«Πριν τη διάγνωση νόμιζα ότι τα προβλήματα ήταν για τους άλλους. Ακουγα για συναδέλφους, φίλους και συγγενείς που νοσούσαν και στεναχωριόμουν. Ελεγα μακάρι να πάνε όλα καλά… και το εννοούσα. Ηθελα να είναι καλά. Αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να καταλάβω τι περνάνε. Ο καρκίνος ήταν ένα πρόβλημα που αφορούσε τους άλλους, μακριά από εμένα και την οικογένειά μου. Μέχρι που ήρθε η διάγνωση».
Η Ελένη Γεωργίου, εκπαιδευτικός, 52 ετών σήμερα, θυμάται την ημέρα που διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού σε έναν προληπτικό έλεγχο. Μέχρι τότε, όπως λέει, πίστευε πως τα προβλήματα είναι για τους άλλους, εκείνη την ημέρα κατάλαβε πως ο καρκίνος δεν κάνει καμία διάκριση. Θυμάται όμως και εκείνο που τελικά τη βοήθησε περισσότερο όλη την περίοδο της θεραπείας της. Τις ανέλπιστες, πλούσιες, ευχές των ξένων. Την ξαφνική ελπίδα.
«Την περίοδο εκείνη και όταν το πρωτοάκουσα έχασα κυριολεκτικά τη γη κάτω από τα πόδια μου» λέει σήμερα. «Δεν ήμουν ψύχραιμη. Και σίγουρα δεν σκεφτόμουν αισιόδοξα». Κι αν η πρώτη αντίδραση ήταν πανικός, μέσα σε αυτή τη διαδρομή η ίδια ανακάλυψε τη δύναμη που τελικά είχε μέσα της, τα όριά της. Μεγάλο μέρος δε εκείνης της δύναμης ήταν η στήριξη, οι ευχές και η βοήθεια των άλλων. «Δεν ήξερα ούτε και εγώ πόσο δυνατή είμαι, πόση δύναμη κρύβω μέσα μου, με τη βοήθεια της οικογένειάς μου όμως, των γιατρών μου, με τη βοήθεια γνωστών και αγνώστων, η μάχη κερδήθηκε. Συχνά με ρωτάνε αν έπαιξε ρόλο η ψυχολογία μου. Απαντάω “ναι”. Και το εννοώ. Οταν ένας άνθρωπος είναι τόσο εύθραυστος, δεν μπορείτε να φανταστείτε από πού μπορεί να αντλήσει δύναμη. Από μια ενθαρρυντική κουβέντα, από μια καλή εξέταση, από μια προσωπική ιστορία, ένα χαμόγελο, ένα ζεστό βλέμμα, μια παιδική ζωγραφιά και μια ευχή σε μια κάρτα με τον Αγιο Βασίλη και τους ταράνδους».
Μόνοι στο νοσοκομείο
Κάθε χρόνο, στα νοσοκομεία της χώρας, χιλιάδες άνθρωποι περνούν τις γιορτές μόνοι τους, μακριά από τις οικογένειές τους. Βλέπουν δέντρα στολισμένα χωρίς φαντασία στους άσπρους διαδρόμους, ίσως και κάποια λαμπάκια να αναβοσβήνουν στο απέναντι μπαλκόνι. Εύχονται τα επόμενα Χριστούγεννα να είναι στο σπίτι τους, να μυρίζει μελομακάρονα, η γαλοπούλα να ψήνεται στον φούρνο και τα δώρα να περιμένουν κάτω από το δέντρο.
«Οταν ένας άνθρωπος είναι τόσο εύθραυστος, δεν μπορείτε να φανταστείτε από πού μπορεί να αντλήσει δύναμη. Από ένα ζεστό βλέμμα,μια παιδική ζωγραφιά και μια ευχή σε μια κάρτα με τον Αγιο Βασίλη και τους ταράνδους».
Ανθρωποι που νοσηλεύτηκαν τις ημέρες των γιορτών, ή έζησαν τη νοσηλεία δικών τους ανθρώπων, εθελοντικές οργανώσεις, πολιτιστικοί σύλλογοι, χορωδίες, φοιτητές, αθλητικές ομάδες και σχολεία στέλνουν παιχνίδια, βιβλία και ευχετήριες κάρτες στους ασθενείς.
Ο Δημοσθένης Κωνσταντόπουλος, εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Παίδων, περιγράφει στο «Βήμα» τη χαρά των μικρών παιδιών, τα πρωινά, όταν παιδικές χορωδίες επισκέπτονται το νοσοκομείο και λένε τα κάλαντα.
