Το κρίσιμο πρόβλημα γύρω από το οποίο περιστρέφεται αυτά τα χρόνια της κρίσης η πολιτική ζωή είναι η ανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών. Υποτίθεται πως τα κόμματα που ασκούν ή διεκδικούν την εξουσία θέλουν, επενδύουν, αναζητούν μια νέα σχέση αντιπροσώπευσης με την κοινωνία. Οτι έχουν αποδεχθεί, θεωρητικά τουλάχιστον, την κατάρρευση και την απαξίωση των παλιών πελατειακών δομών και του καθεστώτος χρησιμοποίησης του κράτους ως μηχανισμού επώασης βουλευτών, υπουργών, δημάρχων.
Αυτά δυστυχώς στα λόγια. Γιατί στην πράξη βλέπουμε μια αναπαραγωγή του παλιού φθαρμένου και απαξιωμένου μοντέλου. Αναζητάς κάποιο νέο πρόσωπο στους υποψηφίους που έχουν ανακοινώσει σε μεγάλους δήμους και περιφέρειες και διαπιστώνεις ότι ανακυκλώνουν τους ίδιους αποτυχημένους υπουργούς, βουλευτές ή στην καλύτερη περίπτωση κάποια νεόκοπα αστέρια που το βασικό τους προσόν είναι η θητεία τους στα κομματικά συσσίτια. Δεν είναι τυχαίο ότι και στις ελάχιστες περιπτώσεις που προσπάθησαν να προσεγγίσουν πρόσωπα με επαγγελματική ή επιστημονική αναγνώριση εισέπραξαν την άρνησή τους, αφού κανείς δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το όποιο προσωπικό του κύρος για να γίνει υπηρέτης του κομματικού σωλήνα.
Ακόμα και σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι αναζητούν νέα και άφθαρτα πρόσωπα, έχουμε μια απίστευτη λειψανδρία και καταφυγή στις γνωστές μεθοδεύσεις μέσα από ατέλειωτες ίντριγκες για τον διαμοιρασμό της κομματικής εξουσίας. Η καθιέρωση του σταυρού αντί της αρχηγικής λίστας στις ευρωεκλογές, με το επιχείρημα ότι θα οδηγούσε σε πιο αξιοκρατικές επιλογές, φαίνεται ότι οδηγεί και πάλι με μαθηματική ακρίβεια στην ίδια ευτελισμένη κομματική δεξαμενή. Αν μάλιστα παραμείνει, όπως φαίνεται, όλη η χώρα μια εκλογική περιφέρεια, είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι θα κυριαρχήσει το γνωστό πολιτικό κύκλωμα, που κυκλοφορεί στα πέριξ του Κολωνακίου και διατηρεί προσβάσεις στα τηλεπαράθυρα, με ολίγη σάλτσα φιλόδοξων νέων, για να συμπληρωθούν τα ψηφοδέλτια.
Με την κοινωνία παραδομένη στην κρίση και προδομένη από τους σωτήρες στους οποίους είχε εμπιστευθεί την τύχη της, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διαμορφωθούν συνθήκες αλλαγής, καθώς κυριαρχούν η οργή και ο θυμός και όχι η διάθεση συμμετοχής στην ανασύνταξη της χώρας. Η λογική επιλογή θα ήταν το πολιτικό σύστημα να αναλάβει τις ευθύνες του και να προσπαθήσει να οδηγήσει την κοινωνία στη νέα πραγματικότητα που έχει ανάγκη η χώρα.
Πληρώνοντας προφανώς και το ανάλογο κόστος, αφού θα έπρεπε να αντιστρέψει τις προτεραιότητες και τις ψευδαισθήσεις που το ίδιο καλλιεργούσε επί χρόνια.
Δυστυχώς τα κόμματα επιλέγουν την εύκολη λύση του εγκλωβισμού στις ίδιες αναξιόπιστες επιλογές, στο ίδιο χρεοκοπημένο πρότυπο νομής και διανομής της εξουσίας. Το ότι θα πληρώσουν αναπόφευκτα το κόστος αυτής της παρωχημένης λογικής ελάχιστη σημασία έχει. Το θέμα είναι να μην το πληρώσει ξανά η χώρα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
