Γιώργος Βέλτσος

Επειδή σε τίποτα δεν με βοήθησε το όπλο της άρνησης και τα σκέρτσα της ειρωνείας, μια που ούτε τη μία ούτε την άλλη κατόρθωσα να τη στρέψω εναντίον μου αλλά και, επειδή, τόσο η μία όσο και η άλλη, ανέδειξαν το επώνυμο εγκαταλείποντας το κύριο όνομά μου στο έλεος του εαυτού, σκέφτηκα στις επτακόσιες λέξεις […]

Ο διάλογος προ τριμήνου στα γραφεία της Περισπωμένης με τον εκδότη μου. Του έχω ζητήσει να επανεκδώσει την «Ησυχία»*, ένα βιβλίο για το νοσοκομείο. Μου απαντά: – Δεν είναι λίγο νωρίς; – Από ποιας απόψεως; Σε σχέση με τι; – Για τη διαγραφή σας. Τη διαγραφή από τα μητρώα. – Το όνομα δεν καταλήγει να διαγραφεί. Επανέρχεται κατά τη […]

«Εχει αλλάξει η Ελλάδα;». Ο Σεφέρης τουλάχιστον – από το 1935 στο «Μυθιστόρημα» – απαντάει: Οχι. Οι τρεις βράχοι, τα λίγα καμένα πεύκα και το ρημοκλήσι ξαναρχίζουν στο ίδιο τοπίο αντιγραμμένο με την προσθήκη και των τριών μεγάλων ονομάτων που κυβερνούν από την εποχή της ΕΡΕ. Δεν μου φαίνεται λοιπόν υπερβολικό να θυμηθώ ένα κείμενό μου στο […]

Διονύσιος Σολωμός Στριμωγμένος στο «μικροπολιτικό» μεγαλείο της κάθε μέρας και προσπαθώντας, με βραχυλογίες, να το «αποδομήσω», όπως λένε, ειρωνευόμενος δηλαδή, στο ηλεκτρονικό «Βήμα» τα «αναποδομήσιμα», αναπνέω και συνέρχομαι μόνο με τις 600 λέξεις που δικαιούμαι κάθε δεύτερη Κυριακή στις «Νέες Εποχές», και μάλιστα μπροστά σε χαρτί – και όχι στιγμιαία στο smart phone. Ετσι, με σαρκασμό, […]

Νίκος Καρούζος Εχουν περάσει 21 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Καρούζου (28 Σεπτεμβρίου 1990). Νέος, δεν τον ακολούθησα, δεν τον θεώρησα τον κασκαντέρ για το ψευτο-αναρχικό μου ταμπεραμέντο. Δεν θέλησα να με φάει η μαρμάγκα των υπογείων της οδού Σούτσου. Δεν τον κυνήγησα. Αλλα κυνηγούσα τότε: το θήραμα, όχι τη σκιά. Τον θεσμό, όχι […]

– Πιστεύεις; Κι ο φθορισμός του κυανού φωτός στην ένδειξη ανταύγασε στο πρόσωπό του, πόνο τόσο που τα ‘χασα Στο ερώτημα η απάντηση δίδεται εν κινδύνω Και του είπα ενθυμούμενος πως θα ‘πρεπε να είχα μικρός εκεί δοκιμαστεί – Πιστεύω, αλλά σε τι δεν έχω αποφασίσει Ημουν ακόμη ο ίδιος; Και ήμουν ο αγέννητος στο […]

«Μερικές φορές σηκώνουμε όλοι το κεφάλι μας και πιστεύουμε ότι πρέπει να λέμε την αλήθεια ή τη φαινομενική αλήθεια και την ξαναπαίρνουμε πίσω. Αυτό είναι όλο». Τόμας Μπέρνχαρντ Βέβαια, αυτό το κεφάλι δεν υπάρχει λόγος να κοπεί. Δεν ξαναπαίρνουμε πίσω την αλήθεια. Απλώς βάζουμε τα κεφάλια μέσα. Προσπάθησα να έχω στο κεφάλι μου, ένα κεφάλι […]

Θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ο Πρωθυπουργός – όταν, πλησίστιος, τον Ιούνιο του 2019, επέμενε ότι «σαν οδοστρωτήρας θα σαρώσει τα εμπόδια που κρατούν δέσμια την επιχειρηματικότητα» – ότι τον Αύγουστο του ’21 θα επιχειρούσαν μπουλντόζες για να σαρώνουν τα καμένα; Και τότε από την επικρατούσα στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρία του «ώριμου φρούτου», γιατί να μην προτιμήσω τη […]

