Το Λούβρο δεν είναι απλώς μουσείο, είναι ένα αρχιτεκτονικό έπος που αφηγείται τη διαδρομή της Γαλλίας μέσα στους αιώνες. Από φρούριο του 12ου αιώνα σε παλάτι βασιλιάδων και, τελικά, ναός της τέχνης, το κτίριο αυτό συμπυκνώνει την έννοια του πολιτισμού. Στο εμβληματικό συγκρότημα, που βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, κάθε αυλή και κάθε πρόσοψη φέρει την υπογραφή μιας εποχής και ενός σπουδαίου αρχιτέκτονα. Ενα παλίμψηστο που ενώνει τον Μεσαίωνα με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική.

Κι όμως, αυτό το μνημείο του φωτός βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της επικαιρότητας για τους λάθος λόγους. Η «ληστεία του αιώνα», όπως χαρακτηρίστηκε το τολμηρό χτύπημα της 19ης Οκτωβρίου, έριξε τα φώτα πάνω στο Λούβρο όχι για τις συλλογές του, αλλά για την τρωτότητά του. Μέσα σε 7 λεπτά οι δράστες κατάφεραν να μπουν στο μουσείο, να σπάσουν δύο από τις θωρακισμένες προθήκες στην Galerie d’Apollon, όπου φυλασσόταν η Συλλογή των Κοσµηµάτων του Γαλλικού Στέµµατος και να διαφύγουν με λεία που περιγράφεται ως «ανεκτίμητης ιστορικής αξίας».

Ανάμεσα στα κλοπιμαία, το περίφημο κολιέ της βασίλισσας Μαρίας Αμαλίας και της βασίλισσας Ορτάνς (διακοσμημένο με 8 ζαφείρια και 631 διαμάντια), καθώς και το διάδημα της αυτοκράτειρας Ευγενίας, συζύγου του Ναπολέοντα Γ’, με σχεδόν 2.000 διαμάντια. Η μοναδική τους αποτυχία ήταν το στέμμα της Ευγενίας (με 1.354 διαμάντια και 56 σμαράγδια), που τους έπεσε και ανακτήθηκε από τους φύλακες σπασμένο.

Διατρέχοντας τους αιώνες

Μαζί με τα ερωτήματα για την ασφάλεια, αναδύθηκε ξανά και ο θαυμασμός για το ίδιο το οικοδόμημα, ένα μνημείο που αποτυπώνει οκτώ αιώνες αρχιτεκτονικής εξέλιξης και δημιουργικής τόλμης. Η ιστορία του µνηµείου ξεκινά το 1190, όταν κατασκευάστηκε ως αµυντικό φρούριο, την εποχή που βασιλιάς της Γαλλίας ήταν ο Φίλιππος Β’ Αύγουστος. Tον 16ο αιώνα ο Πιερ Λεσκό μεταμόρφωσε το κάστρο σε παλάτι της Αναγέννησης, εμπνευσμένο από την αρχαιότητα.

Τον 17ο αιώνα οι Κλοντ Περό, Ζακ Λεμερσιέ και Λουί Λε Βο συνέβαλαν στην κλασική διαμόρφωση των πτερύγων, αναπαράγοντας σχέδια προηγούμενων φάσεων για να διατηρήσουν την οπτική συνέχεια. Στα τέλη του 18ου και του 19ου αιώνα οι αρχιτέκτονες Σαρλ Περσιέ και Πιερ Φοντέν και οι Λουί Βισκόντι και Εκτόρ Λεφιέλ συνέχισαν αυτή την παράδοση προσθέτοντας πτέρυγες και περίπτερα που ενσωμάτωναν στοιχεία από τα σχέδια των Λεσκό, Λεμερσιέ και Ζακ Α’ Αντρουέ ντι Σερσό, ακόμη και όταν αντικαθιστούσαν προηγούμενα κτίσματα.

Τον 20ό αιώνα, ο κινέζος αρχιτέκτονας Ιεό Μινγκ Πέι σχεδίασε στην κεντρική αυλή του Λούβρου Cour Napoléon την πασίγνωστη, εµβληµατική γυάλινη πυραµίδα, δίνοντας έµπνευση και σε άλλα έργα, όπως το Ιδρυµα Louis Vuitton, τον σχεδιασµό του οποίου ο Μπερνάρ Αρνό, ιδρυτής του οµίλου LVMH, ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι.

Το Λούβρο λοιπόν δεν είναι έργο ενός αρχιτέκτονα, αλλά μιας διαδοχής εποχών που συνομιλούν σε πέτρα και γυαλί, αποτυπώνοντας αιώνες γαλλικής ιστορίας και δημιουργικής γενναιότητας.