«Δεν έκανα ποτέ μια πραγματικά σπουδαία ταινία»

«Αν σας έχει τελειώσει το χαρτί υγείας σας υπενθυμίζουμε ότι το memoir του Γούντι Αλεν είναι επίσης φτιαγμένο από χαρτί». Αουτς. Πρόκειται για τίτλο άρθρου της έγκριτης εφημερίδας «Washington Post». Η αυτοβιογραφία ενός από τους διασημότερους σκηνοθέτες της εποχής μας κυκλοφόρησε τελικά πριν από λίγες ημέρες έπειτα από διάφορες περιπέτειες. Ο εκδοτικός οίκος που είχε αναλάβει αρχικά το εγχείρημα υπέκυψε στις πιέσεις πολλών που θεωρούν πλέον τον Αλεν παρία, έναν διεστραμμένο παιδόφιλο που δεν θα έπρεπε να του δίνεται κανένα βήμα. Αιτία για όλη αυτή την περιπέτεια ήταν οι κατηγορίες ότι ο 84χρονος σήμερα auteur είχε κακοποιήσει σεξουαλικά τη θετή κόρη του Ντίλαν Φάροου όταν ήταν επτά ετών, κατηγορίες που είχαν θεωρητικά διαψευστεί από δύο έρευνες που δεν εντόπισαν κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο. Βγήκαν ξανά στην επιφάνεια με μια ανοιχτή επιστολή της ενήλικης πλέον Ντίλαν που δημοσιεύθηκε στους «New York Times» το 2014. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Οι περισσότερες επίσημες κριτικές έχουν συνεπώς αντιμετωπίσει το «Apropos of Nothing» ως το αφόρητο πόνημα ενός πορνόγερου. Χάρη στην τεχνολογία ωστόσο, είναι εύκολο και να αγοράσεις το βιβλίο στην ψηφιακή μορφή του αλλά και λόγω του εγκλεισμού στο σπίτι που επιβάλλει η αντιμετώπιση του κορωνοϊού να βρεις χρόνο να το διαβάσεις.

Είναι αριστούργημα; Οχι. Πρόκειται ωστόσο για ένα συναρπαστικό  και συχνά πολύ αστείο ανάγνωσμα. Σαφώς ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τα απομνημονεύματά του ως όχημα υπεράσπισης του εαυτού του, αυτό όμως είναι μόνο ένα κομμάτι του βιβλίου. Οι περισσότερες σελίδες του είναι αφιερωμένες στις λεπτομέρειες για τη ζωή και την καλλιτεχνική πορεία του, δοσμένες με ευφυείς παρατηρήσεις, αυτοσαρκαστική διάθεση αλλά και εκπλήξεις. Ξεκαθαρίζει π.χ. ότι υπήρξε ένας δημοφιλής νεαρός, αθλητικός και καλός στο μπέιζμπολ. Είχε από μικρός μανία με τα μαγικά τρικ (μια εμμονή που θα παρεισέφρεε και στις ταινίες του) και το κωμικό του ταλέντο αναγνωρίστηκε γρήγορα. Από έφηβος άρχισε να συντηρεί τον εαυτό του οικονομικά γράφοντας αστεία για άλλους. Γνώρισε γρήγορα την αποδοχή του σιναφιού του. Την τζαζ μουσική με την οποία τον συνδέει άσβεστο πάθος την έμαθε χάρη σε έναν φίλο και άρχισε να διαβάζει λογοτεχνία προκειμένου να εντυπωσιάσει μια κουλτουριάρα συμμαθήτριά του. Παραδέχεται βέβαια ότι έχει κάποια μεγάλα κενά: «Δεν έχω δει κανένα ανέβασμα του «Αμλετ», ούτε τη «Μικρή μας Πόλη». Δεν έχω διαβάσει τον «Οδυσσέα» του Τζόις, τον «Δον Κιχώτη», τη «Λολίτα», το «Catch-22″, ούτε κάποιο βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ, του Ε. Μ. Φόρστερ ή του Ντ. Χ. Λόρενς… Από την άλλη όμως, ανήκω στους ελάχιστους που έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα του Γιόζεφ Γκέμπελς».