«Πρέπει να παίρνω υπνωτικά χάπια για να κοιμάμαι και κάτι κίτρινα για να βγαίνω στη σκηνή. Νιώθω τρομερά κουρασμένη και μόνη, χωρίς κανέναν να βρίσκεται στο πλευρό μου για να με βοηθήσει. Νιώθω εντελώς μίζερη. Και νιώθω μίζερα και τρομακτικά μόνη».
Τάδε έφη Νίνα Σιμόν. Εγγράφως. Στο ημερολόγιό της. Πρόσφατα ο Αντριου Στράουντ, πρώην σύζυγος και μάνατζερ της πιανίστριας-τραγουδίστριας με τη μοναδική φωνή, έδωσε στη δημοσιότητα το κρυφό ημερολόγιο το οποίο η Σιμόν διατηρούσε τη δεκαετία του 1960. Αυτό που αποκαλύπτει είναι το βίαιο προφίλ μιας μανιοκαταθλι- πτικής γυναίκας η οποία, παρ΄ ότι έντονα πολιτικοποιημένη, ταλαιπωρούνταν από εσωτερικούς δαίμονες αλλά και από τον ίδιο τον σύζυγό της, που την έδερνε.
«Δεν μπορώ να ανεχτώ τους ξυλοδαρμούς» είχε γράψει σε γράμμα της προς τον Στράουντ ο οποίος συν τοις άλλοις τής είχε απαγορεύσει να θηλάζει το μοναδικό παιδί της επειδή ζήλευε, όπως αναφέρουν οι «Τimes» του Λονδίνου. «Μια μέρα, όταν δεν θα είμαι και τόσο κουρασμένη, θα σε σκοτώσω» του είχε γράψει το 1965, με παροιμιώδη οργή και εχθρότητα, η αμερικανίδα μουσικός.
Σύμφωνα με τον χήρο τής Σιμόν, ημερολόγιο άρχισε να διατηρεί το καλοκαίρι του 1964 στο Μάουντ Βέρνον της Νέας Υόρκηςπεριοχή όπου ζούσαν πολλοί «επώνυμοι» μαύροι, ανάμεσά τους και ο Μάλκολμ Χ. Οι σκέψεις της έμειναν για πάντα ζωντανές στο μικρό μαύρο δερματόδετο σημειωματάριο που «ανήκει στη Γιουνίς Γουέιμον» όπως γράφει στην αρχή, αναφερόμενη στο πατρώνυμό της. Την ώρα που η Σιμόν ενθουσίαζε το κοινό στα νάιτ κλαμπ του Γκρίνουιτς Βίλατζ, στην ιδιωτική ζωή της πάλευε με ψυχικές ασθένειες, με ναρκωτικά αλλά και με το χρώμα του δέρματός της: «Δεν μπορώ να γίνω λευκή και είμαι το είδος του έγχρωμου κοριτσιού που έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να το αντιπαθήσουν οι λευκοί» γράφει, απευθυνόμενη στον εαυτό της. «Αν ήμουν αγόρι δεν θα πείραζε τόσο. Αλλά είμαι κορίτσι και βρίσκομαι εκτεθειμένη διαρκώς σε κόσμο που με κρίνει».
Ανέκαθεν, βέβαια, η Νίνα Σιμόν είχε εκρηκτικό χαρακτήρα: ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμη για καβγά. «Ηρθατε εδώ μέσα για να με ακούσετε ή για να πιάσετε κουβέντα ; » είχε ρωτήσει το ακροατήριο στη μέση ενός τραγουδιού της στο Αbart΄s Lounge της Ουάσιγκτον, στα τέλη της δεκαετίας του 1950. «Θέλω ησυχία όταν τραγουδώ, διάολε!».
Δέκα σταθμοί στη ζωή της
1933. Η Γιουνίς Κάθλιν Γουέιμον γεννιέται στο Τράιον της Βόρειας Καρολίνας.
1936. Σε ηλικία τριών ετών παίζει ένα ολοκληρωμένο κομμάτι στο πιάνο.
1950. Βιώνει για πρώτη φορά τον ρατσισμό, όταν «κόβεται» λόγω… χρώματος από τη μουσική σχολή Curtis Ιnstitute.
1954. Υιοθετεί το ψευδώνυμο «Νίνα Σιμόν».
1958. Το πρώτο της σινγκλ «Ι loves you Ρorgy», θα είναι και το μοναδικό της Τop 40 στις ΗΠΑ.
1961. Παντρεύεται τον αστυνομικό Αντριου Στράουντ. Θα χωρίσουν το 1970.
1964. Το τραγούδι διαμαρτυρίας «Μississippi Goddam» σηματοδοτεί τον αγώνα της για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
1970. Αφήνει για πάντα τις ΗΠΑ. Θα περιπλανηθεί σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, με τελικό τόπο διαμονής (1992) τη Γαλλία.
1987. Η ηχογράφησή της «Μy baby just cares for me» από το 1958 γίνεται παγκόσμια επιτυχία.
2003. Χάνει τη μάχη με τον καρκίνο. Σύμφωνα με τη βούλησή της οι στάχτες της σκορπίζονται στην αφρικανική ήπειρο.
«Με το χρήμα θα αγοράσω την ελευθερία μου»
«Σε όλη μου τη ζωή ένιωθα τρομερή πίεση για να επιβιώσω» είχε αναφέρει η Σιμόν σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Rogur» το 1960. «Και τώραθα πρέπει να γίνω πλούσια, πάρα πολύ πλούσια, για να αγοράσω την ελευθερία μου από τον φόβο». Αν ήταν για χρήματα δεν χαριζόταν σε κανέναν. Το 1961, όταν επρόκειτο να δώσει συναυλία στο κατάμεστο Αpollo Τheatre της Νέας Υόρκης, αρνήθηκε να την πραγματοποιήσει αν πρώτα δεν «έπεφτε» το ρευστό. Τότε την ενημέρωσαν ότι ήταν σε έναν φάκελο πάνω στο πιάνο. Ανέβηκε στη σκηνή και ενώ το κοινό την αποθέωνε εκείνη άρχισε να μετράει τα χρήματα της αμοιβής της, χαρτονόμισμα προς χαρτονόμισμα. Μετά κάθησε στο πιάνο.
