To έχω ξαναπεί στο παρελθόν και θα το ξαναπώ: πολύ σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία μιας παλιάς ταινίας σε αίθουσα είναι και η κατάσταση της κόπιας της. Οι περισσότερες – αν όχι όλες – από τις παλιές ταινίες που παίζονται στα σινεμά, προβάλλονται σε νέες, αποκατεστημένες, «λουστραρισμένες» κόπιες. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουν προβλήματα εικόνας, ήχου ή κάκιστου υποτιτλισμού, όπως συμβαίνει με διάφορα αφιερώματα στα οποία βλέπουμε μουσειακές κόπιες περασμένων αιώνων με ανορθόγραφους υποτίτλους της πολυτονικής γραφής, χαρακιές στην εικόνα και ενοχλητικά βουίσματα που αποσυντονίζουν πλήρως τον θεατή.
Το ίδιο άσχημο όμως μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της προβολής σε μεγάλη οθόνη κινηματογράφου μιας ταινίας από DVD ή από… στικάκι κατεβασμένη από το Διαδίκτυο (χωρίς φυσικά δικαιώματα). Γιατί ναι, γίνονται και αυτά. Ενδεχομένως μια μερίδα του κοινού να μην είναι αρκετά υποψιασμένη για να καταλάβει τη διαφορά, όμως το κοινό της εποχής μας που πηγαίνει στον κινηματογράφο, έχει στην πλειονότητά του ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά. Εφόσον πληρώνει, αυτό που περιμένει είναι να δει θέαμα απαιτήσεων και όχι κάτι που πιθανότατα να είναι χειρότερο ακόμη και από το πολύ καλό θέαμα που πολύ πιο άνετα και με περισσότερη ησυχία θα μπορούσε να απολαύσει στον καναπέ του σπιτιού του.
