Το αξιοθαύμαστο στην περίπτωση του διακαώς αναμενόμενου βιβλίου, που υπογράφει ο Αλέξης Τσίπρας, είναι η εκστρατεία της προώθησής του. Και μόνο ο θόρυβος που έχει ξεσηκώσει μέχρι τώρα η προοπτική της κυκλοφορίας του είναι επίτευγμα.

Εύγε, λοιπόν, στην εταιρεία δημοσίων σχέσεων που έχει αναλάβει τον κ. Τσίπρα. Προειδοποιώ, όμως, όσους καλοπροαίρετους παρασύρονται από το λεγόμενο hype, ότι το περιεχόμενο του πονήματος δεν θα είναι αντίστοιχο των προσδοκιών τους, για δύο λόγους: τη σκοπιμότητα του βιβλίου και τον συγγραφέα του.

Η σκοπιμότητα του βιβλίου είναι να επαναφέρει τον κ. Τσίπρα στην πολιτική δράση. Χρειάζεται κάτι περισσότερο από αυτό για να καταλάβουμε τι να περιμένουμε; Αποκλείεται να υπάρχουν ειλικρινείς και επαρκώς διαφωτιστικές απαντήσεις για τον στημένο διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών, για τη στάση του στο Μάτι ή για τη σκευωρία της Novartis.

Ο σκοπός του βιβλίου δεν είναι να χαντακώσει τον συγγραφέα του ακόμη πιο βαθιά, αλλά να τον εξυψώσει, προκειμένου να κάνει νέα αρχή. Επομένως, ούτε εκπλήξεις και αποκαλύψεις για πρόσωπα μπορούμε να περιμένουμε, νομίζω, για τον λόγο ότι, αν το περιεχόμενο του βιβλίου είναι εντόνως αμφιλεγόμενο, θα προκαλέσει απαντήσεις από πλευράς των θιγομένων, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ένας καβγάς παρελθοντολογικός, που θα επισκιάσει τη σκοπιμότητα της έκδοσης.

Με άλλα λόγια, αν με το βιβλίο αυτό ο κ. Τσίπρας επιδιώκει να φύγει μπροστά, δεν τον συμφέρει με τίποτα να ανοίξει λογαριασμούς με αυτό που θέλει να αφήσει πίσω.

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Αλέξης Τσίπρας ή, τουλάχιστον αυτός το υπογράφει, αυτός δηλαδή φέρει την τελική ευθύνη για όσα μπορεί να έγραψε, ας πούμε, ο Νίκος. (Είπα ένα όνομα στην τύχη…) Ο κ. Τσίπρας δεν υπάρχει περίπτωση να έχει αποκτήσει το βάθος που του έλειπε, επειδή ξεκουραζόταν για μερικά χρόνια. Ούτε υπάρχει περίπτωση μέσα στο διάστημα της πέμπτης δεκαετίας της ζωής του να έχει καλύψει τα κενά της προηγούμενης τριακονταετίας.

Ο άνθρωπος έφαγε τα νιάτα του προσπαθώντας να ερμηνεύσει λενινιστικά κείμενα πολιτικού τακτικισμού ως θεόπνευστα και στα σαράντα του βρέθηκε αντιμέτωπος με τον πραγματικό κόσμο, για τον οποίο μέχρι τότε δεν είχε ιδέα – είχε μόνο προκαταλήψεις.

Πάω στοίχημα ότι ακόμη και την Οδύσσεια, μολονότι τη χρησιμοποιεί ως μεταφορά για την ιστορία που αφηγείται στο βιβλίο του, ο ίδιος δεν την έχει διαβάσει. Το πολύ-πολύ, να διάβασε την περίληψή της, που πρέπει να υπάρχει στην ελληνική Wikipedia. Ενδεικτική της αξιοπιστίας του ως προσώπου είναι η συνήθεια που έχει να λέει «εμείς οι μηχανικοί». Είναι μηχανικός ο Αλέξης, επειδή πήρε το πτυχίο του μηχανικού; Οσο είναι και ο Βεζυρέας Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος!

