Ολοι ξέρουν, όχι μόνο οι Νεοϋορκέζοι, πως οτιδήποτε συμβαίνει στη Νέα Υόρκη αφορά τον κόσμο όλον. Ως εκ τούτου, η επικείμενη εκλογή του Ζόραν Μαμντάνι στη δημαρχία της πόλης έχει προεκτάσεις σε πολλούς τομείς, ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική συγκυρία.

Το ερώτημα δεν είναι αν ο Μαμντάνι κερδίσει τις εκλογές – γιατί αν τις χάσει θα πρέπει όλοι οι ειδήμονες να χάσουν τη δουλειά τους –, αλλά αν θα μπορέσει να κυβερνήσει. Και αυτό γιατί ναι μεν έχει ευρύ ρεύμα ψηφοφόρων υπέρ του, αλλά ισχυρό πολιτικό ρεύμα εναντίον του. Και αυτό συντελείται σε δύο επίπεδα – τοπικά και ομοσπονδιακά.

Ολοι γνωρίζουμε – έχει εξάλλου ανακοινωθεί επισήμως από τον Λευκό Οίκο – ότι η εκλογή Μαμντάνι αποτελεί κόκκινο πανί για τον πρόεδρο Τραμπ. Και δεν εννοώ μόνο μεταφορικά – τον έχει αποκαλέσει «ψυχασθενή μαρξιστή» μαζί με άλλα κοσμητικά επίθετα που αρέσκεται να ξεστομίζει ο συμπλεγματικός εγωισμός του στα γνωστά ρατσιστικά και εθνικιστικά του παραληρήματα.

Ακριβώς επειδή η Νέα Υόρκη είναι το πιο βαθύ τραυματικό του απωθημένο από τη στιγμή που οι ελίτ κύκλοι στους οποίους σύχναζε τον έσβησαν από τα κατάστιχα και τον εξώθησαν στη Φλόριντα, ο Τραμπ περιμένει την εκλογή Μαμντάνι για να δώσει αιτία στην εκδίκησή του. Ακύρωσε ήδη κονδύλια είκοσι δισεκατομμυρίων – παράνομα, αφού έχουν εγκριθεί από το Κογκρέσο – για τη διάνοιξη δεύτερης σήραγγας τρένου κάτω από τον ποταμό Χάντσον, έργο που θα εξυπηρετήσει δεκάδες εκατομμύρια επιβάτες από τρεις συμβαλλόμενες Πολιτείες, πολλοί δε εξ αυτών ψηφοφόροι του.

Εχει απειλήσει ρητά ότι θα στείλει στρατό στην πόλη, όπως έχει ήδη κάνει στο Λος Αντζελες, στο Σικάγο και άλλες πόλεις όπου κυβερνούν Δημοκρατικοί, προκειμένου να αποκαταστήσει την έννομη τάξη, παρότι τέτοιο θέμα δεν υφίσταται. Η κυβερνήτης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης έχει δηλώσει ότι θα δώσει εντολή στην πολιτειακή εθνοφρουρά να αμυνθεί. Τίποτε παράξενο σε αυτή την ιστορία – η Αμερική βρίσκεται σε καθεστώς εμφυλίου κάμποσα χρόνια ήδη.

Ως δήμαρχος, ο Μαμντάνι θα έχει πλήρη κυβερνητική δικαιοδοσία στην αστυνομία της πόλης, το συνδικάτο της οποίας – πλούσιο και πανίσχυρο πολιτικά – είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου τραμπικό.

Εδώ βρίσκεται το δεύτερο πρόβλημα, που συνδέεται με το ομοσπονδιακό: πώς ο νεαρός δήμαρχος θα καταφέρει να επιτύχει τη συνεργασία του με την ηγεσία της αστυνομίας και τους φορείς των μεγάλων εργολαβικών συμφερόντων στην πόλη. Ιδίως όταν έχει πάρει αυτές τις θέσεις για το στεγαστικό πρόβλημα – πάγωμα ενοικίων, δωρεάν μεταφορικά μέσα για τους φτωχούς, δημιουργία στεγαστικών χώρων για τους αστέγους κ.λπ.

Η αστυνομία της Νέας Υόρκης, θα υπακούσει άραγε σε διαταγή να εμποδίσει τη δράση ομοσπονδιακών δυνάμεων που θα συλλάμβαναν παράνομα Νεοϋορκέζους στον δρόμο, στους χώρους εργασίας τους, στα πανεπιστήμια; Αν δεν υπακούσει, τι θα σημαίνει για την περαιτέρω κυβερνητική δυνατότητα του νέου δημάρχου;

Οι ευρύτερες ιδεολογικές συνέπειες επίσης έχουν δύο διαστάσεις. Προφανώς, το τραμπικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα χρησιμοποιήσει τη νίκη του Μαμντάνι για να επιχειρηματολογήσει πολιτικά ότι οι Δημοκρατικοί είναι έρμαιοι ξένων αριστερών τρομοκρατικών συμφερόντων που έχουν στόχο να καταστρέψουν την Αμερική.

Η δε δημοκρατική ηγεσία επίσης τρέμει στην ιδέα ότι η εκλογή Μαμντάνι θα αποδείξει ότι ο μοναδικός νικηφόρος δρόμος κατά του τραμπισμού είναι μια ρητά επιδιωκόμενη σοσιαλιστική πολιτική, που στόχο έχει την ανακατανομή του πλούτου, την ευρεία λαϊκή σύνταξη κατά μήκος των τάξεων και πολιτιστικών διαφορών και το οριστικό τέλος της εξάρτησης της αμερικανικής πολιτικής από τις επιταγές του Ισραήλ.

Αν το πρώτο είναι κοινότοπο με όρους πολιτικής αντιπαράθεσης, το δεύτερο είναι σημαντικότατο θέμα ουσίας, γιατί μέσα σε ένα κλίμα εθνικιστικού παροξυσμού, χρεοκόπησης των φιλελεύθερων αξιών και βίαιης αντιδημοκρατικής εξουσίας με τη στήριξη της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας, το παλιό πολιτικό και πολιτισμικό δίλημμα επανέρχεται με πλήρη υπαρξιακή αυστηρότητα: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.

*Ο κ. Στάθης Γουργουρής είναι καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας και Κοινωνικών Σπουδών στο Κολούμπια των ΗΠΑ.