Δεν έχω αντίρρηση να δεχθώ την άποψη Κουβέλη ή Παπαγγελόπουλου ότι διολισθαίνουμε σε «χώρα της κασέτας». Με μια επιφύλαξη: δεν υπάρχουν πια κασέτες.
Εχουν αντικατασταθεί εδώ και δεκαετίες από τα CD και πιο πρόσφατα από τα «στικάκια».
Δεν ξέρω λοιπόν πού διολισθαίνει η χώρα, πάντως όχι σε κασέτες.
Υποθέτω ότι η αντίθεσή τους δεν είναι τεχνολογική. Αφορά τη δημοσιοποίηση συνομιλιών που έχουν ηχογραφηθεί παράνομα και των οποίων η χρήση είχε νομιμοποιηθεί το 2015 με νόμο… Παπαγγελόπουλου!
Να συμφωνήσω μαζί τους. Δεν είναι ωραία η δημοσιοποίηση τέτοιων ηχητικών.
Από την άλλη όμως αποδεικνύονται ιδιαίτερα διαφωτιστικά. Και στην περίπτωση Παππά και για τη δραστηριότητα Καμμένου και για την προσπάθεια συγκάλυψης στο Μάτι.
Υποθέτω λοιπόν ότι το επιχείρημα δεν αφορά τον τρόπο ηχογράφησης αλλά κάτι που η αντιπολίτευση αποκαλεί «θεσμική εκτροπή».
Μόνο που η θεσμική εκτροπή είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτη. Η Βουλή παρέπεμψε τον Παπαγγελόπουλο και τους συνεργούς του. Η Δικαιοσύνη άσκησε ποινική δίωξη στην εισαγγελέα Διαφθοράς. Κατά το Σύνταγμα και τους νόμους.
Μπορεί να αποδειχθεί ανεπαρκώς τεκμηριωμένο. Στη «χώρα της κασέτας».
Ολοι οι πολίτες της χώρας, από τους πολιτικούς έως τους δικαστικούς και από τους εισαγγελείς έως τους δημοσιογράφους, υπόκεινται στον έλεγχο του νόμου. Κανείς δεν έχει το ακαταδίωκτο.
Ετσι η υπόθεση μιας παρακρατικής οργάνωσης βρίσκεται στα χέρια της Δικαιοσύνης. Σε ποια άλλα χέρια θα έπρεπε να βρίσκεται; Της UEFA;
Και συνεπώς όταν η αντιπολίτευση μιλάει για «διατάραξη του πολιτικού κλίματος» θα έπρεπε να εξηγήσει τι δεν διαταράσσει το πολιτικό κλίμα. Μια γενική αμνησία;
Νομίζω ότι κάνουν κι εδώ λάθος.
Αν η υπόθεση Παπαγγελόπουλου, Τουλουπάκη και λοιπών δεν διαλευκανθεί από εκείνους που έχουν την αρμοδιότητα να το κάνουν, η Αριστερά θα μείνει με μια ανεξίτηλη ρετσινιά την οποία σίγουρα δεν έχει ανάγκη.
Δεν την έχει ανάγκη ούτε η δημοκρατία μας.
Τους επόμενους μήνες η Δικαιοσύνη θα κάνει τη δουλειά της. Δεν είμαι εγώ που θα κατηγορήσω εισαγγελείς ή δημοσιογράφους – τρέφω μεγάλο σεβασμό στο τεκμήριο αθωότητας.
Αλλά πρέπει επιτέλους κάποιος να πει τι συνέβη και ποιος ευθύνεται για μια απόπειρα ελέγχου της πολιτικής ζωής.
Με ανεξόφλητους λογαριασμούς και σκελετούς στο ντουλάπι της καμία δημοκρατία δεν μπορεί να ζήσει.
