Age of Anxiety». Το χειρόγραφο πουλήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Τέξας και με τα χρήματα ο ασθενής έκανε την εγχείρηση.
Αυτή τη γενναιόδωρη φύση του ο Όντεν κρατούσε κρυφή γιατί «θα ντρεπόταν αν γινόταν γνωστή και ο κόσμος τον επαινούσε», γράφει ο Μέντελσον. Κάποιες εκδηλώσεις αυτού του χαρακτήρα του είναι βέβαια γνωστές, όπως ο λευκός γάμος του ομοφυλόφιλου Όντεν με τη λεσβία και εβραία Έρικα Μαν, κόρη του συγγραφέα Τόμας Μαν, το 1935, προκειμένου εκείνη να αποκτήσει βρετανική υπηκοότητα και διαβατήριο για να γλιτώσει από τις ναζιστικές διώξεις. Την ίδια εποχή ο Όντεν παρότρυνε και άλλους Βρετανούς να σώσουν με λευκούς γάμους όσους εβραίους μπορούσαν.
Σε ό,τι αφορά τις δημόσιες τοποθετήσεις του, όταν αισθανόταν ότι έπρεπε να λάβει θέση σε κάποιο αισθητικό ή ηθικό ζήτημα, το έκανε χωρίς να προσελκύει την προσοχή στο άτομό του, γράφει ο Έντουαρντ Μέντελσον, και μάλιστα εκνευριζόταν με συγγραφείς όπως ο Ρόμπερτ Λόουελ (1917-1977) του οποίου οι πολιτικές διαμαρτυρίες φαίνονταν στον Όντεν περισσότερο εγωκεντρικές παρά κοινωνικά αποτελεσματικές.
Σχετικό είναι ένα περιστατικό που αφορά τη βράβευση του Όντεν με το αμερικανικό Εθνικό Μετάλλιο Λογοτεχνίας το 1967. Ο Όντεν δεν ήθελε να παρευρεθεί στην τελετή απονομής στον Λευκό Οίκο την ώρα που η κυβέρνηση του Λίντον Τζόνσον κλιμάκωνε τις πολεμικές επιχειρήσεις της στο Βιετνάμ και προβληματιζόταν αν έπρεπε να αρνηθεί δημόσια το βραβείο σε μια κίνηση α λα Ρόμπερτ Λόουελ. Τελικά φρόντισε η τελετή να γίνει στο Μουσείο Σμιθσόνιαν, όπου στην ομιλία του αναφέρθηκε στην πολιτική και στην προπαγάνδα και στους τρόπους με τους οποίους διαφθείρουν τη γλώσσα.
Στο ίδιο κλίμα εντάσσεται και ένα περιστατικό που σχετίζεται με την υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Λογοτεχνίας του 1964. Ο Όντεν είχε συντάξει τον πρόλογο για την αγγλική μεταθανάτια έκδοση του ημερολογίου του σουηδού διπλωμάτη και φίλου του Νταγκ Χάμερσκελντ (1905-1961), ο οποίος είχε προτείνει τον Όντεν στη Σουηδική Ακαδημία για το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Ο Χάμερσκελντ ήταν διακεκριμένο μέλος της σουηδικής κοινωνίας και ο πατέρας του ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Νομπέλ.
Ο ίδιος ήταν γενικός γραμματέας του ΟΗΕ και σκοτώθηκε κατά τη συντριβή αεροσκάφους που συνέβη υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες κατά τη διάρκεια ειρηνευτικής αποστολής στο Κονγκό. Στα κατάλοιπά του βρέθηκε ένα πολύ ποιητικό και πνευματικό ημερολόγιο (στα ελληνικά: «Δείχτες πορείας», Εκδόσεις των Φίλων, 1969), το οποίο εκδόθηκε το 1963 στα σουηδικά και μεταφράστηκε την επόμενη χρονιά στα αγγλικά.
Στον πρόλογο της αγγλικής έκδοσης, ο Όντεν άφησε μια πολύ διακριτική νύξη για την ομοφυλοφιλία του Χάμερσκελντ, την οποία ο Όντεν εκλάμβανε ως εσωτερική προδιάθεση και όχι ως εκδηλωμένη σεξουαλική συμπεριφορά. Όταν φίλοι του Χάμερσκελντ είδαν το δακτυλόγραφο του προλόγου του Όντεν, έστειλαν έναν σουηδό διπλωμάτη να υποδείξει διακριτικά στον ποιητή ότι θα δυσαρεστούσε πολύ τη Σουηδική Ακαδημία αν ο πρόλογος τυπωνόταν έτσι. Ο Όντεν αγνόησε την υπόδειξη και σε φίλο του με τον οποίο δειπνούσε το ίδιο βράδυ λέγεται ότι είπε: «Πάει το βραβείο Νομπέλ».
Πράγματι, το Νομπέλ του 1964 κατέληξε στον Σαρτρ, ο οποίος το αρνήθηκε. Αυτά γράφει ο Μέντελσον για το 1964. Εν παρόδω, το 1963 ο Όντεν βρισκόταν στην τελική τριάδα των υποψηφίων για το Νομπέλ, με συνυποψήφιους τον Πάμπλο Νερούδα και τον Γιώργο Σεφέρη, ο οποίος τελικά επικράτησε.
