Ενα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο σχετικά με τα συνήθη κλισέ που συνοδεύουν (ακόμη) τον κόσμο της όπερας δημοσίευσε πριν από λίγες ημέρες ο βρετανικός «Guardian». Το σχόλιο –που υπογράφει η ερευνήτρια Αλεξάντρα Γουίλσον –ξεκινά με μια ιστορική αναδρομή στον λαϊκό χαρακτήρα του είδους τον 19ο αιώνα, όταν μπάντες έπαιζαν δημοφιλή λυρικά θέματα σε δρόμους και πλατείες, θίασοι περιοδειών έδιναν παραστάσεις σε εργοστάσια και μαγαζιά, ενώ στα σχετικά ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν όλοι ήταν σε θέση να αντιληφθούν το αστείο… Στη συνέχεια η γράφουσα αναφέρεται στις σημερινές αναλογίες με εκείνη την εποχή: τη νέου τύπου εκλαΐκευση, δηλαδή, του είδους με τις παραστάσεις σε «αντισυμβατικά» μέρη, τη δυνατότητα του κοινού να ακούει τους διασημότερους λυρικούς τραγουδιστές μέσω Διαδικτύου και γενικότερα την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία.

Στο πλαίσιο αυτό αναρωτιέται λοιπόν η Γουίλσον ποιος είναι άραγε ο λόγος που εξακολουθούν να αναπαράγονται τα κλισέ τα οποία συχνά συνοδεύουν την όπερα θέλοντάς την ένα είδος «κλειστό», απευθυνόμενο σε «λίγους και εκλεκτούς». Η ίδια αναφέρεται σε μια σειρά χαρακτηριστικές ενδείξεις από τη βρετανική καθημερινότητα: τηλεοπτικά σόου που αναπαράγουν στερεότυπα του τύπου «η χοντρή τραγουδίστρια, οι θεατές με τα σμόκιν και τις ακριβές τουαλέτες», σκόπιμες στρεβλώσεις στον Τύπο κτλ. «Μήπως είναι πλέον καιρός να μετακινήσουμε το κέντρο της συζήτησης από όλα αυτά;» αναρωτιέται. Πράγματι, μήπως;

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