Στην Ελλάδα έχουμε μια διαχρονική ασθένεια: μετράμε το διεθνές μέγεθός μας με το βλέμμα στραμμένο στην Τουρκία, όπως έγραψε και ο αρχισυντάκτης της τουρκικής «Milliyet» Οζάι Σεντίρ, στο άρθρο του με τίτλο «Türkiye hastalığı nüks edince» («Οταν ξαναφούντωσε η τουρκική ασθένεια») αμέσως μετά τη ματαίωση του ραντεβού Κυριάκου Μητσοτάκη και Ταγίπ Ερντογάν.

Εχουμε εμμονή με την Τουρκία και ψευδόμαστε σαν τη Σούζι όταν τρώει.

Η ένταση με την οποία προέβαλε η κυβέρνηση τη συνάντηση στη Νέα Υόρκη ήταν αξιοσημείωτη, λες και σε μισή ώρα θα λύνονταν ζητήματα μισού αιώνα, και όταν τελικά ο Ερντογάν δεν μπόρεσε, εμείς βρεθήκαμε σαν τον γαμπρό με την ανθοδέσμη στις σκάλες.

Η νύφη το ‘σκασε, αλλά c’est la vie που λέει και ο Πρωθυπουργός μας.

Στην πραγματικότητα, η όλη φασαρία μοιάζει με την κατσίκα (keçi) του γείτονα: τη βλέπουμε να ξαναμπαίνει στο κοπάδι των ΗΠΑ κι αμέσως νιώθουμε ότι μένουμε απ’ έξω. Την ώρα που η Αγκυρα ξαναβρίσκει τον δρόμο της στον Λευκό Οίκο, η Αθήνα κάνει σαν να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια που είχε κερδίσει τα προηγούμενα χρόνια μέσα σε μια αχρείαστη κρίση άγχους.

Εκτός κι αν το άγχος ήταν βολικό, σχεδόν δημιουργικό, θα έλεγε κανείς, εν μέσω μειωμένων θετικών αντιδράσεων μετά τις εξαγγελίες και τα μέτρα στη φετινή ΔΕΘ και των δημοσκοπήσεων που εκτόξευσαν ξανά το θέμα της ακρίβειας και τα άλλα καθημερινά προβλήματα των πολιτών, την ώρα που εντείνεται το αίτημα για πολιτική αλλαγή.

Ολα έδεσαν, συγκυριακά ή μη, να εμφανιστούν τα κλασικά σύνδρομα που εμφανίζουμε κάθε φορά που απέναντί μας βρίσκεται είτε ο Ταγίπ Ερντογάν στα διεθνή πολιτικά γήπεδα είτε ο Εργκίν Αταμάν στις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις.

Το παράδειγμα βέβαια του Βασίλη Σπανούλη και των παικτών της εθνικής ομάδας μπάσκετ δεν φαίνεται να ενέπνευσε σωστά τον μπασκετόφιλο Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συνεργάτες του. Στο Ευρωμπάσκετ κερδίσαμε γιατί παίξαμε το δικό μας παιχνίδι. Στη Νέα Υόρκη πήγαμε να θέσουμε μέχρι και το casus belli σε ένα ραντεβού στα όρθια – και κάπου χάσαμε το μέτρο.

Στην τελική, αυτή η ΓΣ του ΟΗΕ και η προσοχή του Λευκού Οίκου δεν είχαν επίκεντρο εμάς. Ας αποδεχθούμε επιτέλους ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτά τα, ήρεμα ο Θεός να τα κρατήσει, νερά του Αιγαίου (με τον οποίο ήρθαμε κοντά στις ΗΠΑ μέσω των ιεραρχών που είδε ο Πρωθυπουργός). Σε κάθε αγώνα, παίζει και ο αντίπαλος.