Eνας μαέστρος – ήταν τότε 50-55 ετών -, αγανακτισμένος από την απραξία, ζητούσε επίμονα από τον ηλικιωμένο αρχιμουσικό που εκείνη την εποχή καθόριζε το παιχνίδι και διηύθυνε τις περισσότερες συναυλίες: «Δώστε μου κάτι κι εμένα να διευθύνω!». Ο αρχιμουσικός τού απαντούσε «καλέ, εσύ είσαι πολύ νέος ακόμα, έχεις καιρό μπροστά σου» και προσπερνούσε. Ο Λουκάς Καρυτινός, που μου διηγείται το περιστατικό (αφορά μουσικούς γνωστούς στο ελληνικό κοινό που δεν βρίσκονται πια στη ζωή), γελάει όταν θυμάται τον αδικημένο συνάδελφό του να σχολιάζει: «Μπορεί να μη διευθύνουμε τίποτε, αλλά έχουμε κατακτήσει, ως φαίνεται, την αιώνια νεότητα!». Και με το ανέκδοτο αυτό απαντά σε ερώτησή μου σχετικά με την αγέραστη κράση, την ανεξάντλητη ενέργεια που έχουν οι μαέστροι ακόμα και σε προχωρημένες ηλικίες. «Ισως οφείλεται στην άσκηση που κάνουμε πάνω στο πόντιουμ την ώρα της συναυλίας», λέει, «και στην καλή φυσική κατάσταση στην οποία φροντίζουμε να βρισκόμαστε ώστε να φέρνουμε εις πέρας μια δουλειά απαιτητική όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά. Η δουλειά μας είναι πράγματι μια διαρκής άσκηση». Μια σκληρή και ανταγωνιστική δουλειά στην οποία ο ίδιος, μαέστρος εξαιρετικά δραστήριος, με εμφανίσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, έχει αυτή την περίοδο προσθέσει έξτρα υποχρεώσεις, αναλαμβάνοντας (από το φθινόπωρο του 2020) τη θέση του διευθυντή της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Επιβεβαιώνοντας και με το δικό του παράδειγμα πως πράγματι οι μαέστροι είναι μια ειδική κατηγορία καλλιτεχνών με ενέργεια αστείρευτη, που όταν οι άλλοι, κουρασμένοι, σταματούν, εκείνοι συνεχίζουν!
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