Σε ένα μόνο δεν πρόκειται να μας απογοητεύσει ο κ. Τσίπρας, την επικολυρική μελούρα. Ενας λόγος, για τον οποίο το βιβλίο έχει 700 σελίδες, πρέπει να είναι, εκτιμώ, ότι περιέχει ένα ολόκληρο κοπάδι μπακαλιάρους, από τους μαύρους μάλιστα του Βόρειου Ατλαντικού. Μια ιδέα του τι περιμένει τον ηρωικό αναγνώστη είναι αυτό που είπε ο ίδιος σε ένα podcast για το βιβλίο και νομίζω ότι περιλαμβάνει κιόλας στην εισαγωγή.

Αυτό είναι το περιστέρι, που είχε εγκλωβιστεί στο μπαλκόνι του και εκείνος το απελευθέρωσε, το πρωί της ημέρας που παραιτήθηκε από τη Βουλή. Ελπίζω να μην είναι το ίδιο περιστέρι που κάθισε κάποτε, ανήμερα των Θεοφανίων, στο κεφάλι του Γιώργου Καρατζαφέρη – δεν νομίζω να ζουν τόσο πολύ τα περιστέρια. Σαν την ηρωίδα στο διήγημα «Μια απλή καρδιά» του Φλομπέρ ο Αλέξης. Οπως η Φελισιτέ την ώρα του θανάτου της βλέπει το Άγιο Πνεύμα στη μορφή του παπαγάλου της, έτσι και αυτός…

Καλό θα ήταν, λοιπόν, να πάρει μέτρα ο εκδοτικός οίκος, για να μην επιβαρυνθούν τα βιβλιοπωλεία με το κόστος ειδικών κατασκευών. Να διατίθεται το βιβλίο σε σελοφάν, κλεισμένο αεροστεγώς, για να μη διαχέεται στο περιβάλλον η μπακαλιαρίλα. Δεν είναι κανένα μεγάλο κόστος. Αντε να πάει στα 30 ευρώ η τιμή του από τα 28. Είναι ποσό αυτό για να συζητάμε σοβαρά; Ας θυμηθούμε, άλλωστε, τις σοφές κουβέντες που απηύθυνε κάποτε σε πυρόπληκτο ο κ. Τσίπρας ως πρωθυπουργός: «Και τι θα τα έκανες τα 2.000 ευρώ της αποζημίωσης; Θα τα σπατάλαγες».

CHECKS AND BALANCES

Εκτός από ψυχαγωγική, η παρουσίαση του προγράμματος της Πλεύσης Ελευθερίας ήταν και διαφωτιστική, ιδίως για μια επιλογή της που παρεξηγήθηκε και λοιδορήθηκε. Το γεγονός, δηλαδή, ότι είδαμε τη Ζωή πυροσβέστη, δικαστή, αστυνομικό, αθλήτρια, Καρυάτιδα κ.λπ. μας εξηγεί γιατί είχε προτείνει τον πατέρα της για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το έκανε προκειμένου να έχει κάποιον να συνομιλεί όταν θα έλθει στην εξουσία.

Οπως καταλάβαμε, σκοπεύει να είναι όχι μόνο Πρωθυπουργός αλλά και ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο από μόνη της. Δεν θα ήταν φρόνιμο, λοιπόν, να υπάρχει και κάποιος άλλος, για να μπορεί να μιλάει με κάποιον όταν χρειάζεται; Γι’ αυτό ακριβώς πρότεινε τον πατέρα της για Πρόεδρο, για να υπάρχει αυτό που λένε οι Αμερικανοί «checks and balances», η εξισορρόπηση των εξουσιών. Απόδειξη πόσο την αδικούν όλοι εκείνοι που της καταλογίζουν ολοκληρωτικές τάσεις…