Υποδεχθήκαμε ήδη τον Νοέμβριο και μια ακατανόητη βιασύνη θέλει να φέρει πιο κοντά τα Χριστούγεννα, όπως δειλοί στολισμοί στην πόλη μοιάζει να προσπαθούν. Στον Νότο το μάζεμα της ελιάς είναι στην κορύφωσή του και παρά την καλή χρονιά η χαμηλή τιμή φέρνει μικρή απογοήτευση και παράπονα για το πολύτιμο αγαθό, που δεν πετύχαμε να αξιοποιήσουμε και κάθε χρόνο «φεύγει για την Ιταλία». Οι αναμενόμενες αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, οι καθυστερήσεις στις αποζημιώσεις και τις επιδοτήσεις, η βιωμένη πια αδιαφορία από το κέντρο για την πρωτογενή παραγωγή και η συρρίκνωση που συνεπάγεται, ρίχνουν το φως σε παραμελημένες ζώνες και υποτιμημένες για την κοινωνική και οικονομική αξία τους περιοχές.
Την ώρα που η καθημερινή ζωή ακολουθεί τον δύσκολο ρυθμό της και σε ατομικό επίπεδο οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις ανάγκες τους, δίπλα, στη σκηνοθετημένα υψηλή πολιτική σκηνή, το «έργο» μονότονα επαναλαμβάνει τον εαυτό του, με κατασκευασμένα επεισόδια και αδιάφορες εναλλαγές. Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε συμβατικά πολιτική ζωή, που στο τέλος αυτού του πολιτικού έτους που μοιάζει να έχει εξαντληθεί, κατατρίβεται με ζητήματα μικρού εντυπωσιασμού και δευτερεύουσας σημασίας. Αν η πραγματική ζωή για την πολιτική πράξη έχει προτεραιότητα, στον χρόνο μπροστά μας σε εξέλιξη, έχει αγνοηθεί συνειδητά ως μέλημα και τη θέση της έχει πάρει ένα κυβερνητικό σχέδιο στενού εκλογικού χαρακτήρα, που επιδιώκει – και μερικά πετυχαίνει – να μετατρέψει την αγωνία της Κυβέρνησης για την περιορισμένη αποδοχή της σε υπαρξιακό ζήτημα της χώρας.
Μια άγονη διαδρομή, διαδρομή ως τις εκλογές, φαίνεται να αποκτά σιγά-σιγά τα σταθερά γνωρίσματά της. Παράκαμψη όλων των μεγάλων θεμάτων, υποτίμηση των αναγκών, αποσιώπηση των αιτημάτων, διαχείριση ανάγκης των ζητημάτων θεσμικής λειτουργίας, με τη διαφθορά ως «υπόθεση» και τον ΟΠΕΚΕΠΕ ως εκδοχή της, εκτοπισμός των θεμάτων εθνικού ενδιαφέροντος, σε μια εποχή θεμελιακής αναδιάταξης σχέσεων στην περιοχή μας, συνειδητή χρήση των καθολικών συμβόλων με ιδεολογικό στόχο, πλασματική εικόνα αντιμετώπισης της ακρίβειας, προπαγανδιστική απόδοση, από έναν μηχανισμό παραποίησης, της ζωής όπως αυτή δεν είναι. Αν προσθέσει κανείς την ανάκληση αντιπάλων από το παρελθόν, όπως ο νεκρός ΣΥΡΙΖΑ, έχει την εικόνα της σχεδιαζόμενης άγονης διαδρομής, που θα ευχόταν – και εργάζεται – το κυβερνητικό σχήμα να ήταν το περιεχόμενο του πολιτικού χρόνου ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Με δεδομένη την πολυσυζητημένη αδυναμία της αντιπολίτευσης να σταθεί αποτελεσματικά απέναντι σε ένα σχέδιο που μόνο ως εξουσιαστικό μπορεί να κατανοηθεί, καταλαβαίνει κανείς τις διαβρωτικές συνέπειες εις βάρος του κοινωνικού σώματος των επιλογών μιας ομάδας εξουσίας, που προτάσσει τον εαυτό της εις βάρος των αναγκών μιας κοινωνίας, μιας κοινωνίας που δοκιμάστηκε και κάποια στιγμή πίστεψε ότι μπορεί ένα βήμα, ένα μικρό βήμα μπροστά να γίνει.
Αυτή η κοινωνία δεν μπορεί να πει ότι δεν γνωρίζει. Και μέσα στη σχεδιασμένη άγονη διαδρομή είναι η μόνη που μπορεί να τροφοδοτήσει με πολιτικό νόημα τον νεκρό πολιτικό χρόνο, να προσθέσει ένταση στη σύγκρουση, να αμφισβητήσει στην πράξη πρόσωπα και σχέδια, να απαιτήσει πολιτική και περιεχόμενο, να γίνει αυτό που η πολιτική ευφυΐα του λαού συχνά πετυχαίνει. Να γίνει η εμπειρία του όπλο και η έκφρασή της πλούσιος σε νόημα ανοιχτός δρόμος.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
