Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα πως έληξε (αν έληξε…) η μεγάλη σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ για τα δικαιώματα των χταποδιών. Ενδεχομένως και να συνεχίζεται ακόμη χωρίς να υποπίπτει στην αντίληψή μας.

Θυμίζω ότι στη σύγκρουση πρωτοστατούν η εφημερίδα «Αυγή» και ο βουλευτής Χανίων Πολάκης αλλά δεν μου ήταν σαφές απολύτως ποιος είναι με ποιον.

Υποψιάζομαι άλλωστε πως έτσι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ με τις μεγάλες συγκρούσεις. Ποτέ δεν καταλαβαίνεις γιατί τσακώνονται.

Ιδίως όταν σε μια τέτοια σύγκρουση περί δικαιωμάτων, τα βαριά όπλα του δικαιωματισμού απέφυγαν να πάρουν θέση.

Ούτε ο σύντροφος Λάμπρου ούτε ο καθηγητής Χριστόπουλος ούτε ο δραστήριος Παπαϊωάννου ούτε η ολλανδή δημοσιογράφος με τον Αφγανό (ή μήπως Πακιστανό;) ούτε ο νέος Παπαγιαννάκης με άλλους μετανάστες ούτε ο διασώστης Ιάσονας έκαναν τον κόπο να δραστηριοποιηθούν.

Το σημειώνω. Διότι η απουσία τους από τον αγώνα για τα δικαιώματα των χταποδιών αποδυναμώνει τα δικαιώματα.

Μπορεί η Διεθνής Αμνηστία να εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για τον ξαπλωμένο επί της ασφάλτου αγωνιστή του ΑΠΘ και οι Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα να οδύρονται για τη βάσκανο μοίρα του ελληνικού Τύπου αλλά δεν είπαν λέξη για τα χταπόδια.

Κι αυτό, σύντροφοι, δημιουργεί πρόβλημα.

l Πώς θα ρίξουμε μετά τον φράχτη στον Εβρο και πώς θα υποδεχθούμε με αγκαλιές τους πρόσφυγες;

l Πώς θα ικανοποιηθούν τα αιτήματα του Κουφοντίνα και άλλων φυλακισμένων από το αστικό καθεστώς;

l Πώς θα διασφαλιστεί το δικαίωμα κάθε φοιτητή να πλακώνει τον πρύτανη της αρεσκείας του;

Για να μην καταλήξω στο σημαντικότερο.

Οταν αδιαφορείς για τα δικαιώματα των χταποδιών, πώς θα μπορέσεις αύριο να υπερασπιστείς τα δικαιώματα των αχινών εναντίον της αχινοσαλάτας ή (ακόμη χειρότερα) τα δικαιώματα των τηγανητών καλαμαρακίων να επιλέγουν τη συνοδεία ούζου ή τσίπουρου;

Είπαμε ότι ανέλαβε η Σβίγκου, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει κι όλα μόνη της!