Εδώ και λίγες μέρες στροβίλιζε στο μυαλό μου αυτό, που στον καθένα μπορεί να συμβεί, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο, το γιατί ,εμείς οι πανέξυπνοι, φτάσαμε ως εδώ και θα πάμε ίσως, παρά κάτω ! Η εικόνα που μου έδωσε μια σύντομη προσεγμένη αναδρομή δεν ήταν ξεκάθαρη κι όσο ερχόμουν προς το σήμερα, έβλεπα ότι θα υφιστάμεθα γρήγορα, με τα καμώματά μας, την εκβαράθρωση, όπερ και εγένετο. Ευτυχώς, που δεν απογοητεύτηκα γιατί ,θαύματα πώς να συμβούν αφού τα βάλαμε και με τη θρησκεία μας, τη θρησκειολογία μας και όλα τα συναφή;
Κατά συνέπεια- φανερά τουλάχιστον, εμείς οι μοντέρνοι -δεν εκστομίζουμε το Κύριε σώσαι την Ελλάδα μας κι ας προσερχόμεθα μυστηριωδώς και κατά μόνας μπροστά την εικόνα Του, να απευθύνουμε δέηση! Εμείς λοιπόν ,με τον φαεινό νου, την ευγενή καρδιά, οι εργασιομανείς, οι «κρυφοχριστιανοί», όσοι θεωρούμε ντροπή να εκφράζουμε την πίστη μας φανερά, μετά τους πολέμους ,μετά την πτώση της χούντας, μετά …θελήσαμε να γίνουμε αφεντικά και βάλε ,πάντως όχι χειρώνακτες και βρήκαμε τον τρόπο .Το απολυτήριο και μόνο του Λυκείου θεωρούσαμε ότι ήταν αρκετό για να καταλάβουμε μια θέση στο δημόσιο έτσι ώστε να είμαστε ασφαλείς γιατί δημόσιο ίσον ασφάλεια. κατά το βρέξει χιονίσει.
Με τούτα και με τάλλα καταλάβαμε σιγά -σιγά άπειρες θέσεις, τις οποίες φευ κατασκευάσαμε- και γέμισαν οι υπηρεσίες και γέμισαν οι οργανισμοί ,παραγέμισαν τα πάντα , και όλοι μα όλοι ,σώνει και καλά, επιδιώξαμε να γίνουμε μισθοσυντήρητοι και τόλμησε να νικήσεις τον γραφειοκράτη όταν παίζει στην έδρα του. Όσοι πάλι σήκωσαν κεφάλι και ιδιώτευσαν σκέφτηκαν- όχι όλοι ,εσύ δεν είσαι στους όλους μη με κακολογείς -σκέφτηκαν λέω ότι το «επιχειρείν» ήταν το παράπαν και η επόμενη κίνηση ήταν να ενδιαφερθούν για το άνοιγμα μιας βιομηχανικής μονάδας σε παραμεθόριο περιοχή .
Όλα καλά μέχρι την επινόηση του άσπρου κολάρου! Πράγματι, υπό το κράτος της ανάπτυξης πολλοί ήσαν εκείνοι που προσέλαβαν κόσμο και με μέσον παρακαλώ, για να τους απολύσουν όταν θα δήλωναν πτώχευση γιατί τάχα δεν φαινόταν εξαρχής το αποτέλεσμα! Έτσι, αυξάνονταν τα άσπρα κολάρα -γιατί μας αρέσει ο υψηλός θώκος -και εξαφανίζονταν οι βιομηχανικοί εργάτες και κουφάρια κουφαράκια μου τι έχουν δει τα μάτια μου!
Οι προσωρινά και εν γνώσει τους προσληφθέντες ,σήκωσαν παντιέρα μετά την απόλυση ,όχι άδικα, αλλά η κατρακύλα κατρακύλα. Και για να έρθω στον τίτλο μου, κάθε που γινόντουσαν εκλογές όλο και κάποια βολέματα, κάποιες θεσούλες αλλά και θεσάρες στους προνομιούχους της υψηλής τάξης. Τι έγινε; Γίναμε μη παραγωγικοί έχοντας στη δικαιοδοσία μας μια καρέκλα ένα μολύβι στο χέρι κι ένα χαρτί και αξιολογώντας οι ίδιοι τους εαυτούς μας, τους κατατάσσαμε σαφώς σε ανώτερη θέση!
Ποια προϊόντα κτηνοτροφικά, γεωργικά βιομηχανικά θα εξάγαμε; Απεναντίας βαλθήκαμε να εισπράττουμε τις επιδοτήσεις, να παίρνουμε «πριμ παραγωγικότητας» , επιδόματα ! Σκεφτείτε ,πότε σταμάτησε να δίδεται το επίδομα προθέρμανσης της μηχανής υπηρεσιακού αυτοκινήτου ,νομίζω φέτος ! Κερδίζαμε ανάξια! Στην ουσία κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας ,γιατί τα δεινά έφτασαν όπως αναμένονταν καθώς πριονίζαμε το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε.
Ποιος φταίει άραγε ; Διογκώθηκε ο δημόσιος τομέας ,με το άξιοι και ανάξιοι στην κορυφή, ερημοποιήθηκε η ύπαιθρος ,γίναμε αφεντικά ,είπαμε πολλές φορές όχι στον έλεγχο, όχι στην αξιοκρατία, δεν ντραπήκαμε να προμηθευτούμε -γιατί εν πολλοίς περί προμήθειας πρόκειται ,τα «χαρτιά» εκείνα που θα αποδεικνύουν στους συνέλληνες τις ικανότητές μας να γίνουμε διοικητικά στελέχη! Η κρίση διαφαίνονταν αλλά δεν θέλαμε να το αποδεχτούμε, κι έχουμε μια γεύση πικρίας στα χείλη και υποβλέπουμε τους πολιτικούς αλλά δεν είναι οι μόνοι και δεν είναι μόνοι . .
