Ο,τι γράφω το κάνω με την καρδιά. Ετσι κι εδώ. Το υπογραμμίζω αυτό επειδή αρκετοί προκαταλημμένοι θα ξυνίσουν τα μούτρα τους, θα με προσπεράσουν και θα με χλευάσουν. Λέγοντας «τον έβαλε το αφεντικό», Ουστ απ’ εδώ. Πάμε παρακάτω λοιπόν. Εργάζομαι σε μια εφημερίδα που ακόμα και τώρα, σε αυτές τις άθλιες συνθήκες, εξακολουθεί να πληρώνει τους εργαζομένους και να τηρεί ευλαβικά τις καθορισμένες ημερομηνίες μισθοδοσίας. Με περικοπές; Με περικοπές.
Ομως την ίδια στιγμή κάποιες άλλες, που για ευνόητους λόγους αποφεύγω να τις ονοματίσω για να μην εμπλακώ μαζί τους σε δημόσια αντιδικία, κάποιες λοιπόν παράγουν το ίδιο ποσοτικό «προϊόν» με τους μισούς γραφιάδες και με μεροκάματα της ημιαφαγίας.
Τι σημαίνει αυτό; Επί της ουσίας αθέμιτος ανταγωνισμός. Τι άλλο σημαίνει; Οτι αυτές οι εφημερίδες ορμούν και δαγκώνουν ένα μέρος της πίτας. Επομένως η συρρίκνωση είναι τριπλή. Η πρώτη λόγω οικονομικής κρίσης, Η δεύτερη λόγω ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Και η τρίτη προκύπτει από την κυκλοφορία τέτοιων εφημερίδων χαμηλού κόστους και χαμηλής μισθοδοσίας. Πάμε παρακάτω.
Την ίδια στιγμή δεκάδες blogs και δεκάδες ηλεκτρονικές εφημερίδες σκυλεύουν κάθε πρωί την ειδησεογραφία και τα σχόλια που αναρτώνται στο ηλεκτρονικό «Βήμα» και που γράφονται από δεκάδες μισθοδοτούμενους συναδέλφους. Με απλά λόγια εγώ, ας πούμε, παριστάνω τον έγκυρο και τον μάγκα με τα ξένα κόλυβα του «Βήματος». Τι είναι αυτό; Μεγιστοτεράστα πνευματική κλοπή.
Ο συνδυασμός αυτών των δύο μπορεί να οδηγήσει στην καθοδική πορεία μερίδας του Τύπου που στοιχειωδώς τηρεί τους βασικούς κανόνες ειδησεογραφίας και μισθοδοσίας. Κι αν αυτό συμβεί, τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ο κάθε δημοσιογράφος θα καταλήξει όμηρος νηστείας και επομένως τυφλό όργανο πάσης φύσεως αεριτζίδικης εργοδοσίας.
Δηλαδή με εργαζόμενους, «γουρουνοποιημένους» από 16ωρη καθημερινή σκλαβιά, θα κυκλοφορούν έντυπα που μόνο κατ’ ευφημισμόν θα ονομάζονται εφημερίδες. Η πτώση της οικονομίας θα συνοδευθεί με την ολοσχερή πτώση της ενημέρωσης και της σχολιογραφίας. Το ίδιο μπορεί να συμβεί, και συμβαίνει, στο εμπόριο. Ας πούμε τα φθηνά, «ληγμένα» τρόφιμα. Ας πούμε το παράνομο παρεμπόριο. Ας πούμε τα φθηνά προϊόντα που διοχετεύονται από την Κίνα των ρακένδυτων μεροκάματων. Το ίδιο στη βιομηχανία.
Η γενικευμένη κρίση κατεβάζει τον πήχη προς τα κάτω. Την ποιότητα προς τα έγκατα. Τις ανάγκες προς το ελάχιστο. Στην μπομπότα, ας πούμε. Την κοινωνία προς την εξαθλίωση. Τον άνθρωπο προς το τετράποδο. Το περιβάλλον προς τη ζούγκλα.
Τι να κάνουμε; Δύο οι λύσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Να το παραδεχτούμε στον εαυτό μας. Ετσι λειτουργεί το σύστημα. Αυτοί ο κανόνες. Αυτή η τιμωρία. Αυτή η παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Πάει, τέλειωσε. Να το πάρουμε χαμπάρι. Ετσι, κυνικά. Χωρίς οίκτο και χωρίς ελεημοσύνη. Δεν μας αρέσει; Να την αλλάξουμε. Βαριά η καλογερική. Το χειρότερο απ’ όλα είναι το καφενείο και η γκρίνια. Ο αργός θάνατος χωρίς ίχνος συνειδητότητας και αυτογνωσίας. Γιατί πρέπει να ξέρετε ότι, αν μια σχέση δεν τελειώσει, είναι ανθρωπίνως αδύνατο μια νέα να γεννηθεί!
