Τελικά γιατί είστε ηθοποιός;
«Πρόσφατα, ένα κορίτσι που πάσχει από καρκίνο ζήτησε να με συναντήσει. Πήγα, γελάσαμε, περάσαμε όμορφα. Να ένας λόγος που κάνω αυτή τη δουλειά: Να δίνω χαρά έστω και σε έναν. Οταν βγαίνεις στη σκηνή και ο κόσμος σε χειροκροτεί λες «τώρα πρέπει να τους δικαιώσω», θέλεις το χειροκρότημα του τέλους να είναι ισάξιο με την αγάπη που σε υποδέχθηκαν. Νομίζω ότι το επάγγελμά μου με βοηθάει να διατηρήσω την παιδικότητα της ψυχής, την αθώα ματιά, τις πιο ανοιχτές προσλαμβάνουσες. Και η κωμωδία ακόμα πιο πολύ, είναι σαν φάρμακο. Για εμένα η σκηνή είναι παυσολύπη, η στιγμή που παύουν οι λύπες μου. Είχα δει την εικόνα της Παναγιάς της Παυσολύπης σε μια εκκλησία στην Πόλη. Ναι, η δουλειά μου είναι παυσολύπη. Οταν ανεβαίνω στη σκηνή τα ξεχνάω όλα. Μένει μόνον η χαρά και πώς θα τη μοιραστώ με τον κόσμο, χωρίς τον οποίο δεν θα υπήρχα».
