«Ξεκίνησα τους πειραματισμούς μου στο σχέδιο από τα παιδικά μου χρόνια με τα γκραφίτι και τις κατασκευές που με έβαζε να φτιάχνω στο εργοστάσιο όπου εργαζόταν ο παππούς μου, ο πρώτος που με δίδαξε πώς να δουλεύω με τα χέρια μου και να αξιοποιώ διαφορετικά υλικά».
«Γεννήθηκα στη Γερμανία το 1981 από έλληνες γονείς. Τελείωσα το ελληνογερμανικό δημοτικό σχολείο της Στουτγάρδης και το γερμανικό γυμνάσιο, ενώ παράλληλα με τη φοίτησή μου στο λύκειο δούλευα σαν μηχανικός αυτοκινήτων στη Mercedes».
«Είχα πάντοτε τη βεβαιότητα ότι η επαγγελματική μου σταδιοδρομία θα συνδύαζε τη δημιουργία με τα χέρια και την αγάπη μου για το γκραφίτι. Επηρεασμένος, ωστόσο, από το γκραφίτι, αρχικά αισθανόμουν πιο κοντά στο graphic design. Τελικά αποφάσισα να σπουδάσω βιομηχανικό σχεδιασμό, διότι θεωρούσα ότι η γραφιστική είναι δισδιάσταση, έχει πιο περιορισμένες εφαρμογές».
«Στην εφηβεία μου με γοήτευε να μαθαίνω ποια είναι τα πρόσωπα, οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τα αντικείμενα και τα σχέδια των γκραφίτι που θαύμαζα. Ετσι, αντίθετα με άλλους συνομηλίκους μου, δεν θαύμαζα τους ποπ καλλιτέχνες της εποχής, αλλά τους σχεδιαστές που ανέδειξε η σχολή Μπαουχάουζ, την πρωτοποριακή σκέψη των Charles και Ray Eames, αλλά και τον TAKI 183, τον έλληνα μετανάστη που με τον μαρκαδόρο του έγραψε ιστορία στη Νέα Υόρκη».
«Η δουλειά μου δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Οταν δουλεύω ένα project, απευθύνεται σε όλον τον κόσμο. Μπορεί να σας ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Στόχος μου είναι να σχεδιάζω ιδέες που υπηρετούν τον άνθρωπο και όχι να κάνω design για τους designers. Ελπίζω μάλιστα με τον καιρό, τα αντικείμενά μου να βρίσκονται παντού και ο κόσμος να τα αισθάνεται κομμάτι της ζωής του».
«Aνάλογα με το ποιος είναι ο στόχος που έχει βάλει ένας δημιουργός όταν ξεκινάει ένα έργο είναι και η έμπνευση διαφορετική. Αλλοτε θέλεις να δοκιμάσεις ένα νέο υλικό, άλλοτε να δώσεις τη δική σου εκδοχή επάνω σε ένα γνωστό αντικείμενο, άλλοτε σε εμπνέει ένα πρόβλημα και άλλοτε μια ιδέα μπορεί να σε χτυπήσει σαν κεραυνός, όπως έγινε, για παράδειγμα, με μένα και το σταχτοδοχείο Paff Paff».
«Αναζητώ αρχικά την κατεύθυνση που θα έχει ο σχεδιασμός μου και τη διάθεση που θέλω να βγάζει το αντικείμενό μου. Στη συνέχεια κάνω την έρευνά μου να δω τι νέο υπάρχει αυτή τη στιγμή, τι υλικά μπορώ να χρησιμοποιήσω, ακόμη και τι χρώματα θα του ταίριαζαν. Το ενδιαφέρον είναι ότι πάντα το τελικό σχέδιο έχει μεγάλη διαφορά από την πρωτότυπη ιδέα, κάτι που δείχνει ότι κάθε κομμάτι διανύει μια μεγάλη πορεία μέχρι την υλοποίησή του».
«Θεωρώ ότι ένα αντικείμενο πρέπει να ξεχωρίζει χάρη στη φόρμα και στη λειτουργικότητά του και όχι από διακοσμητικές παρεμβάσεις. Το τραπέζι Din που σχεδίασα είναι ένα δείγμα της δουλειά μου, η οποία αντιπροσωπεύει τη φιλοσοφία του less is more που με εκφράζει».
«Πρέπει, ωστόσο, να ομολογήσω ότι αυτή την περίοδο, με αφορμή τα ταξίδια μου στην Ελλάδα και τη φύση που είδα, μου αρέσει να ντύνω τα αντικείμενά μου με λαμπερά χρώματα, όπως το γαλάζιο και το κίτρινο συνδυασμένα με πιο ουδέτερα, όπως το γκρι».
