Η απάντηση της ΕΛΣΤΑΤ στον Τάσο Γιαννίτση («Τα Νέα» 18/9), επικυρωμένη κι από το παπικό αλάθητο του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος (υπέρ της ΕΛΣΤΑΤ), και το προχτεσινό «σχόλιο» του Γιαννίτση εκ νέου («Τα Νέα» 20-21/9), με θορύβησαν όχι μόνο γιατί στα «Νέα» του Σαββάτου διάβασα κατά σύμπτωση και τη συνέντευξη του Πολ Κρούγκμαν όπου ειδοποιεί ότι η Ελλάδα δεν έχει «ανακάμψει πλήρως», αλλά και γιατί ο Γιαννίτσης επανέρχεται ρωτώντας επίμονα για το πώς εξηγείται -ανεξάρτητα από τη διαδικασία- «η τόσο απότομη αυξητική μεταβολή στο μέγεθος “αποθέματα” για το 2024». Έχει ήδη επισημάνει στο προηγούμενο άρθρο εξ ίσου επίμονα, ότι το 2024 εκτινάχθηκαν στο 4,1%.
Κι αν υποθέσω ότι ενδεχομένως οι κατ’ εξακολούθησιν ερωτήσεις του Γιαννίτση «υπονομεύουν» ένα καλό κλίμα, όπως του προσάπτει η ΕΛΣΤΑΤ, τί θα μπορούσα όμως να πω και για την τακτική των μη-απαντήσεων της ίδιας της ΕΛΣΤΑΤ; Ή, τί να περιμένω για το μέλλον όταν τα ποσοστά οικονομικής μεγέθυνσης θα λιμνάζουν γύρω στο 1%; Που σημαίνει ότι τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι επόμενοι;
Το όλο ζήτημα -που δεν έχει λάβει τη δημοσιότητα που του άξιζε- είναι δύσκολο παρά ταύτα να το αντιληφθεί ο λεγόμενος απλός πολίτης.
Τι όμως μπορεί να καταλάβει ο λεγόμενος, όταν ερωτώμενος κάθε τόσο από (καλοπληρωμένες) δημοσκοπήσεις, οι μόνοι αριθμοί που κατέχει είναι τι πληρώνει για τη ΔΕΗ;
Πόσο του λύνει η άχαρη αυτή διαμάχη μεταξύ θεσμικών παραγόντων τα καθημερινά του προβλήματα;
Το να υποθέσω ότι ο Γιαννίτσης μεροληπτεί υπέρ του ΠαΣοΚ (προτάθηκε για Πρόεδρος της Δημοκρατίας), ή προσδοκά την πρωθυπουργία -εάν σε περίπτωση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ προταθεί ένας «τρίτος» ως Πρωθυπουργός- το θεωρώ απίθανο. Όχι μόνο γιατί η μεροληψία δεν συνάδει με το χαρακτήρα του αφού επί ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την ευθύνη της αλήθειας για το εργασιακό αλλά και ο Μητσοτάκης υπήρξε σαφής σε μια τέτοια ευκταία εκ των πραγμάτων (και εκ των σκανδάλων) περίπτωση. Άλλωστε, δεν θα το επέτρεπε ο Δούκας που «ζεσταίνεται» ήδη στην Αμαλίας. Η άποψη του Στουρνάρα ότι «Δεν υπάρχουν πλέον αστερίσκοι στα ελληνικά στοιχεία» υπονομεύεται από τους πολιτικούς που διαλάμπουν ως αστέρες, σαν εκείνες τις ανύπαρκτες πλέον Μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Δεν θέλω να δεχτώ ότι η ΝΔ έγινε «το κόμμα του Μητσοτάκη», όπως διατείνεται ο Αντώνης Σαμαράς. Υπάρχει πλην του Δένδια, εσχάτως και ο Χατζηδάκης.
Και φυσικά το ποιοί είναι οι (ακατονόμαστοι) «παράγοντες», που υπαινίχθηκε ο Πρωθυπουργός στην τελευταία του συνέντευξη, δεν νομίζω πως έχουν και πολύ αλλάξει από την εποχή των νταβατζήδων και του Μπαϊρακτάρη. Δεν θεωρώ σενάριο «επιστημονικής φαντασίας» τη συγκυβέρνηση. Ούτε όμως βλέπω τον Τσίπρα ως αντίπαλο που θα καλύψει «την ανάγκη για κοινή δράση της κεντροαριστεράς», με την προτροπή των Ινστιτούτων του Δραγασάκη και της Κατσέλη. Και ούτε οι συναντήσεις του με τις παραγωγικές τάξεις θα συνδράμουν σε κάτι.
Αν μάλιστα συναντήθηκε και με εισαγωγείς γαλλικών τυριών, τότε η απογοήτευσή μου απο κάποιον που επί τρια χρόνια «ζύγιζε» το θήραμα και ο θυμός μου για τις πατρικές συμβουλές στον Κασσελάκη, ασφαλώς και περιγράφεται, όμως σε ένα άλλο κείμενο που θα θέλω να το αυγατίσω με πιατσάδικες ατάκες κάτι σαν ντρίπιγκ στο τελάρο της δημοσιότητας. Θα αφήσω την Εφ(συν) σε παρένθεση να το κάνει για τον Τσίπρα.
Στην κοινωνική συμβολή στον κοινωνικό διάλογο και το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, όπως το λένε, θα πρέπει πρωτίστως να συνεννοηθεί η ΕΛΣΤΑΤ με τον καθ’ όλα αρμόδιο Γιαννίτση, ώστε ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος να προετοιμάζεται για «υπηρεσιακός».
Είναι τουλάχιστον περίεργη η επιλογή του Γιαννίτση ως αμφισβητία των «θεσμικών αρχιτεκτονικών των εθνικών λογαριασμών» εισάγοντας «θεωρίες συνωμοσίας» στην δημόσια σφαίρα, όπως ανεπίτρεπτα του προσάπτει η ΕΛΣΤΑΤ.
Πάλι καλά. Ο Γιαννίτσης είναι ομότιμος και πρώην, οπότε, λόγω των ήπιων τόνων του, δεν τον βλέπω να αντικαθιστά τον Τζίμι Κίμελ.
Άλλωστε ο Πρωθυπουργός δεν είναι Τραμπ να «γιορτάσει» την απόλυση του παρουσιαστή με ένα: «Έκαναν σπουδαία δουλειά».
Τη σπουδαία δουλειά από την περίοδο του Γιάννη Παπαθανασίου επί Καραμανλή φοβούμαι ότι την κανεί η ΕΛΣΤΑΤ, όχι γιατί σφάλλει στατιστικά ή αποκρύπτει στοιχεία αλλά γιατί σε κοινωνίες που πένονται, πράγματι οι αριθμοί ευημερούν.
ΥΓ.
Δεν καταλαβαίνει, λέει ο Πολ Κρούγκμαν στην συνέντευξή του στα «Νέα», «τους παράγοντες που εμποδίζουν την Ελλάδα να έχει μια βιομηχανική αναγέννηση όπως έχει συμβεί σε ορισμένες απο τις υπόλοιπες χώρες της νότιας Ευρώπης».
Ας ρωτήσει τον ανώνυμο συντάκτη της ΕΛΣΤΑΤ ή τον Κωστή Χατζηδάκη, διότι ο Γιαννίτσης ξέρει αλλά προς το παρόν δεν θέλει να το ανακοινώσει.
Επιφυλάσσεται στη στροφή του δρόμου Σίνα και Πανεπιστημίου.
* Ολόκληρη η ρήση: «Ευημερούν οι αριθμοί και δυστυχούν οι άνθρωποι», και ανήκει στον Γεώργιο Παπανδρέου.