(Οκτώβριος 1924 – Αύγουστος 2011) Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου. Τον μνημονεύω και δεν ξεχνώ ό,τι σημείωνα λεπτομερώς σ’ ένα τετράδιο στις τελευταίες συναντήσεις μας όταν γύριζα σπίτι – όπως συνέβαινε με τον Τσαρούχη το ’69 στο Παρίσι και ύστερα με τον Ντερριντά. Δεν ξεχνώ, κυρίως τώρα, που πήραν […]

Ο περιστασιακός κοινωνιολόγος λοιπόν δεν εκπλήσσεται ούτε για τα κέρδη (έως 71.000 ευρώ ημερησίως) των ελλήνων εφοπλιστών που δραστηριοποιούνται στην αγορά των container ships ούτε για την επετειακή, δημοσκοπική ποσοστολογία επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης δύο ετών από τις εθνικές εκλογές. Τον θλίβει όμως ότι το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας του που βρίσκεται σε «κίνδυνο […]

Αυτό που δύσκολα θα καταλάβουν οι πολιτικά ορθώς δημοσιολογούντες φίλοι είναι πως οι  «ανορθολογικά» (εντός πολλών εισαγωγικών) σκεπτόμενοι – και είναι πολλοί – θα επιμένουν να παρεισφρέουν και να ενοχλούν, παρότι κι αυτοί, την ίδια στιγμή, είναι εξαντλημένοι από τον πανόπτη νεοφιλελευθερισμό και το δέλεαρ της εξουσίας. Είμαι κι εγώ της γνώμης ότι δεν είναι ούτε λογικά […]

«Η λογοτεχνία, αν κάποτε οι άνθρωποι την πάρουν στα σοβαρά, είναι μία ανθεκτική αξία – μπορεί ακόμα και να παράγει αξίες». Γιώργος Χειμωνάς Διαβάζοντας στο προηγούμενο κυριακάτικο «Βήμα» το κείμενό μου, σαν αποτύπωμα στο χαρτί, δοξάζοντας ακόμα μια φορά τη θνήσκουσα τυπογραφία που με έθρεψε με το μαύρο γάλα της μελάνης και που, τώρα, με […]

Τα εκτενή άρθρα πολιτιστικού εν γένει περιεχομένου είναι περιττά ακόμη και για τη μετά θάνατον ζωή. Αλλά το να απευθύνεσαι στο πουθενά, δεν στερείται κύρους. Τα άρθρα, μακρά ή βραχέα – όπως τα όνειρα, που δεν πρέπει να διηγούμαστε το πρωί αν σκοπεύουμε να τα καταγράψουμε – όταν κρύβουν τη βιωματική τους ειλικρίνεια, γίνονται κατάλοιπα έξεων ή […]

«Η αριστερή πολιτική είναι ακινητοποιημένη στο επίπεδο της θεωρίας, άρα και της πρακτικής, από την ιδέα ότι πρέπει να περνά τον χρόνο της ψάχνοντας στα σπλάχνα του παρόντος για σημάδια καταστροφής και σωτηρίας». T.J. Clark Μεταπανδημική αισιοδοξία, μεταπανδημικός πεσιμισμός, ως εάν η κανονικότητα να μπορούσε να αντιληφθεί το «αδύνατο», ή ως εάν το «αδύνατο» να […]

«Πόση πατρίδα χρειάζεται ο άνθρωπος;». Το ερώτημα απευθύνει ο Jean Améry* για να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με το Αουσβιτς και την Ιστορία πριν αυτοκτονήσει το 1978. Θέλησε να στοχαστεί την αναγκαιότητα και την αδυναμία να είσαι Εβραίος και, όπως ο αυτόχειρας Primo Levi, δεν τα κατάφερε. Ανάλογο ερώτημα θέτω κι εγώ στον εαυτό μου […]

Το κακό είναι ο έναστρος ουρανός του καλού (Φ. Κάφκα, «Τα μπλε τετράδια») Ως εάν να μην είχε υπάρξει ο Καντ. Ως εάν να μην είχε συσχετισθεί το ζήτημα του νόμου με τη νόθευση της καθαρότητας του ορθού Λόγου ή της υπερεγωτικής εκδοχής του από τους εκάστοτε κυβερνώντες. Ως εάν να μην είχε γράψει ο […]

Η ζωή αγωνίζεται να κερδίσει εις βάρος του θανάτου με όλες τις έννοιες της λέξης «κερδίζω». Και πρώτα από όλα με την έννοια του κέρδους από ένα παιχνίδι του οποίου το λάθος είναι μέρος του. Αυτή η ζωή στα όρια κανονικού και μη κανονικού, ορθού ή λάθους είναι φυσικά μια επιπλέον ζωή ή και μια […]