Στο νοσοκομείο φιλοξενούνται και 12 παιδάκια με εισαγγελική εντολή. «Τα παιδάκια που βρίσκονται εδώ με εισαγγελική εντολή το περιμένουν πώς και πώς, τα υπόλοιπα παιδάκια αιφνιδιάζονται και χαίρονται πολύ! Ακόμα και απλοί πολίτες φέρνουν παιχνίδια και βιβλία. Απαγορεύονται βέβαια τα γλυκά και τα φαγητά για ευνόητους λόγους, αλλά γεμίζουμε δώρα και χειροποίητες κάρτες με ευχές. Εμείς έχουμε την υποχρέωση να τα μοιράσουμε ανάλογα με την ηλικία. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το χαμόγελο του παιδιού τη στιγμή που παίρνει το δώρο στα χέρια του» συμπληρώνει.
Ποιος είναι ο αποστολέας της πολύχρωμης κάρτας; Οι πάντες! Ενα παιδί που γράφει την κάρτα από το σχολικό θρανίο, ένας εκπαιδευτικός που φτιάχνει μαζί με τα παιδιά αστεράκια από χρυσόσκονη, ένας πρώην ασθενής που θέλει να μοιραστεί την ιστορία του
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η ιδέα για το «επισκεπτήριο αγάπης». Κάποιοι άνθρωποι, που έδωσαν και δίνουν μάχη με τον καρκίνο, ήξεραν τη δύναμη των λέξεων αλλά και πόση δύναμη μπορούν να δώσουν οι λέξεις.
Ολα ξεκίνησαν μέσα στην πανδημία, όταν οι άνθρωποι του WinCancer, μιας αστικής μη κυβερνητικής εταιρείας, σε συνεργασία με το Κέντρο Καθοδήγησης Καρκινοπαθών σκέφτηκαν μια «ασφαλή επίσκεψη», χωρίς επαφές, με μια πλαστικοποιημένη και αποστειρωμένη χριστουγεννιάτικη ευχετήρια κάρτα. Μια κάρτα όμως που δίνει τόση δύναμη. Η πανδημία πέρασε… η δράση όμως συνεχίζεται και δίνει χαρά στους ανθρώπους που δεν θα καθίσουν εφέτος στο γιορτινό τραπέζι μαζί με αυτούς που αγαπούν.
Ποιος είναι ο αποστολέας της πολύχρωμης κάρτας; Οι πάντες! Ενα παιδί που γράφει την κάρτα από το σχολικό θρανίο, ένας εκπαιδευτικός που φτιάχνει μαζί με τα παιδιά αστεράκια από χρυσόσκονη, ένας πρώην ασθενής που θέλει να μοιραστεί την ιστορία του, ένα άνθρωπος που έχασε κάποιον δικό του, οι εργαζόμενοι μιας εταιρείας, αθλητές, ηλικιωμένοι και παιδάκια σε κάποιο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης. Μια αλυσίδα αγάπης, που λέει απλά «Δεν είσαι μόνος!».
«Με θυμάμαι να δακρύζω»
«Θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζω τις κάρτες και να χαμογελάω» λέει η Στέλλα, η οποία πέρασε τις περασμένες γιορτές στο νοσοκομείο. «Ηταν λόγια που με πλημμύρισαν όμορφα συναισθήματα. Νοιάξιμο. Συμπαράσταση. Καλοσύνη. Με θυμάμαι να δακρύζω, αλλά ήταν δάκρυα χαράς».
Η Πίστη Κρυσταλλίδου, η ψυχή της δράσης – μαζί με τη Μάγδα και την Εφη –, θυμάται: «Ενα παιδάκι σε ένα Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης με ρώτησε: “Κυρία, σε τι βοηθάει αυτό που κάνουμε;”. “Είναι ένας τρόπος να δείξουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ότι τους σκεφτόμαστε” του απάντησα. Αλλά μέσα μου το σκεφτόμουν… “Τελικά, ποιος βοηθά ποιον; Εμείς εκείνους ή εκείνοι εμάς;”». Οπως εξηγεί η Πίστη Κρυσταλλίδου, η δράση αυτή έγινε η αφορμή να μιλήσουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές στους μαθητές τους για τον καρκίνο, την πρόληψη, την προσφορά και την αλληλεγγύη.
Οι γιορτές στα νοσοκομεία δεν έχουν λάμψη ούτε χαρούμενα οικογενειακά τραπέζια. Εχουν όμως ελπίδα. Ανθρώπους που παλεύουν και ελπίζουν. Πίσω από κάθε κλειστή πόρτα, μια διαφορετική ιστορία αντοχής και μια σιωπηλή ευχή. Τα δώρα των «ξένων»… «γιατρεύουν», απαλύνουν τη μοναξιά.
Γιατί το πραγματικό νόημα των γιορτών βρίσκεται στον άνθρωπο.
