Τι πιο ωραίο και πιο αξιέπαινο για μια γυναίκα που υπηρέτησε στην ηγεσία της Δικαιοσύνης και της δημοκρατίας να προσφέρει ανιδιοτελώς τις υπηρεσίες της σε έναν κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό όπως το Φεστιβάλ Αθηνών;
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να κατανοήσω τις κομπλεξικές μουρμούρες. Κι ακόμη περισσότερο να ακούσω τους κακορίζικους και τους μικρόψυχους.
Μακριά από εμάς. Δεν μας αφορούν και θέλω να ελπίζω πως δεν προσδιορίζουν ούτε τον πολιτικό πολιτισμό της δημοκρατίας μας.
Εδώ πρώην πρωθυπουργοί επιστρέφουν από το πουθενά και φτιάχνουν κόμματα φίλων ή ιδρύματα αργόσχολων ή προεδρεύουν Ενωσης Καπνοπαραγωγών, αλλά η Σακελλαροπούλου τους ενόχλησε επειδή θα ασχοληθεί με ένα φεστιβάλ στο οποίο οι ίδιοι δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους.
Και μάλιστα όταν αναγνωρίζουμε ότι ο κάθε άνθρωπος, πρώην ή παραλίγο, έχει δικαίωμα να επιλέξει τα ενδιαφέροντα και τις δραστηριότητές του. Γιατί όχι κι η πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Αυτά και τέλος. Τη μικροψυχία και τη μικροπρέπεια των τιποτένιων τη ζήσαμε πλήρως με την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου. Οχι άλλο κάρβουνο.
Ευτυχώς υπάρχει ο καλός Μαραντζίδης να μας θυμίζει ότι η επανεμφάνιση Τσίπρα στην πολιτική είναι κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία. Τη θέλει ο κόσμος και αποτελεί τη μόνη λύση (Ν. Μαραντζίδης, «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», 1-2/11).
Και φυσικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσίπρας είναι η μόνη λύση. Αν είναι δυνατόν…
Αλλά ποιο είναι το πρόβλημα που θα λύσει η μόνη λύση; Διότι αν εξαιρέσεις μια παραληρηματική περιγραφή της «κατάστασης» το πρόβλημα δεν μας το λένε.
Συνοψίζεται υποθέτω στο «παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία».
Είναι ασφαλώς ένα βαρύ πρόβλημα. Το οποίο είμαι βέβαιος ότι μετά τον Καζαντζίδη θα αναλάβει να λύσει και ο Τσίπρας. Κατά τη Δευτέρα Παρουσία του βεβαίως διότι στην πρώτη παρουσία είχε ασχοληθεί πιο πολύ με τα μνημόνια.
Διαβάζω μάλιστα από διάφορους ανήσυχους κουβενταδόρους πως το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί ένας «αντίπαλος πόλος στην κυβερνητική παράταξη». Ωραία ιδέα. Αλλά ποιος τους εμποδίζει να τον φτιάξουν;
Διότι έως τώρα ισχύει απολύτως η διαπίστωση του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι που συνήθιζε να λέει «ακούω πολύ θόρυβο στη σκάλα αλλά δεν βλέπω κανέναν να μπαίνει στο δωμάτιο».
Και αυτό είναι ασφαλώς ένα σοβαρό πρόβλημα αφού (ως γνωστόν) οι επιδέξιοι πόλοι θέλουν και μεταξωτά βρακιά. Διαφορετικά, τζίφος.
Περιμένουμε λοιπόν με αδημονία τη Δευτέρα Παρουσία. Είμαι βέβαιος πως κάποιος θα ανέβει τελικά τη σκάλα και δεν θα αργήσει να περάσει την πόρτα.
Μαραντζίδη, μη σπρώχνεις!
