Το ραντεβού μας δίνεται σε ένα ήσυχο καφέ της Αιόλου. Ενας μοτοσικλετιστής περνά, τον αναγνωρίζει και τον χαιρετά. Ο Στέλιος Μάινας είναι δημοφιλής. Για την ακρίβεια, ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς στην Ελλάδα. Και ας έγινε ηθοποιός τυχαία, «γιατί ο γιος μιας μοδίστρας και ενός καπετάνιου δεν γίνεται συνήθως καλλιτέχνης» όπως λέει. Στα πρώτα του βήματα συνάντησε τον Κακογιάννη, τον Βουτσινά, τον Βολανάκη. Γκουρού χαρακτηρίζει τον τελευταίο. «Μία φορά σε έβλεπε και θυμόταν το όνομά σου, το τηλέφωνό σου απ’ έξω – ήταν αριθμομνήμων -, όλο σου το βιογραφικό. Υπήρξε ευεργέτης πολλών ηθοποιών. Εσωσε πολλούς νέους. Τους συντηρούσε από το υστέρημά του χωρίς να περιμένει τίποτα» λέει και περιγράφει το μικρό γραφειάκι που διατηρούσε ο Βολανάκης στα Εξάρχεια, εκεί όπου κέρναγε κουραμπιέδες Νέας Καρβάλης, χειμώνα καλοκαίρι.
Δίπλα σε αυτή τη γενιά πρόλαβε και ανδρώθηκε ο Στέλιος Μάινας ανήκοντας σε αυτό το σπάνιο είδος ηθοποιού που μπορεί να κινηθεί το ίδιο άνετα καλά σε δράμα και κωμωδία. «Και όμως, την κωμωδία τη φοβήθηκα» υποστηρίζει. «Ισως γι’ αυτό δεν έμεινα σε αυτή. Δεν είμαι έμφυτα κωμικός. Δεν το ‘χω στο τσεπάκι. Είχα μάθει έναν τρόπο να παίζω. Οι πραγματικά μεγάλοι κωμικοί δεν προσπαθούν, δεν μπορούν απλά να κάνουν διαφορετικά. Ξεκλειδώνουν την προσωπική τους ήττα, γελοιοποιώντας την».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
