Η ευπρεπής αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από την πολιτική λογικά δεν αφήνει πολλά περιθώρια για απαξιωτικούς σχολιασμούς αναφορικά με τον τρόπο που πολιτεύτηκε τα τελευταία 13 χρόνια. Δεν επιτρέπει επίσης τη γελοιοποίηση μιας απόφασης, που για τον κάθε άνθρωπο αποτελεί κορυφαία στιγμή: από τον απλό συνταξιούχο ως έναν πρώην πρωθυπουργό, το συναίσθημα που γεννάει μια απόσυρση είναι ίδιο. Ειδικά όταν αυτή δεν είναι προϊόν μιας άνωθεν επιβολής ή μιας επιταγής του νόμου περί των ορίων ηλικίας προς συνταξιοδότηση, αλλά οικειοθελής, ως αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διεργασίας.
Πιθανόν όλα τα προηγούμενα να φαντάζουν «κάπως», ειδικά όταν γράφονται από κάποιον σαν εμένα, που άσκησα σκληρή κριτική στον κ. Καραμανλή από την περίοδο που ανέλαβε την εξουσία τον Μάρτιο του 2004. Αλλά είναι η αλήθεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
